Του Νίκου Γεωργακάκη
Αρχές Μαρτίου του 2010, ο ΓΑΠ δήλωσε ότι είμαστε σε πόλεμο. Τότε κατονόμαζε σαν εχθρό τη Ν.Δ. που τα «σκάτωσε» και τον κακό μας εαυτό, τον κακομαθημένο, που καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Πρέπει, έλεγε, «να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις που σε πολλές περιπτώσεις αδικούν, αλλά αυτό δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαιότητα».
Όταν άρχισε η κρίση να παίρνει ευρύτερες ευρωπαϊκές διαστάσεις, άλλαξε το μοτίβο. Τότε γίναμε ένα από τα γουρουνάκια που θα περάσουμε κρίση και δύσκολα χρόνια γιατί όλα (τα pigs) δεν νοιαστήκαμε για την οικονομία και ανταγωνιστικότητα μας και σωρεύσαμε τεράστια χρέη που...
δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε. Στο νοιαστήκαμε (α' πληθυντικός) περιλαμβάνεται φυσικά και ο οδοκαθαριστής, ο κάθε εργάτης και υπάλληλος που «τά 'φαγε» από κοινού... με τον Πάγκαλο. Άνοιξε, λοιπόν, το ζήτημα του τρόπου αντιμετώπισης. Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΔΝΤ δείξανε «καλή» διάθεση να μας «βοηθήσουν» με δυσβάστακτους και επώδυνους όρους. Πρώτο πειραματόζωο η Ελλάδα.
Η κυβέρνηση άσχετα με το μερίδιο εμπλοκής της στα εξελισσόμενα σχέδια του «Κεφαλαίου», αυτό που είδαμε, είναι ότι δεν αντέδρασε στη συντονισμένη επίθεση εναντίον της Ελλάδας, που συνεχίζεται και για τις άλλες χώρες της Περιφέρειας της Ευρωζώνης. Το γερμανικό κεφάλαιο ένιωθε να χάνει έδαφος και ήθελε να το κερδίσει σε βάρος των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης. Έδρασε και συνεχίζει να δρα στενά, εγωϊστικά.
Ο ΓΑΠ, μετά από αυτές τις εξελίξεις, δεν επικεντρώνει τις ευθύνες μόνο σε εσωτερικά αίτια, ψέλλισε κάτι για διεθνείς κερδοσκόπους, όμως για το ξεπέρασμα της κρίσης έχει αποδεχτεί ότι εμείς και τα άλλα γουρουνάκια (PIGS) είμαστε καταδικασμένα στη φτώχεια και στη μιζέρια λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητάς μας. Και βέβαια υιοθετώντας τη θέση αυτή μίλησε για θυσίες της χώρας μας, αλλά στο μυαλό του και στα μέτρα που αποδέχτηκε εννοούσε τις θυσίες των γνωστών υποζυγίων(μισθωτοί και συνταξιούχοι).
Τα τελευταία δύο χρόνια, όλοι, ζαλισμένοι, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Γίνεται λόγος τελευταία για νομισματικό πόλεμο. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να υποβαθμίζουμε πια αυτό που συμβαίνει. Μπορούμε να μιλάμε πια για παγκόσμιο πόλεμο, αφού ανταγωνισμοί, συγκρούσεις, επικίνδυνα παιγνίδια παίζονται παγκοσμίως, κυρίως από τους ισχυρούς σε βάρος των φτωχότερων λαών της Ευρώπης και άγνωστο το αύριο.
Για λόγους συνεννόησης, αν θεωρήσουμε ότι «τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος (ΠΠ)» ήταν αυτός της τρομοκρατίας, σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ο τέταρτος ΠΠ. Ο πόλεμος με την τρομοκρατία έδωσε κάποια οφέλη στους ιμπεριαλιστές, έδωσε π.χ. τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών στο ΙΡΑΚ όμως δεν έδωσε οριστική διέξοδο στους ιμπεριαλιστές και στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο.
Σήμερα το διεθνές κεφάλαιο έχει γίνει πιο επιθετικό και αδηφάγο και, εφόσον δεν βρίσκει νέες διεξόδους, περνά σε νέα επίθεση.
Είναι άκρως επικίνδυνο να επιλεγεί ο πόλεμος με πυρηνικά, που θα σημάνει καταστροφή του πλανήτη και επομένως επελέγη ο οικονομικός πόλεμος.
Επιλέγεται η ωμή επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις για να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης. Το καινούργιο είναι ότι δεν λαμβάνονται πια υπόψη τα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων για εξασφάλιση μιας συμμαχίας της αστικής τάξης αλλά μόνο τα συμφέροντας της πλουτοκρατίας. Η στάση του ΣΕΒ στην Ελλάδα που αγνοεί τους φορείς των μικρομεσαίων είναι ενδεικτική της εποχής που διερχόμαστε.
Εκνευρισμός, εσωτερικές διχογνωμίες υφίστανται στους κυρίαρχους κύκλους. Όμως σε επίπεδο ευρωπαϊκό όλοι υποκλίνονται στη Γερμανία, ενώ σε επίπεδο χώρας επίσης υπόκλιση στα μέτρα που προωθεί η Γερμανία.
Η κυβέρνηση έχει πάρει τις αντιλαϊκές αποφάσεις της και δυστυχώς σημαντικοί κοινωνικοί φορείς (π.χ. ΓΣΕΕ) ανέχονται. Στο κυβερνών κόμμα οι υπάρχουσες ενστάσεις «πνίγονται», ενώ από τη Ν.Δ. έχουμε «κριτική στήριξη».
Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και βαθιά επώδυνος για τη χώρα. Λιτότητα, ανεργία και αυταρχισμός το καθημερινό μοτίβο. Η όποια συναίνεση υπάρχει είναι ίδια με αυτή που υπήρχε επί δικτατορίας.
Άποψή μου είναι ότι η διεθνής ολιγαρχία και η δική μας παίζουν ένα τελευταίο χαρτί πριν αρχίσει ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΟΡΕΙΑ.
Παρακολουθούμε όλοι τα νομοσχέδια και μέτρα που παίρνονται. Ποιος είναι ο χαρακτήρας τους;
Είναι μέτρα που αποσκοπούν στην ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Βεβαίως και τα προηγούμενα χρόνια διαχρονικά ανέβαινε η εκμετάλλευση όμως είχαμε σχετική και όχι απόλυτη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων όπως ζούμε την τελευταία περίοδο.
Ζούμε τον τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο που ίσως να είναι διαρκείας και τελευταίος. Υφιστάμεθα την ανελέητη επίθεση των τραπεζών και συνολικότερα της διεθνούς ολιγαρχίας, που θέλει, με νύχια και με δόντια να συντηρήσει αν όχι να αυξήσει, την κερδοφορία της σε βάρος όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων.
Το γεγονός ότι έχουν εγκαταλείψει τη λογική της συναίνεσης της και περνούν σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση θεωρώ ότι θα τους γυρίσει μπούμεραγκ.
Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας είναι ακόμη μουδιασμένοι, αλλά σίγουρα δεν έχουν πει την τελευταία λέξη.
Στο μυαλό της πλειοψηφίας των πολιτών είναι διάχυτη μία σκέψη: “Δεν πάει άλλο” και η σιωπηρή προς το παρόν κραυγή «φύγετε, τροϊκανοί». Η κυβέρνηση τυχαίνει κάποιας ανοχής, όμως δεν πρέπει να την έχει, δεν πρέπει να την απαλλάσσουμε γιατί αυτή τους έφερε, αυτή έχει «κατεβάσει τα βρακιά» της. Μια πουλημένη ταξικά κυβέρνηση, εχθρός του λαού μας.
Οι ευθύνες της αριστεράς
Οι ευθύνες της αριστεράς είναι δεδομένες, τόσο σε διεθνές όσο και σε ελληνικό επίπεδο. Η σημερινή κατάσταση θα διαιωνίζεται, στον βαθμό που συνεχίζεται μία πρακτική διασπάσεων, μία απάθεια που τροφοδοτείται και από την κατάσταση της αριστεράς.
Για να απεμπλακούμε το ταχύτερο δυνατό από εκείνους που μας στραγγαλίζουν, επιβάλλεται ενωτική, συντονισμένη δράση της αριστεράς. Είναι θετικό που τον τελευταίο καιρό έχει κινητοποιηθεί η αριστερή διανόηση, με πλούσια κατάθεση απόψεων και προωθημένες αναλύσεις. Αν δεν επικρατήσει η λογική του ανταγωνισμού για το «ποιος είναι ο φορέας της απόλυτης αλήθειας» και αναζητηθούν κοινοί στόχοι, αυτό μπορεί να αναδείξει την αριστερά σε πρωτοπόρα δύναμη τις πρωτοφανείς και δύσκολες μέρες που περνάμε.
Δεν υπάρχει πολυτέλεια διασπάσεων και αυτάρεσκων συμπεριφορών που μας έχουν καταστρέψει. Επιτέλους, δεν πάει άλλο αυτός ο διασπαστικός δρόμος με δεκάδες χωριστές φωνές. Αφήστε να λυθούν στον σοσιαλισμό οι λεπτές διαφορές, και ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού του καπιταλισμού.
Δράσετε ενωμένα και προσπαθήστε να ενώσετε και τους εργαζόμενους που κυβέρνηση και άρχουσα τάξη θέλουν διασπασμένους. Η άρχουσα τάξη θέλει να τα βάλουμε με τους φορτηγατζήδες, τους λιμενεργάτες, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, στον ΟΣΕ και τις άλλες ΔΕΚΟ, τους μηχανικούς, φαρμακοποιούς κ.λπ.
Εμείς πρέπει να βρούμε το νήμα που θα βοηθήσει στην κοινή δράση.
Πρέπει να νικήσουμε την τρόικα και το διεθνές κεφάλαιο. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μας επιτέθηκαν και οφείλουμε να απαντήσουμε επιθετικά.
ΠΗΓΗ
Όταν άρχισε η κρίση να παίρνει ευρύτερες ευρωπαϊκές διαστάσεις, άλλαξε το μοτίβο. Τότε γίναμε ένα από τα γουρουνάκια που θα περάσουμε κρίση και δύσκολα χρόνια γιατί όλα (τα pigs) δεν νοιαστήκαμε για την οικονομία και ανταγωνιστικότητα μας και σωρεύσαμε τεράστια χρέη που...
δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε. Στο νοιαστήκαμε (α' πληθυντικός) περιλαμβάνεται φυσικά και ο οδοκαθαριστής, ο κάθε εργάτης και υπάλληλος που «τά 'φαγε» από κοινού... με τον Πάγκαλο. Άνοιξε, λοιπόν, το ζήτημα του τρόπου αντιμετώπισης. Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΔΝΤ δείξανε «καλή» διάθεση να μας «βοηθήσουν» με δυσβάστακτους και επώδυνους όρους. Πρώτο πειραματόζωο η Ελλάδα.
Η κυβέρνηση άσχετα με το μερίδιο εμπλοκής της στα εξελισσόμενα σχέδια του «Κεφαλαίου», αυτό που είδαμε, είναι ότι δεν αντέδρασε στη συντονισμένη επίθεση εναντίον της Ελλάδας, που συνεχίζεται και για τις άλλες χώρες της Περιφέρειας της Ευρωζώνης. Το γερμανικό κεφάλαιο ένιωθε να χάνει έδαφος και ήθελε να το κερδίσει σε βάρος των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης. Έδρασε και συνεχίζει να δρα στενά, εγωϊστικά.
Ο ΓΑΠ, μετά από αυτές τις εξελίξεις, δεν επικεντρώνει τις ευθύνες μόνο σε εσωτερικά αίτια, ψέλλισε κάτι για διεθνείς κερδοσκόπους, όμως για το ξεπέρασμα της κρίσης έχει αποδεχτεί ότι εμείς και τα άλλα γουρουνάκια (PIGS) είμαστε καταδικασμένα στη φτώχεια και στη μιζέρια λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητάς μας. Και βέβαια υιοθετώντας τη θέση αυτή μίλησε για θυσίες της χώρας μας, αλλά στο μυαλό του και στα μέτρα που αποδέχτηκε εννοούσε τις θυσίες των γνωστών υποζυγίων(μισθωτοί και συνταξιούχοι).
Τα τελευταία δύο χρόνια, όλοι, ζαλισμένοι, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Γίνεται λόγος τελευταία για νομισματικό πόλεμο. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να υποβαθμίζουμε πια αυτό που συμβαίνει. Μπορούμε να μιλάμε πια για παγκόσμιο πόλεμο, αφού ανταγωνισμοί, συγκρούσεις, επικίνδυνα παιγνίδια παίζονται παγκοσμίως, κυρίως από τους ισχυρούς σε βάρος των φτωχότερων λαών της Ευρώπης και άγνωστο το αύριο.
Για λόγους συνεννόησης, αν θεωρήσουμε ότι «τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος (ΠΠ)» ήταν αυτός της τρομοκρατίας, σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ο τέταρτος ΠΠ. Ο πόλεμος με την τρομοκρατία έδωσε κάποια οφέλη στους ιμπεριαλιστές, έδωσε π.χ. τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών στο ΙΡΑΚ όμως δεν έδωσε οριστική διέξοδο στους ιμπεριαλιστές και στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο.
Σήμερα το διεθνές κεφάλαιο έχει γίνει πιο επιθετικό και αδηφάγο και, εφόσον δεν βρίσκει νέες διεξόδους, περνά σε νέα επίθεση.
Είναι άκρως επικίνδυνο να επιλεγεί ο πόλεμος με πυρηνικά, που θα σημάνει καταστροφή του πλανήτη και επομένως επελέγη ο οικονομικός πόλεμος.
Επιλέγεται η ωμή επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις για να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης. Το καινούργιο είναι ότι δεν λαμβάνονται πια υπόψη τα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων για εξασφάλιση μιας συμμαχίας της αστικής τάξης αλλά μόνο τα συμφέροντας της πλουτοκρατίας. Η στάση του ΣΕΒ στην Ελλάδα που αγνοεί τους φορείς των μικρομεσαίων είναι ενδεικτική της εποχής που διερχόμαστε.
Εκνευρισμός, εσωτερικές διχογνωμίες υφίστανται στους κυρίαρχους κύκλους. Όμως σε επίπεδο ευρωπαϊκό όλοι υποκλίνονται στη Γερμανία, ενώ σε επίπεδο χώρας επίσης υπόκλιση στα μέτρα που προωθεί η Γερμανία.
Η κυβέρνηση έχει πάρει τις αντιλαϊκές αποφάσεις της και δυστυχώς σημαντικοί κοινωνικοί φορείς (π.χ. ΓΣΕΕ) ανέχονται. Στο κυβερνών κόμμα οι υπάρχουσες ενστάσεις «πνίγονται», ενώ από τη Ν.Δ. έχουμε «κριτική στήριξη».
Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και βαθιά επώδυνος για τη χώρα. Λιτότητα, ανεργία και αυταρχισμός το καθημερινό μοτίβο. Η όποια συναίνεση υπάρχει είναι ίδια με αυτή που υπήρχε επί δικτατορίας.
Άποψή μου είναι ότι η διεθνής ολιγαρχία και η δική μας παίζουν ένα τελευταίο χαρτί πριν αρχίσει ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΟΡΕΙΑ.
Παρακολουθούμε όλοι τα νομοσχέδια και μέτρα που παίρνονται. Ποιος είναι ο χαρακτήρας τους;
Είναι μέτρα που αποσκοπούν στην ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Βεβαίως και τα προηγούμενα χρόνια διαχρονικά ανέβαινε η εκμετάλλευση όμως είχαμε σχετική και όχι απόλυτη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων όπως ζούμε την τελευταία περίοδο.
Ζούμε τον τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο που ίσως να είναι διαρκείας και τελευταίος. Υφιστάμεθα την ανελέητη επίθεση των τραπεζών και συνολικότερα της διεθνούς ολιγαρχίας, που θέλει, με νύχια και με δόντια να συντηρήσει αν όχι να αυξήσει, την κερδοφορία της σε βάρος όλων των άλλων κοινωνικών ομάδων.
Το γεγονός ότι έχουν εγκαταλείψει τη λογική της συναίνεσης της και περνούν σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση θεωρώ ότι θα τους γυρίσει μπούμεραγκ.
Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας είναι ακόμη μουδιασμένοι, αλλά σίγουρα δεν έχουν πει την τελευταία λέξη.
Στο μυαλό της πλειοψηφίας των πολιτών είναι διάχυτη μία σκέψη: “Δεν πάει άλλο” και η σιωπηρή προς το παρόν κραυγή «φύγετε, τροϊκανοί». Η κυβέρνηση τυχαίνει κάποιας ανοχής, όμως δεν πρέπει να την έχει, δεν πρέπει να την απαλλάσσουμε γιατί αυτή τους έφερε, αυτή έχει «κατεβάσει τα βρακιά» της. Μια πουλημένη ταξικά κυβέρνηση, εχθρός του λαού μας.
Οι ευθύνες της αριστεράς
Οι ευθύνες της αριστεράς είναι δεδομένες, τόσο σε διεθνές όσο και σε ελληνικό επίπεδο. Η σημερινή κατάσταση θα διαιωνίζεται, στον βαθμό που συνεχίζεται μία πρακτική διασπάσεων, μία απάθεια που τροφοδοτείται και από την κατάσταση της αριστεράς.
Για να απεμπλακούμε το ταχύτερο δυνατό από εκείνους που μας στραγγαλίζουν, επιβάλλεται ενωτική, συντονισμένη δράση της αριστεράς. Είναι θετικό που τον τελευταίο καιρό έχει κινητοποιηθεί η αριστερή διανόηση, με πλούσια κατάθεση απόψεων και προωθημένες αναλύσεις. Αν δεν επικρατήσει η λογική του ανταγωνισμού για το «ποιος είναι ο φορέας της απόλυτης αλήθειας» και αναζητηθούν κοινοί στόχοι, αυτό μπορεί να αναδείξει την αριστερά σε πρωτοπόρα δύναμη τις πρωτοφανείς και δύσκολες μέρες που περνάμε.
Δεν υπάρχει πολυτέλεια διασπάσεων και αυτάρεσκων συμπεριφορών που μας έχουν καταστρέψει. Επιτέλους, δεν πάει άλλο αυτός ο διασπαστικός δρόμος με δεκάδες χωριστές φωνές. Αφήστε να λυθούν στον σοσιαλισμό οι λεπτές διαφορές, και ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού του καπιταλισμού.
Δράσετε ενωμένα και προσπαθήστε να ενώσετε και τους εργαζόμενους που κυβέρνηση και άρχουσα τάξη θέλουν διασπασμένους. Η άρχουσα τάξη θέλει να τα βάλουμε με τους φορτηγατζήδες, τους λιμενεργάτες, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, στον ΟΣΕ και τις άλλες ΔΕΚΟ, τους μηχανικούς, φαρμακοποιούς κ.λπ.
Εμείς πρέπει να βρούμε το νήμα που θα βοηθήσει στην κοινή δράση.
Πρέπει να νικήσουμε την τρόικα και το διεθνές κεφάλαιο. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μας επιτέθηκαν και οφείλουμε να απαντήσουμε επιθετικά.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.