ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ..... Ο (ΜΟΝΟΣ) ΜΕΓΑΣ!

«ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ»

Ο εξαίρετος βιογράφος, του Μεγίστου της οικουμένης, ο Αρριανός, στο έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις» περιγράφει (άλλο) ένα περιστατικό στο οποίο καθιερώνεται το μεγαλείο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος στην επιστροφή του από την εκστρατεία στην Ινδική, με τους στρατιώτες του διέσχισε την έρημο της Γεδρωσίας. Μια περιοχή άνυδρη και εξαιρετικά δύσκολη.

Αρριανού, «Αλεξάνδρου Ανάβασις», βιβλίο έκτο, 26. Διαβάζουμε:  

«Θεωρώ πως σε τούτο το σημείο πρέπει να αναφερθώ σε μια πράξη του Αλεξάνδρου, που δεν είναι λιγότερο αξιόλογη από άλλα επιτεύγματα. Το στράτευμα περπατούσε καταμεσής της ερήμου και η ζέστη ήταν τρομερή. Βιάζονταν να φτάσουν σε μέρος με νερό, αλλά αυτό απείχε πολύ ακόμη. Ο Αλέξανδρος, καταβεβλημένος από την δίψα, προχωρούσε μπροστά πεζός, αν και... δυσκολευόταν πολύ. Όταν όμως έβλεπαν ο ένας τον άλλον να υποφέρει, άντεχαν καλύτερα και τη δική τους  ταλαιπωρία, πράγμα συνηθισμένο σε τέτοιες  καταστάσεις. Κάποιοι ψιλοί παρέκλιναν από την πορεία των υπολοίπων και έψαξαν για νερό.

Πραγματικά ανακάλυψαν μια μικρή πηγή σε μια ρηχή χαράδρα. Συγκέντρωσαν λοιπόν το νερό και το πήγαν στον Αλέξανδρο σαν να του πήγαιναν ένα πολύτιμο δώρο. Φτάνοντας, το έβαλαν σε ένα κράνος και το έφεραν στον βασιλιά. Εκείνος το πήρε, τους μίλησε με λόγια επαινετικά για την πράξη τους και μετά μπροστά σε όλους, το έχυσε! Ήταν τέτοιο το κουράγιο που πήραν οι άνδρες από αυτή την ενέργεια, που φάνηκε σαν να ήπιαν όλοι από το νερό που εκείνος έχυσε. Ίσως αυτό το περιστατικό να είναι αφορμή για να μιλήσω εγκωμιαστικά για τον Αλέξανδρο και να επαινέσω την υπομονή και την αρχηγική του προσωπικότητα.

Εκεί το στράτευμα υπέστη κι άλλο πλήγμα. Κάποια στιγμή οι οδηγοί δήλωσαν πως είχαν χαθεί γιατί η άμμος είχε μετακινηθεί και είχαν χαθεί τα σημεία αναφοράς. Αυτά τα σημεία είναι αδύνατον να βρεθούν μέσα σε τόση άμμο, που είναι παντού η ίδια. Και ούτε υπάρχουν δένδρα, όπως συμβαίνει συνήθως, ούτε οι λόφοι είναι αμετακίνητοι. Επιπλέον, δεν είχαν μάθει να προσανατολίζονται τη μέρα με τον ήλιο και την νύχτα με τα άστρα, αυτό που κάνουν οι ναυτικοί με τις Άρκτους, οι Φοίνικες με τη Μικρή και όλοι οι άλλοι με τη Μεγάλη. Ο Αλέξανδρος προσανατολίστηκε σωστά και πήγε αριστερά μαζί με μερικούς ιππείς. Οι πιο πολλοί δεν άντεξαν τη ζέστη κι αυτός συνέχισε με πέντε μόνο άτομα. Αργότερα έφτασαν και οι υπόλοιποι.

Όταν μετά από τρεις μέρες έφθασαν σε μέρος με πόσιμο νερό (ποταμός ΄Ωξος) ο Αλέξανδρος περίμενε να πιούν όλοι οι στρατιώτες του και ήπιε τελευταίος! …

Για επτά μερόνυχτα πορεύτηκαν παραθαλάσσια. Έπειτα, οι οδηγοί ξαναβρήκαν το δρόμο και προωθήθηκαν και πάλι στην ενδοχώρα».

Αρριανού, «Αλεξάνδρου Ανάβασις», βιβλίο έκτο, 26.

______________________________________________

«Ούτοι δε ερρωμένοι γε άρχοντες γίγνονται… οι αν δύνωνται εμποιήσαι τοις στρατιώταις ακολουθητέον είναι και δια πυρός και δια παντός κινδύνου». Αυτοί φυσικά γίνονται ισχυροί αρχηγοί που θα καταφέρουν να εμπνεύσουν στους στρατιώτες τους πως πρέπει να τους ακολουθούν και στη φωτιά του πολέμου και σε οποιοδήποτε κίνδυνο. (Ξενοφών Οικονομικός ΧΧΙ). 

πηγη