Επιχειρηματική Πρόταση από τους Μαχητές των Πόλεων. . .μια μη τρομοκρατικη αλλα Επαναστατικη οργανωση...!

Άκρως ενδιαφέρουσα η διακήρυξη της αυτοχαρακτηριζόμενης ως Μη Τρομοκρατικής αλλά  Επαναστατικής Οργάνωσης “Μαχητές των Πόλεων”.
Το κείμενο είναι προσεγμένο στη διατύπωση των σκοπών και των επιδιώξεων, όπως και της φύσης της οργάνωσης. Θα μπορούσε να την έχει συντάξει οποιοσδήποτε από αυτούς που εξ αρχής έχουν αντισταθεί στην προδιαφαινόμενη και μετέπειτα υλοποιούμενη δεινή κατάσταση της χώρας μας. Πραγματικά, θα μπορούσα να την είχα γράψει...
κι εγώ, αν είχα πάρει την απόφαση να ξεκινήσω επαναστατική αντίδραση στην πανταχόθεν καθομολογούμενη Κατοχή της χώρας. Οι σκοποί που παρατίθενται είναι θεμιτοί και συνομολογώ ως προς το πολιτικό μέρος. Το επαναστατικό μέρος δεν το έχω προσεταιριστεί ακόμη, αλλά και να το είχα κάνει δεν φαντάζομαι να το δήλωνα από αυτή τη σελίδα (θα διάλεγα άλλον τρόπο).
Έχει σημασία όμως να επισημανθεί μια πρόταση η οποία δεν συναντιέται στις συζητήσεις του διαδικτυακού χωριού και μου τράβηξε την προσοχή γιατί, συμπτωματικά, είχα ασχοληθεί κι εγώ στο παρελθόν (Τα αίτια της κρίσης και πιθανές λύσεις, Richard Wolff: Τα αίτια της κρίσης και μια λύση – YouTube, Απογευματινή – Πρότυπη Επανακατάληψη της Πραγματικότητας).
Η οργάνωση, μεταξύ των άλλων, απαιτεί:

• Την αμοιβή των εργαζομένων, που θα τους μειωθεί ο μισθός με μετοχές των εταιριών που εργάζονται.

Φοβερή πρόταση και την “καταθέτω στα πρακτικά”. Δηλαδή, ναι μεν να μειωθεί ο μισθός των εργαζομένων σε όποιες επιχειρήσεις το επιθυμούν, αλλά όπου γίνει αυτό, το ποσό της μείωσης να παραχωρείται στην κατοχή του κάθε εργαζόμενου επιμερισμένο κατά την κατάλληλη αναλογία σε μετοχές της επιχείρησης.
Τι θέλει να πει ο ποιητής;

1. Αφού η μείωση του μισθού δεν γίνεται με την υπαιτιότητα του εργαζόμενου αλλά λόγω της εποχιακής οικονομικής συγκυρίας, ο εργοδότης το αναγνωρίζει και δείχνει την πρόθεσή του να μην τον “τιμωρήσει”  αλλά να του ζητήσει την οικονομική ανοχή και στήριξή του (“εσωτερικό δάνειο”), ώστε αφού ορθοποδήσει και ανταπεξέλθει στις δυσκολίες η  επιχείρηση, να του το ξεππληρώσει εξαργυρώνοντας τα παραχωρημένα μερίσματα.

2. Ο εργαζόμενος αποκτώντας μερίσματα της επιχείρησης γίνεται (κατά ένα ποσοστό) συν-ιδιοκτήτης, οπότε έχει άμεσο συμφέρον να διασφαλίσει την βιωσιμότητα της επιχείρησης ώστε να μην χάσει τα υποσχεμένα ισοσταθμικά του αρχικού μισθού του χρήματα, αλλά και έχει περιθώρια επιπλέον κέρδους αν η επιχείρηση γίνει σημαντικά κερδοφόρος.

3. Αποτέλεσμα, μη άμεσα ορατό, των δύο προηγουμένων θα είναι όχι μόνο η βελτίωση της σχέσης εργοδότη και εργαζόμενου αλλά η μετεξέλιξή της σε συναδελφική , μεταλλασσόμενη σε  συνεργατική και σχετικά ομότιμη. Με απλά λόγια θα γίνουν “φιλαράκια”. Αυτό θα εκτοξεύσει την αποδοτικότητα του συνόλου της επιχείρησης με άμεσο αντίκτυπο στην θετική της οικονομική πορεία.

4. Ποιος έχει να κερδίσει από αυτά; Μα… όλοι! Εργαζόμενοι, εργοδότες-επιχειρηματίες, κράτος.

Μήπως αυτή η πρόταση είναι ένας υπέροχος (αν και όχι πρωτόγνωρος) τρόπος αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης από την πλευρά των ιδιωτικών επιχειρήσεων;
Μήπως θα ‘πρεπε όλες οι νέες επιχειρήσεις να υιοθετούν εξ αρχής αυτό το μοντέλο επιχειρηματικής δομής και τακτικής;
Παρόμοιο τρόπο θα έπρεπε να έχει αναπτύξει και η ηγεσία του Υπ. Οικονομίας στο θέμα της οικονομικής στήριξης των τραπεζών. Δηλαδή, όταν τους χορηγούσε τις οικονομικές ενισχύσεις για τη δήθεν ενίσχυση ρευστότητας, να απαιτούσε την παραχώρηση αντίστοιχων μετοχών τους, ώστε όταν θα περνούσε η οικονομική κρίση να της επιστραφούν τα κεφάλαια ή να συνεχίσει την εκμετάλλευσή τους στις κερδοφορίες τους.
Γιατί σε μένα φαίνονται απλά και αυτονόητα; Να είμαι τέτοια “διάνοια” και δεν το είχα συνειδητοποιήσει; Μάλλον όχι. Ριχάρδε (Richard Wolff), τώρα δικαιώνεσαι!
ΠΗΓΗ