Γράμμα σε έναν “Σοσιαλιστή”...

Αγαπητέ Γιωργάκη!

Συγχώρα μου τον ενικό αλλά μετά από τόσα που περάσαμε κι ακόμα περνάμε μαζί σε θεωρώ πια δικό μου άνθρωπο. Του σπιτιού, που έλεγε και η συχωρεμένη η μάνα μου.

Σε λίγο ξημερώνει Κυριακή. Η Κυριακή των εκλογών. Από προχτές η κυρά ετοίμασε το κουστούμι. Το έβγαλε από το ναύλον, το βούρτσισε καλά καλά και το κρέμασε πίσω από την πόρτα. Πάω κι έρχομαι δυο μέρες τώρα και το καμαρώνω. Και γελάω κάτω από τα μουστάκια μου. Γελάω, γιατί εγώ ξέρω. Όσες φορές το φόρεσα και πήγα να ψηφίσω, πρασίνιζε η Ελλάδα.

Απόψε Γιώργο μου δε μπόρεσα να κοιμηθώ. Όχι γιατί σκέφτομαι που θα ρίξω το κουκί μου αύριο. Ξενύχτισα - και ντρέπομαι που το λέω αλλά, είπαμε...είσαι του σπιτιού πια! - γιατί μετά το αύριο, έρχεται το μεθαύριο. Και μεθαύριο λήγει και η ΔΕΗ. Κι εμένα μου λείπουν ενενήντα ευρώ για να συμπληρώσω το κατοστάρι μη μου την κόψουν. Την προηγούμενη φορά που την έκοψαν, μεγάλη ζημιά μου έκαναν και δε μπόρεσα να δω εκείνη τη συνέντευξη που έδωσες σε όλα τα κανάλια. Κι έμαθα πως τα είπες τόσο ωραία λεβέντη μου. Ε ρε και να ζούσαν ο παππούς και ο πατέρας σου να σε καμάρωναν! Μέχρι και η Σούλα η γεροντοκόρη η δεξιά που δε δίνει τ' αγγέλου της νερό λύγισε. Την άλλη μέρα που την είδα μου είπε “Άντε όλοι μαζί να βοηθήσουμε το Γιώργο να κάνει μια Ελλάδα νέα”. Δεν ξέρεις πόσο το χάρηκα Γιωργάκη μου!

Η Σούλα μπορεί να έχει όλα τα ελαττώματα του κόσμου αλλά το δίκιο το λέει. Κι αν είναι και στις καλές της βοηθάει κιόλας. Όπως τις προάλλες που αρρώστησε η κυρά. Δε στο είπα μη σε στεναχωρήσω αλλά μας τρόμαξε η κυρά. Αρρώστησε στα καλά καθούμενα. Όχι σοβαρά πράματα, μην ανησυχείς. Λίγο τα νεφρά της την πείραξαν από την υγρασία και την ορθοστασία στο εργοστάσιο. Την πήγα στο νοσοκομείο. Α, όλα κι όλα. Παράπονο δεν έχω κι ο Θεός να με κάψει αν πω καμιά κουβέντα. Αμέσως μας έβαλαν μέσα στο γιατρείο. Ευγενέστατοι όλοι τους. Και καφέ, που λέει ο λόγος, να ζητούσαμε θα μας έφερναν. Μόνο ο γιατρός αργούσε και η κυρά πονούσε. Πήγα να ρωτήσω μπας και μπορεί να τη δει κάνας άλλος. Μια κοπελίτσα – καλή της ώρα – μου είπε πως μόνο ένας ήταν εκείνη την ώρα εκεί και ο έρμος έτρεχε κι αυτός για να προλάβει όλους. Άλλους δεν έχουν. Οικονομία λέει γιατί δεν έχουν να πληρώσουν. Κι αυτοί που δουλεύουν απλήρωτοι είναι. Μα με κοροϊδεύει; Αφού εγώ άκουσα από αυτό το καλό κορίτσι που είχες για υπουργό υγείας – αυτή ντε, που τη λένε όπως και μια υπουργό κοντή και μαύρη στην Αμερική – πως οι γιατροί παίρνουν πολλά λεφτά και πληρώνονται καλά.

Τελικά ήρθε ο γιατρός, μας έστειλε για εξετάσεις, μας έδωσε μια σακούλα φάρμακα και είπε στην κυρά να κάτσει σπίτι στα ζεστά καμιά βδομάδα. Δεν πρόλαβα να του πω ότι ακόμα δεν έχουμε θέρμανση στο σπίτι γιατί το πετρέλαιο έχει 0,70 το λίτρο κι εγώ είμαι απλήρωτος από το Σεπτέμβρη.

Το αφεντικό μου είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Και πάνω από όλα είναι σοσιαλιστής. Σαν κι εσένα. Αν δεν τον λέγαν Θανάση θα έλεγα πως είσαι εσύ μασκαρεμένος. Τις προάλλες που πήγα να του ζητήσω 200 ευρώ από το μισθό μου, για να πληρώσω την κάσα της μάνας μου που την έχω απλήρωτη έξι μήνες και με κυνηγάει το κοράκι ο νεκροθάφτης, μου είπε: “Άκουσε κυρ-Παντελή! Η επιχείρηση εδώ είναι μικρή. Σαν την Ελλάδα μας. Και δυστυχώς βάλλεται από παντού. Όπως λοιπόν βοηθάμε την Ελλάδα μας να ορθοποδήσει, έτσι θέλω να βοηθήσουμε όλοι μαζί  και την επιχείρηση να πάρει τα πάνω της. Οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε από το υστέρημα μας. Άλλωστε, μην ξεχνάς κυρ-Παντελή, πως ΚΑΙ την Ελλάδα ΚΑΙ την επιχείρηση όλοι μαζί την φέραμε σε αυτή την κατάσταση. Θα ήθελα λοιπόν να σου ζητήσω να κάνεις κι εσύ το χρέος σου χαρίζοντας ένα ποσό από το μισθό σου για να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας”. Ντράπηκα. Ειδικά όταν μου είπε ότι όλοι μαζί φέραμε τα χάλια στην Ελλάδα, πολύ ντράπηκα. Το είχε πει και ο Θόδωρος. “Μαζί τα φάγαμε”. Τώρα το λέει κι αυτός. Δε μπορεί! Γραμματιζούμενοι και οι δυο τους, κάτι παραπάνω ξέρουν που το λένε. Έσκυψα το κεφάλι μπροστά σ' αυτόν τον καλό άνθρωπο και του είπα: “Από μένα κύριε Δελαφράγκα μου, και όλο το μισθό να πάρεις, όχι δε θα πω. Και το βρακί μου να δώσω, που λέει ο λόγος και με το συμπάθιο δηλαδή, αρκεί να βοηθήσω”. Πολύ πρέπει να το εκτίμησε αυτό που είπα γιατί μου έσφιξε το χέρι. Και μπορεί να με αγκάλιαζε κιόλας αλλά έπρεπε να φύγει γρήγορα γιατί ο οδηγός του έφερε τη μερσεντές και κορνάριζε απ' έξω. Η κυρά του ερχόταν από κάπου από τα εξωτερικά και έπρεπε να πάει να την πάρει από το αεροδρόμιο.

Στο σχόλασμα πέρασα από την τράπεζα. Είπα να δω για κανα δάνειο μπας και βουλώσω καμιά τρύπα. Έχω και τα άλλα...άστα να πάνε. Από τρεις δόσεις χρωστάω στο καθένα. Ο διευθυντής, που 'ναι και του ξαδέρφου μου παιδί, μου το ξέκοψε. “Μπάρμπα ξέχνα το το δάνειο. Χρωστάς πολλά και με 700 ευρώ μισθό η τράπεζα δε σου το δίνει”. Εκτός κι αν έχω κανα σπίτι στο όνομα μου να το βάλω υποθήκη. Και που να το βρω το σπίτι; Μόνος του το είπε. Εφτακόσια ευρώ μισθό παίρνω εγώ και πεντακόσια η κυρά. Το σύνολον χίλια διακόσια. Πως να αγοράσω σπίτι όταν μόνο το νοίκι μου είναι πεντακόσια; Του είπα ότι εκείνο το καλό παιδί που έχεις για υπουργό στα οικονομικά έδωσε πολλά λεφτά στις τράπεζες για να τα δώσουν στον κοσμάκη. Ναι, μου είπε, θα τα δώσουν. Σε αυτούς που μπορούν να πληρώσουν πίσω τα διπλά. Εγώ δεν καταλαβαίνω...αυτός που μπορεί να πληρώσει τα διπλά γιατί να πάρει τα μονά; Άρχισε να μου λέει κάτι για αξίες και υπεραξίες και πράσινα άλογα αλλά δεν κατάλαβα ντιπ. Ένα δημοτικό έβγαλα ο έρημος κι αυτό κουτσό. Πρωί σχολείο και μετά μεροκάματο. Πάντως τα έλεγε τόσο ωραία που του έδωσα δίκιο. Κι εγώ να ήμουν στη θέση του και να μου ζητούσα δάνειο δε θα μου το έδινα.

Το απόγευμα έπιασα την μεγάλη να μου εξηγήσει μερικά πράγματα να μη ρεζιλεύομαι. Μου τα είπε όλα πολύ αναλυτικά. Λίγα κατάλαβα πάλι αλλά φούσκωσα σαν το γαλόπουλο από την περηφάνια. Εγώ μπορεί να μη ξέρω γράμματα αλλά αυτή τη σπούδασα. Ααααχ! Έπρεπε να την έβλεπες όταν πήγαμε να πάρει το πτυχίο της. Και να τα χειροκροτήματα, και να τα συχαρίκια, και να τα “Κύριε Παντελή η κόρη σας είναι μια λαμπρή επιστήμων και μπροστά της ανοίγετε μια λαμπρή σταδιοδρομία”. Πότε πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε; Καλό παιδί το κορίτσι μου και άξιο. Ολόκληρη μαθηματικός - με άριστα το πήρε το πτυχίο της και σκάσαν όλοι στη γειτονιά...δεν το περίμεναν από την κόρη του εργάτη - και δεν περίμενε να διοριστεί παρά έπιασε δουλειά σε παπουτσάδικο την άλλη μέρα κιόλας για να μας ξαλαφρώσει λίγο. Ακόμη εκεί δουλεύει, δόξα το θεό. Εξακόσια ευρώ και ένσημα της δίνουν. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι!

Με το μικρό όμως τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά Γιώργο μου. Φέτος τελειώνει το λύκειο και αντί να στρωθεί να διαβάσει έμπλεξε με κάτι κομμούνια - ανάθεμα την ώρα που τα γένναγε η μάνα τους - και όλο από πορεία σε πορεία και από απεργία σε απεργία τρέχει. Μέχρι κι εμένα ήθελε να κατεβάσει στην πορεία τις προάλλες για να διαμαρτυρηθώ λέει για τα μέτρα της κυβέρνησης. Ποιος; Εγώ! Που μόνο καλά βλέπω από σένα και τους υπουργούς σου. Και κάθε Κυριακή, μόλις γυρνάω από την εκκλησία, μου πετάει το Ριζοσπάστη μες τα μούτρα και μου λέει “Διάβασε μπας και ξεστραβωθείς”. Αν δεν ήταν δυο μέτρα, μα το θεό, θα έβγαζα τη ζώνη και θα τον άρχιζα στο που σε πονεί και που σε σφάζει. Ώρες ώρες τον φοβάμαι Γιώργο μου. Λέει κάτι ακαταλαβίστικα, θαρρείς και είναι από άλλο κόσμο. Ειδικά όταν λέει εκείνο το “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” έτσι μου 'ρχεται να τον φυτέψω στο χώμα. Ή το άλλο που λέει ότι “Αν είναι έτσι ο σοσιαλισμός, καλύτερα η βαρβαρότητα” να δεις πως μου ξεσηκώνει τα νεύρα.

Η μάνα του λέει να τον πάμε στον παπά-Γιάννη να τον διαβάσει γιατί είναι μαγεμένο το παιδί. Εγώ πάλι λέω θέλει ένα γερό χέρι ξύλο για να στρώσει. Μωρέ φταίει κι ο Ανδρέας. Πατέρας σου ήταν κι εμένα κορόνα στο κεφάλι μου αλλά δεν έκανε καλά που τους άφησε τους κομμουνιστές να αλωνίζουν. Αυτοί παιδάκι μου έχουν ένα τρόπο να σου ξεπλένουν το κεφάλι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Να, προχτές σκάλιζα κάτι να διαβάσω πριν κοιμηθώ και πήρα ένα από τα βιβλία του μικρού. Για κοινωνική δικαιοσύνη διάβασα, για ισότητα, για το δίκιο του εργάτη, για δουλειά, παιδεία και υγεία λαϊκή διάβασα. Μέχρι που γύρισα και είπα στην κυρά “Για δες...Βρε σαν καλά να τα λένε”. Σκιάχτηκε η έρημη. Έτρεχε τα μεσάνυχτα στην κυρα-Μαριγώ την ξεματιάστρα να με ξεματιάσουν.

Την άλλη μέρα του τα έψαλα του μικρού από την καλή κι από την ανάποδη. Κι αν δεν ερχόταν εκείνη την ώρα ο Μήτσος που κατεβαίνει για δήμαρχος για να μας πει πως προχωράει το θέμα με το διορισμό της μεγάλης, δε θα το παίρναν ζωντανό από τα χέρια μου το παλιοτόμαρο. Ανάθεμα την ώρα που το γένναγε η μάνα του!

Στα γράφω όλα αυτά Γιώργο μου για να σου πω πως από τους τρεις ψήφους που έχει αυτό το σπίτι και οι τρεις είναι σίγουρα δικοί σου. Ευτυχώς το ζαγάρι δεν ψηφίζει ακόμη γιατί στους κουκουέδες θα το έριχνε. Εγώ, η κυρά και η μεγάλη ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσουμε. Γιατί Γιώργο μου δεν ξεχνάμε τα πόσα κάνεις για εμάς. Τόσα χρόνια κάθε φορά μας θυμάσαι και μας στέλνεις πριν τις εκλογές τους αντιπροσώπους σου. Τόσα χρόνια και όσες φορές έχω πάει στα γραφεία τους πάντα με τον καλό το λόγο είναι και πάντα “Σύντομα θα λυθεί το θέμα σου κυρ-Παντελή. Σε καλό δρόμο είμαστε”. Πως να ξεχάσω εγώ τις τόσες καλοσύνες; Να πέσει φωτιά να μας κάψει.

Πάντα δικό σου

Κυρ-Παντελής και οικογένεια

[Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι πέρα για πέρα συμπτωματική]

Αφιερωμένο σε όλους τους κυρ-Παντελήδες με την ελπίδα πως δε θα σκύψουν το κεφάλι και σήμερα.

Οι αντάρτες, όταν ήταν να φύγουν για το βουνό, φεύγαν με την ευχή “Καλό βόλι” να τους συντροφεύει.

Καλό βόλι σε όλους μας σήμερα. Γιατί και σήμερα πόλεμο έχουμε...

http://gamaeikaidernei.blogspot.com/