Το άρθρο είναι εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων και όχι φανταστικό διήγημα. ..

ΕΝΑΣ “ΑΓΙΟΣ”

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ,

ΣΤΗ... ΛΕΩΦΟΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

Άγιος Σάββας:

Ο θαυματουργός Ρωμιο-καππαδόκης

και το νοσοκομείο - μοναστήρι

     Ήταν την περασμένη εβδομάδα, που αναγκάστηκα να επισκεφτώ το ρωμαίικο νοσοκομείο τού Αγίου Σάββα, που βρίσκεται στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, δίπλα απ΄ την ΓΑΔΑ. Η μητέρα μου βλέπετε μπήκε μέσα για εξετάσεις.

Η είσοδος τού νοσοκομείου - μοναστηριού, «Ο Άγιος Σάββας».

     Έτσι, πρωί - πρωί, μετά  από περιπλάνηση στην κίνηση τής  πρωτεύουσας,  βρέθηκα  μέσα  σε  μία άθλια αίθουσα με τέσσερα κρεβάτια το ένα κολλητά σχεδόν στο άλλο. Οι τοίχοι ετοιμόρροποι, μουχλιασμένοι, τα δάπεδα βρώμικα, πρόσωπα θλιμένα, ταλαιπωρημένα, δυστυχισμένα απ΄ τις φαρμακοθεραπείες ... και τις αρρώστειες.

Στην εξωτερική είσοδο τού νοσοκομείου καραδοκεί ο άγιος Σάββας, που υποδέχεται με βλοσυρό βλέμμα τους επισκέπτες και τους αρρώστους του.

     Οι εικόνες των άσχημων αγίων κακοποιών τής Ορθοδοξίας βρίσκονταν κρεμασμένες σε κάθε σημείο τού νοσοκομείου. Ο ρωμιός άγιος τής Ορθοδοξίας, Σάββας, πρώτος και καμαρωτός στην είσοδο τού νοσοκομείου με υποδέχθηκε με αγριωπό βλέμμα μέσα απ΄ την αγιογραφία του.

Στην αίθουσα υποδοχής δεσπόζει ο γνωστός αρχηγός, Τζεσουά.

     Σύμφωνα με την εκκλησιαστική ιστοριογραφία ο άγιος Σάββας υπήρξε Καππαδόκης στην καταγωγή. Από μικρός αποσύρθηκε απ΄ τα εγκόσμια και έμπλεξε στα γρανάζια τής θρησκείας, αφού έγινε μοναχός. Κάπου στην έρημο της Ιουδαίας (όπως και πολλοί άλλοι άγιοι) λέγεται, ότι βρήκε το Χριστό. Απείχε από κάθε είδους απόλαυση, αφιερώθηκε στη νηστεία, την προσευχή, την αυτοτιμωρία τού σώματός του και σε κάθε είδους κακουχία.

     Ονομάστηκε «παιδαριο-γέροντας», σαν να είχε γεράσει πρόωρα, δηλαδή απ΄ την παιδική του ηλικία, ερημίτης, λόγω τής ζωής του στην έρημο, θαυματουργός, επειδή έκανε θαύματα, όπως αυτό τού κλιβάνου, όπου μπήκε δήθεν μέσα σε καυτό κλίβανο ολόκληρος και δεν έπαθε τίποτα. Υπήρξε δεινός διώκτης των αιρετικών για την Ορθοδοξία, Μονοφυσιτών και Αρειανών, γι΄ αυτό και πήρε το αξίωμα τού αγίου. Και μη χειρότερα...

Από τα θαύματα τού Αγίου Σάββα

(«Μέγας Συναξαριστής», 5 Δεκεμβρίου).

Βοήθειά μας...

     Έτσι, μέσα σ΄ ένα τόσο άθλιο και αρνητικό περιβάλλον, αναρωτιόμουν πώς ένας ασθενής θα μπορούσε να θεραπευτεί; Απευθυνόμενοι στις νοσοκόμες και στους γιατρούς ζητήσαμε αν γινόταν να μεταφερθούμε στη διπλανή πτέρυγα τού νοσοκομείου, που ήταν νέα και ολοκάθαρη. Μας είπαν: «Αδύνατον, η άλλη πτέρυγα είναι γεμάτη. Τυχεροί είστε, που βρίσκεστε και δω. Μην το πείτε ούτε τού παπά».

 

 

Προειδοποιητική αφίσα πανικού για τη γρίππη, που δεν ήλθε ποτέ. (Βλ. «Πανδημία» τέλος!)

     Η μητέρα μου αγανακτισμένη ζήτησε να φύγουμε. «Αν μείνουμε άλλο εδώ μέσα θα πεθάνω γιέ μου», μού είπε κι έκανε το σταυρό της προσευχόμενη. Δυστυχώς γι΄ αυτήν είναι χριστιανή, η καημένη.

Σε όποια αίθουσα τού χριστιανικού νοσοκομείου κι αν κοιτάξει κάποιος, υπάρχουν παντού καρφωμένες εικόνες αγίων τής Ορθοδοξίας.

     Σε λίγο κατέφθασε κι ο μεγάλος αδελφός μου, δημόσιος υπάλληλος. Βλέποντας την κατάσταση μου είπε: «Μην ανησυχείς, θα το κανονίσω μέσα σε πέντε λεπτά». Σήκωσε το κινητό του και πήρε ένα αριθμό. Πήγε σε μία γωνία, μίλησε για ένα λεπτό περίπου και ήρθε προς το μέρος μας λέγοντας: «Κανονίστηκε! Έχω άκρη στον υπουργό Υγείας. Το τακτοποίησα».

 

 

Η βαλβίδα και το σωληνάκι τού οξυγόνου φρουρούνται από δύο αγίους. 

     Δεν είχα καταλάβει, ούτε είχα πειστεί γι΄ αυτά που έλεγε. Μ΄ ένα τηλεφώνημα; Και ως από θαύμα μέσα σε είκοσι λεπτά ήρθαν οι νοσοκόμες λέγοντας: «Κυρία Παραβάτη, ελάτε φεύγετε, πάτε στη διπλανή πτέρυγα». Απίστευτο κι όμως αληθινό! Η Ρωμιοσύνη παρούσα για άλλη μία φορά, το κομματικό κράτος, το ρουσφέτι, το γλύψιμο. Ένοιωσα πραγματικά ντροπή. Γύρισα το πρόσωπό μου απ΄ την άλλη μεριά, δεν είπα κουβέντα. Στη Ρωμιοσύνη αν θέλεις να αντιμετωπίζεσαι ως άνθρωπος, θα πρέπει να ξέρεις να γλύφεις και να σέρνεσαι σαν γυμνοσάλιαγκας. Είναι αυτό που λέει η ρωμαίικη παροιμία: «Έχει μπάρμπα στην Κορώνη»...

Ψυγείο - προσκυνητάρι έξω από δωμάτιο ασθενών. Εικονίτσες, λιβανιστήρια, καντηλέρια, λάδια, φυλαχτά και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

     Έτσι μεταφερθήκαμε στη νέα πτέρυγα. Άψογες μεγάλες αίθουσες, καθαρές, με ησυχία και θέα. Το απόγευμα, ενώ εγώ είχα φύγει, ήρθαν οι γιατροί. Μίλησαν ιδαιτέρως στη μητέρα μου, τής εξήγησαν έμμεσα, ότι για να γίνουν όλα καλά και όπως πρέπει, θα πρέπει να λαδώσει, να ρίξει το φακελλάκι της. Για να μην αργήσει η εγχείρηση δηλαδή. Το πιάσατε το υπονοούμενο... Όσοι δεν λαδώνουν στα ρωμαίικα νοσοκομεία αργούν να χειρουργηθούν κι άν πεθάνουν, έ πέθαναν... Κι εκείνη βέβαια, ως γνήσια Ρωμιά, υπέκυψε. «Πόσα θέλετε γιατρέ μου; Κάτι καλύτερο δεν κάνετε;»

Έξω απ΄ τις τουαλέτες υπάρχει εβραϊκή υποδοχή με εικόνα απ΄ «την φιλοξενία τού Αβραάμ». Ήμαρτον Αβραάμ μου...

     Αφού το αλισβερίσι τελείωσε, η μητέρα μου μπήκε την επομένη στο χειρουργείο ευχαριστημένη. Έκανε για άλλη μία φορά το ρωμαίικο καθήκον της. Όλα πήγαν καλά. Για τη μητέρα μου αυτό ήταν ένα θαύμα, αφού η εγχείρηση έγινε την ημέρα τής αγίας Θέκλας. Τής εξήγησα, ότι δεν υπήρξε κανένα θαύμα, αφού κάθε μέρα τού χρόνου συμπεριλαμβάνει μία ή και περισσότερες εορτές αγίων. Όμως, εκείνη επέμενε: «Σταμάτα  πια βρε άθεε, σαν τον πατέρα σου κι συ...». Έτσι βολεύτηκε κι η μάνα μου. Κάπως έτσι όλοι οι Ρωμιοί βολεύονται σ΄ αυτή την υποανάπτυκτη χώρα. 

Μέσα στο προαύλιο τού νοσοκομείου υπάρχει ολόκληρη εκκλησία τού αγίου Σάββα, για να εξυπηρετεί τους πιστούς, αλλά και τις τσέπες των παπάδων.

     Για άλλη μία φορά ένοιωσα πολίτης τελευταίας κατηγορίας. Αυτή είναι η Ρωμιοσύνη, άθλια, κακομοίρα και τριτοκοσμική. Όλοι την έχουμε βιώσει σε κάθε πτυχή τής ζωής μας, είμαστε δεμένοι μαζί της, στο άρμα της. Και τα δεσμά αυτά τής αθλιότητας δεν μπορούμε να τα σπάσουμε επ΄ ουδενί, με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο. Γι΄ αυτό και είμαστε άξιοι της ρωμαίικης μοίρας μας...

Κωνσταντίνος Παραβάτης

     «Ελεύθερη Έρευνα»

     Το παραπάνω άρθρο είναι εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων και όχι φανταστικό διήγημα.