Ο ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΟΤΟΝΟΥ ...σεναριο για ταινια!!!

            O Σπύρος Λάμπρου ήταν (και ίσως είναι ακόμα) ο ισόβιος Επίτιμος Πρόξενός μας στο Κοτονού του Μπενέν.

            Για τους αγεωγράφητους, το Κοτονού είναι η δεύτερη πρωτεύουσα του Μπενέν, που είναι κράτος της Δυτικής Αφρικής, δίπλα στη Νιγηρία. Η παλιά Δαχομέη που μαθαίναμε στο γυμνάσιο.

Κοτουνου...λιμανι

            Ο Σπύρος, αποτυχημένος φοιτητής στη δεκαετία του 70 στο Παρίσι, με την περιπέτεια στο μεδούλι του, θυμήθηκε τότε ότι είχε έναν πλούσιο θείο στη Ρουάντα. Με μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο ένα παλιό Ντε Σεβώ, ξεκίνησε «οδικώς» για την Κεντρική Αφρική.

            Κάπου στη μέση της Σαχάρας, το Ντε Σεβώ τα’ φτυσε ολοσχερώς. Ένας μαύρος φορτηγατζής που περιμάζεψε τον Λάμπρου την επομένη, δέχθηκε να φορτώσει στην νταλίκα και το σαράβαλο του, αφού προηγουμένως το κόψανε στη μέση για να χωρέσει. 

            Τελικά το φορτηγό δεν κατευθυνότανε στη Ρουάντα, αλλά στο Κοτονού του Μπενέν. Όταν είχε ρωτήσει ο Λάμπρου αν πάει προς Ρουάντα, ο οδηγός είχε καταλάβει λάθος νομίζοντας ότι τον είχε ρωτήσει απλά «αν ξέρει που είναι η Ρουάντα».

            Στο Κοτονού, ο Σπύρος ξανάφτιαξε το αυτοκίνητό του με οξυγονοκόλληση κι έγινε ο πρώτος (και τελευταίος)...

λευκός ταξιτζής της Δυτικής Αφρικής. Οι ντόπιοι τρώγανε τις οικονομίες τους σε άσκοπες κούρσες με το ταξί του Λάμπρου, αράζοντας στο πίσω κάθισμα με τη φυλετική ικανοποίηση ότι, επί τέλους, άλλαξαν οι καιροί και τι ωραίο πράγμα που είναι η εθνική ανεξαρτησία. Εσύ μαύρος, να έχεις λευκό οδηγό και μάλιστα από την αποικιοκρατική Ευρώπη.

            Μόλις έβγαλε τα πρώτα χρήματα, ο Λάμπρου ξαναγύρισε αεροπορικώς στο Παρίσι. Αγόρασε τρεις παλιές νταλίκες, έκοψε τις δύο στη μέση και τις φόρτωσε στην τρίτη. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, απέκτησε τον μεγαλύτερο στόλο φορτηγών του Μπενέν. Καλά κολλημένα τα φορτηγά του, εξαφάνισαν σύντομα τους λίγους ανταγωνιστές του.  

           

            Όταν ο Κερέκου ανέτρεψε τον προηγούμενο δικτάτορα του Μπενέν, δήλωσε ότι ήταν κομμουνιστής. Ο Λάμπρου, που στο Παρίσι ήτανε, για ένα φεγγάρι, μαοϊστής, του εξήγησε λίγα περί Μαρξ και Λένιν και έγινε έτσι ο σημαντικότερος μυστικοσύμβουλός του. Φαιά ουσία του μαρξιστικού καθεστώτος και πλούσιος πια, ήταν φυσικό επακόλουθο να διορισθεί στη συνέχεια από την Ελλάδα, Επίτιμος Πρόξενος. Αλλωστε το Κοτονού είναι λιμάνι και τα ρεσάλτα στα ελληνικά πλοία ήταν πολλά.             

            Μόλις ο Σπύρος απέκτησε το αξίωμα, μετέτρεψε τη μονοκατοικία του σε  Προξενείο. Δεκάδες πινακίδες έξω και μέσα στην πόλη έδειχναν με ένα μεγάλο θαλασσί βέλος ποιά κατεύθυνση έπρεπε να ακολουθήσει κανείς για να φτάσει στο Ελληνικό Προξενείο. Αν κάποιος ξένος έψαχνε τη γαλλική Πρεσβεία, οι ντόπιοι του λέγανε να ακολουθήσει τα βέλη για το ελληνικό Προξενείο και κάπου εκεί κοντά είναι ... και οι γάλλοι.

            Ακραιφνής πατριώτης, ο Λάμπρου δεν περιορίσθηκε στα στενά προξενικά του καθήκοντα. Εχοντας παράλληλα κάθε βδομάδα μια 3ωρη εκπομπή στο μοναδικό κανάλι της κρατικής τηλεόρασης, αφού αφιέρωνε κανένα μισάωρο στα επιτεύγματα του καθεστώτος, το υπόλοιπο της εκπομπής ήτανε για την Ελλάδα. Οι μπενινουά είχαν δει εκατοντάδες φορές τα ίδια, λιγοστά βίντεο για την Ελλάδα που είχε δεήσει να στείλει στο Προξενείο ο ΕΟΤ.

Το γεγονός της χρονιάς ήταν η απονομή των «βραβείων Νόμπελ για την Ελλάδα» με πλούσια χρηματικά έπαθλα της τάξης των 100 δολαρίων για το καλύτερο κείμενο, ποίημα, ζωγραφιά και ξυλόγλυπτο με θέμα την Ελλάδα. Το βραβείο για την καλύτερη θεατρική παράσταση (πάντα με θέμα την Ελλάδα), ήταν 200 δολάρια γιατί η καταγωγή του Λάμπρου ήταν από ένα χωριό της Ηπείρου κοντά στο θέατρο της Αρχαίας Δωδώνης.

            Ολη η χώρα «έπινε νερό» στο όνομά του. Όταν ο Σπύρος έβγαινε πεζός στην Κοτονού, τον ακολουθούσε ένα σμήνος από μπενινουά που τον παρακαλούσε να τους πει κάποιο αστείο. «Αλλέ μεσιέ Λαμπρού», φώναζαν πίσω του : «Dites nous une petite histoire».

            Ο Σπύρος τους αγαπούσε τους ντόπιους. Είχε ήδη 7-8 παιδιά με τις τοπικές καλλονές και οι μουταρίες που έκανε στις γιορτές και στα πανηγύρια ήταν χάπενινγκ. Ο Λάμπρου ανέβαινε πάνω σ’ ένα τραπέζι, η μουσική στο κασετόφωνο άλλαζε αμέσως από αφρικανική σε συρτάκι, έλεγε 2-3 «histories droles» και μετά πέταγε ένα μάτσο χαρτονομίσματα που οι ντόπιοι ποδοπατιώντουσαν να μαζέψουν.

            Αυτή ακριβώς η αγάπη του κόσμου, έσωσε τον Επίτιμο Πρόξενό μας από το εκτελεστικό απόσπασμα.

            Σε μια εκπομπή του στην τηλεόραση, ο Λάμπρου είπε κάποια στιγμή στον προσκεκλημένο του, που ήταν ο ίδιος ο δικτάτορας Κερέκου, ότι δεν ξέρει, ούτε τι λέει, ούτε τι του γίνεται. Ο Δικτάτορας του απάντησε άγρια να προσέξει πώς του μιλάει γιατί εκτός από Πρόεδρος της χώρας είναι και στρατηγός και ο Λάμπρου του αυθαδίασε λέγοντας  «Στην Ευρώπη, όχι στρατηγός, αλλά ούτε λοχίας δεν θα ‘σουνα...».

            Άμισθος, ξάμιστος Πρόξενος, τον έριξαν στα μπουντρούμια για κανένα μήνα και τελικά του τη χάρισαν αφού ο Λάμπρου ζήτησε δημόσια συγνώμη από την τηλεόραση, με το ελαφρυντικό ότι όταν είπε εκείνες τις βλακείες για τον Πρόεδρο, είχε πιεί μερικά  ουζάκια («πετί-ουζό» στα γαλλικά). 

            Την εκπομπή πάντως του την κόψανε και οι μετοχές του γενικά ξέπεσαν, έως την ανατροπή του Κερέκου από τον επόμενο δικτάτορα, τον Μπόνγκο, που ο Λάμπρου τον είχε βραβεύσει παλαιότερα για ένα θεατρικό σκετς του με θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο πονηρός Μπόνγκο το ’χε γράψει τότε που κυνηγούσαμε τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα.

            Ο βίος και η πολιτεία του Λάμπρου στο Κοτονού είναι σενάριο έτοιμο για ταινία. Τι να γίνεται άραγε αυτή η ψυχή ...

           

 Μας  το  εστειλε  ο Γιωργος Σ.