όταν ρωτήθηκε o Aρης Βελουχιωτης από έναν σύντροφό του στο βουνό για τον μετέπειτα ηγέτη του ΚΚΕ τον Φλωράκη, είπε το εξής προφητικό. "Αυτός είναι από εκείνους, που όταν εμάς μας κρεμάσουνε, αυτοί θα κοιτάνε".

Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια περίεργη και περίπλοκη ιστορία. Είναι η παράταξη η οποία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το υπέρτατο κακό "ανθεί" μόνον κοντά στο υπέρτατο καλό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι αριστεροί πολίτες στην Ελλάδα ήταν πάντα οι καλύτεροι πολίτες της ελληνικής κοινωνίας. Καλύτεροι από την άποψη της γνώσης, της ενημέρωσης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της αγωνιστικότητας για κοινούς στόχους. Χαρακτηριστικά, τα οποία είναι απαραίτητα να διακρίνουν τους πολίτες, ώστε... να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Χαρακτηριστικά, για τα οποία μπορούν να κριθούν συλλογικά οι άνθρωποι οι οποίοι δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία.

Ενώ δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να πει ότι η τάδε ή η δείνα παράταξη έχει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί κάλλιστα να πει κάτι ανάλογο στο επίπεδο της πολιτικής. Εκεί υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, όπου εξασφαλίζεται το αποτέλεσμα της κρίσης μέσω της στατιστικής. Η αριστερά είχε πάντα ανάμεσα στις τάξεις της τους καλύτερους πολίτες.
Τους πιο μορφωμένους και τους πιο ενημερωμένους. Αυτούς που αγωνίζονταν για δικαιώματα. Αυτούς που δεν δίσταζαν να συγκρουστούν με την εξουσία για τα δικαιώματα αυτά. Αυτούς που δεν "φιμώνονταν", όταν αντιλαμβάνονταν μια αδικία.

Πολίτες των οποίων την ισχύ και την ποιότητα δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει η Δεξιά. Η Δεξιά των φοβισμένων κι αγράμματων θρησκόληπτων. Των κακών πολιτών, που ακόμα και την απλή επιβίωση τη θεωρούσαν επιτυχία. Των κακών πολιτών, που αισθάνονταν άβολα ακόμα κι όταν τους παραχωρούνταν νέα δικαιώματα. Των κακών πολιτών, που δεν ενημερώνονταν για τίποτε και δεν διαμαρτύρονταν ποτέ, γιατί τους έπειθε η εξουσία ότι τα πάντα ήταν για το "καλό" τους. Μόνιμα αδρανείς, εκπαιδευμένοι από τη δογματική εκκλησία να υπομένουν τα πάντα, για να μπουν στον "παράδεισο". Έναν "παράδεισο", τον οποίο πάντα τους τον υπόσχονταν, αλλά ποτέ δεν είδαν.

Αυτοί οι άνθρωποι με τη νοοτροπία αυτήν ήταν πάντα κακοί πολίτες, γιατί απλούστατα δεν έλεγχαν και δεν μπορούσαν να ελέγχουν κανέναν. Οι χειρότεροι πολίτες του τόπου. Πάνω στην αγωνία τους να "σωθούν", ανέχονταν τα πάντα. Ανέχονταν να καταπιέζονται οι ίδιοι και ανέχονταν να διώκονται οι υποτιθέμενοι εχθροί τους. Γιατί; Γιατί οι ηγέτες τους τούς έπειθαν ότι αυτοί οι "εχθροί" ήταν οι "υπεύθυνοι", οι οποίοι δεν τους επέτρεπαν να περάσουν στον "παράδεισο" που ονειρεύονταν. Κάποτε αυτοί οι εχθροί ήταν οι "αντίχριστοι", που τους οδηγούσαν στην αμαρτία και μετά έγιναν οι κομουνιστές, που τους απειλούσαν την περιουσία. Κάποτε ήταν αυτοί οι οποίοι θυσίαζαν ανθρώπους για να υπηρετήσουν τον διάβολό τους και μετά έγιναν αυτοί οι οποίοι οι φήμες τούς ήθελαν να τρωνε τα παιδιά τους. Ό,τι ηλιθιότητα "κατασκεύαζε" η εξουσία, οι Δεξιοί την κατάπιναν εύκολα, χωρίς να την κρίνουν.

Ο Μεσαίωνας της αγραμματωσιάς ποτέ δεν εγκατέλειψε τη βάση της Δεξιάς κι αυτό είναι κάτι το οποίο το χρεώνεται. Το χρεώνεται όχι γιατί συμμετείχε σε εγκλήματα, αλλά γιατί ποτέ δεν εμπόδισε την ηγεσία της να εγκληματεί. Πάντα φοβισμένη ανεχόταν τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν ήξερε τίποτε. Επέτρεπε στους "παντογνώστες" "ποιμένες" της να κάνουν τα πάντα. Τους επέτρεπε να "καίνε" αιρετικούς κάθε είδους. Είτε αυτοί οι αιρετικοί ήταν θρησκευτικής φύσεως είτε πολιτικής. Στους δεξιούς δηλαδή χρεώνεται η "αδράνεια" της κοινωνίας. Μια πραγματική "τροχοπέδη" της κοινωνίας. Με το ζόρι βγήκαν από τον Μεσαίωνα των "πνευματικών" και αισθάνονται εξαιρετικά άβολα σε συνθήκες ελευθερίας.

Τα ακριβώς αντίθετα συνέβαιναν από την άλλη πλευρά. Είχαμε μια παράταξη καλών πολιτών, η οποία ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από χαφιέδες. Είχαμε μια παράταξη η οποία "έτρεχε", χωρίς στην ουσία να γνωρίζει πού πηγαίνει. Γιατί; Γιατί απλούστατα, όσες φορές δεν ήταν ακυβέρνητη, οδηγούνταν στο φρέαρ της αβύσσου από προδοτικές ηγεσίες. Ό,τι αρνητικό έχει συμβεί στο έθνος και στην κοινωνία, έχει τύχει της υποστήριξης της ηγεσίας της Αριστεράς. Ηγέτες της Αριστεράς χρεώνονται τις μεγαλύτερες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές. Ηγέτες της Αριστεράς "καπέλωσαν" τη μεταπολίτευση και οι ίδιοι μας έβαλαν στην εμετική Νέα Τάξη.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιστορικός, για να τα κατανοήσει όλα αυτά. Αρκεί να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Ποια γεγονότα "μάτωσαν" τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία τον τελευταίο αιώνα; Η Μικρασιατική καταστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων και του τραγικού ξεριζωμού του ελληνισμού από πατρίδες χιλιετιών. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Βενιζέλος. Μετά μπήκαμε στην τραγωδία του εμφυλίου, που κατέστρεψε στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία και ερήμωσε τον τόπο. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου.

Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονταν με την ίδια λογική. Αυτοί οι οποίοι έδειχναν με το "δάχτυλο" τους Δεξιούς, ήταν οι ίδιοι που είτε δρομολογούσαν είτε απλά διευκόλυναν τα εγκλήματα της Δεξιάς. Ο εμφύλιος του Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος όξυνε τα πάθη και "νομιμοποιούσε" το μεταπολεμικό παρακράτος της Δεξιάς. Όταν δεν έφτανε το παρακράτος για να ελεγχθεί ο ελληνικός λαός, μπήκαμε στην περίοδο της Χούντας. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Μητσοτάκης. Ο ανιψιός του Βενιζέλου. Όταν έπεσε η Χούντα, έχασε ο ελληνικός λαός την ευκαιρία για δημοκρατία, γιατί "καπελώθηκε" η μεταπολίτευση και οδηγηθήκαμε "άοπλοι" στην Νέα Τάξη. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου. Ο γιος του Παπανδρέου.

Το πρόβλημα της Αριστεράς ήταν η "υγεία" της σε ένα "άρρωστο" περιβάλλον. Γιατί; Γιατί μπορούσε να "περπατάει" και οι ηγέτες της δεν την άφηναν να δει. Όμως, αυτός ο οποίος "περπατάει" χωρίς να βλέπει, "τσακίζεται". Αυτό ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "αρρώστια" της κοινωνίας, έλεγχαν εύκολα την Αριστερά, εκμεταλλευόμενοι τα χαρακτηριστικά της. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "παραλυσία" της κοινωνίας, στηρίζονταν στο "ακίνητο" δεξιό της μέρος και παγίδευαν το "κινητό" αριστερό της μέρος. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η επάρατη Δεξιά φταίει για τη "μπανανοποίηση" της χώρας, η ισχύς της οφειλόταν καθαρά στο έλεγχο της Αριστεράς. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η "αξέχαστη" Δεξιά, αν δεν υπήρχε μια εξίσου "αξέχαστη" αριστερή ηγεσία.

Αυτό είναι και το τραγικό της υπόθεσης. Το δυνατό "σημείο" της Αριστεράς είναι και η "αχίλλειος πτέρνα" της. Το θάρρος και η αγωνιστική της διάθεση την κάνουν "πλατφόρμα" για τον κάθε πονηρό. Δεν υπάρχει καραγκιόζης, που να μην έχει επιχειρήσει να την εκμεταλλευτεί. Δεν υπάρχει σκουπίδι, που να μην έχει επιχειρήσει να καπηλευτεί τους αγώνες της. Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Ο κάθε κομπλεξικός, που βλέπει τη δική του προσωπική αδυναμία να πετύχει σε ένα "δεξιό" κράτος, χρησιμοποιεί την Αριστερά. Ο κάθε πονηρός, που θέλει να ανέλθει κοινωνικά σε ένα κράτος, όπου ευνοούνται οι ισχυροί και οι πλούσιοι, χρησιμοποιεί ως "κεφάλαιο" τη δύναμη των πολλών.

Αυτό εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά και έστησε το μονοπώλιό της. Έχοντας την εξουσία, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Γνώριζε τους κομπλεξικούς και τους θρασύδειλους, που είχαν παρεισφρήσει στη δημοκρατική παράταξη και αυτούς "αναγνώριζε" σαν ηγέτες της Αριστεράς. Αυτούς αναγνώριζε σαν επίσημα "φόβητρά" της. Γιατί; Γιατί μπορούσε να τους δημιουργεί και άρα να τους ελέγχει. Γιατί μπορούσε να τους "ηρωοποιεί" με τα δικά της μέσα. Μπορούσε να τους υπόσχεται εύνοια και να τους απειλεί με καταστροφή. Με αυτούς συνεργαζόταν. Με αυτούς, που έπιναν καφέδες στα "κολαστήρια". Με αυτούς, που έβγαιναν έξω στην κοινωνία με τα "σημάδια" από την αντιδεξιά τους δράση.

Με αυτούς τους "προοδευτικούς" συνεργάστηκε ο Ανδρέας και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν αυτοί που κατά καιρούς πλαισίωσαν τον Ανδρέα κι ας αναρωτηθεί τι σχέση μπορούν να έχουν όλοι αυτοί με τον χώρο της Αριστεράς. Λαμόγια αυτής της ποιότητας η Δεξιά ποτέ δεν έβγαλε. Δεν μπορούσε να βγάλει. Δεν είχε τις δυνατότητες να το κάνει. Μπορεί οι δεξιοί ηγέτες να ήταν οι χειρότεροι του κόσμου, αλλά ήταν αυτοί που ήθελαν αυτοί οι οποίοι τους ψήφιζαν. Ήταν κακοί, ήταν στραβοί, ήταν φασίστες, αλλά δεν υποκρίνονταν. Δεν είχαν τέτοια ανάγκη. Ήταν όμοιοι μ' αυτούς που τους ψήφιζαν. Είχαν περίπου τις ίδιες απόψεις και την ίδια νοοτροπία. Ήταν οι κακοί ηγέτες, που άρμοζαν σε μια μερίδα κακών πολιτών. "Άρρωστοι", που οδηγούσαν "αρρώστους".

Αντίθετα στην Αριστερά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Λαός και ηγεσία ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα. Εκεί ξεχείλιζε η υποκρισία, γιατί ένας "υγιής" λαός έπρεπε να ελεγχθεί από μια "άρρωστη" ηγεσία. Οι αριστεροί ψήφιζαν "ήρωα" ηγέτη και αυτός ήταν χαφιές. Ψήφιζαν κοινωνικό αγωνιστή και αυτός ήταν πληροφοριοδότης της ασφάλειας. Κοιμόνταν στα ίδια κελιά και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τι είναι ο διπλανός τους. Αυτοί είναι παγκόσμιοι ρέκορντμαν. Όχι τον κόσμο, αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό μπορούν να κοροϊδέψουν. Μόνον ένας άνθρωπος που διασκεδάζει στα κολαστήρια, όταν δίπλα του υποφέρουν "σύντροφοι", μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα "ποιότητας". Μόνον ένας άνθρωπος ο οποίος ψευδοβογκάει εκεί όπου τα αδέρφια του βογκάνε πραγματικά, μπορεί να λεει ψέματα με άνεση αλήθειας.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν μπορείς να συναγωνιστείς τους αριστερούς ηγέτες στην υποκρισία. Δεν μπορείς να γίνεις Παπανδρέου από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τη δεξιά μισαλλοδοξία του εμφυλίου με την ποιότητα που το κάνει ο γιος του πρωθυπουργού που τον προκάλεσε. Δεν μπορείς να γίνεις Πάγκαλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τον δεξιό φασισμό με την ποιότητα που το κάνει ο αυθεντικός εγγονός ενός δεξιού δικτάτορα.

Δεν μπορείς να γίνεις Μελίνα από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να παριστάνεις με τέτοιο πάθος την "Ελληνίδα" με την ποιότητα που το κάνει κάποιος που σε όλη του τη ζωή θαυμάζει αποκλειστικά Εβραίους. Δεν μπορείς να γίνεις Τσοχατζόπουλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να κάνεις δεξίωση στο "four seasons" με την ποιότητα που μπορεί να το κάνει ο μεγαλύτερος "τρακατζής" που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία.

Ανάλογες πορείες έκαναν όλοι οι διαβόητοι "αριστεροί". Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Κωνσταντόπουλος. Ο αμείλικτος "διώκτης" της διαπλοκής και ταυτόχρονα έμμισθος δικηγόρος των διαπλεκομένων. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο αντιχουντικός "αγωνιστής" Φλωράκης, ο οποίος έκανε πρωθυπουργό τον αποστάτη, που μας οδήγησε στη Χούντα. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Γιωργάκης, που σήμερα καταγγέλλει τη Δεξιά για τα ίδια πράγματα που έκανε το κόμμα του. Μόνον "αριστερή" μπορούσε να είναι η Μιλένα Αποστολάκη, της οποίας ο καιροσκοπισμός και η απληστία μάς έκανε συμπαθή τον διαπλεκόμενο πρώην σύζυγό της.

Λίστα ολόκληρη μπορεί να κάνει κανείς με τα κατορθώματα και τις μικροπρέπειες της ηγεσίας των "προοδευτικών". Ο καθένας ό,τι μπορούσε έβαλε ως κεφάλαιο για ν' "αναρριχηθεί" στο σταρ σύστεμ της παράταξης. Όλα τα είδαμε στην εποχή της "αλλαγής". Είδαμε να παρελαύνει όλο το κοινωνικό "κατακάθι" της χώρας. Άλλη παρίστανε την ερωμένη του Ανδρέα, άλλος κουβαλούσε την "πάπια" του Ανδρέα, άλλος του έβρισκε γκόμενες και άλλος του χάριζε ερωτικές "φωλιές". Ό,τι μπορούσε ο καθένας έκανε. Όλα για τον λαό. Όλα για τη δημοκρατία. Όλα για να μην επανέλθει ποτέ η "επάρατη". Ποτέ και κανένας λαός δεν προδόθηκε τόσο πολύ από τόσο μικρούς ανθρώπους όπως ο μεγάλος λαός της Αριστεράς.

Ο μεγαλύτερος λαός του τόπου. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Η μεγάλη και δημοκρατική παράταξη. Η πλειοψηφία, που πάντα διχαζόταν, γιατί πάντα παγιδευόταν. Ποτέ και καμία "επάρατη" Δεξιά δεν θα ξέφευγε από το μονοψήφιο ποσοστό ψηφοφόρων, αν δεν τη βοηθούσε η προδοσία της ηγεσίας της Αριστεράς. Αν η ηγεσία των "αριστερών" δεν έσπρωχνε μαζικά μέλη της στην "αγκαλιά" της. Αν η ηγεσία αυτή δεν έδιωχνε μέλη της από την αηδία που τους προκαλούσε. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε μεγαλύτερο ποσοστό από το ποσοστό του επίσης φασιστικού ΚΚΕ. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε τίποτε παραπάνω από το "χριστεπώνυμο" ποίμνιο των θρησκόληπτων και μερικούς γραφικούς φιλοβασιλικούς.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί θα πούμε κάτι το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για την κατανόησή του. Υπάρχει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι των κομμάτων, το οποίο διχάζει τον ελληνικό λαό και τον παγιδεύει. Υπάρχει ένα φαινόμενο "παλινδρόμησης", το οποίο μπερδεύει τον παρατηρητή των συμβαινόντων στην Ελλάδα. Ο κόσμος διαχωρίζει τη θέση του από ιδεολογίες και ηγεσίες με έναν τρόπο που στο τέλος τον παγιδεύει.

Άλλοι δημοκράτες κατευθύνονται, από απέχθεια προς εχθρικές ιδεολογίες, στις "αγκαλιές" των εχθρών τους και άλλοι επίσης δημοκράτες κάνουν το ίδιο με την αντίθετη φορά, από απέχθεια προς τα εχθρικά πρόσωπα που ηγούνται των φιλικών ιδεολογιών. Κάποιοι δηλαδή ανέχονται χαφιέδες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τις αντίπαλες ιδεολογίες και κάποιοι ανέχονται ιδεολογίες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τους χαφιέδες. Ο καθένας με βάση τις δικές του προτεραιότητες και άρα με βάση τη δική του προσωπική "αλλεργία" κατευθύνεται σε προκαθορισμένους χώρους.

Η ιδιομορφία αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η Αριστερά δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη Δεξιά ή τον κομμουνισμό. Η Αριστερά ετεροπροσδιορίζεται και αυτό προκαλεί σύγχυση. Ετεροπροσδιορίζεται με βάση τον αυτοπροσδιορισμό του αντιπάλου της. Τι σημαίνει αυτό; Αριστερά δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι δεξιό. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι κομμουνιστικό. Αριστερά και δημοκρατικότητα ταυτίζονται, εφόσον τα φασιστικά άκρα έχουν τους δικούς τους εκφραστές.

Στην πραγματικότητα Αριστερά είναι ό,τι περιγράφει το Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο θέτει εκτός "νομιμότητας" τα φασιστικά άκρα. Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι αριστερό και δημοκρατικό, γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιό ούτε κομουνιστικό. Αριστεροί είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακροδεξιών. Δημοκράτες είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακροδεξιών και των κομουνιστών. Σ' ό,τι αφορά το ίδιο το όνομα της Αριστεράς αυτό είναι κάτι το οποίο προκύπτει από τον ετεροπροσδιορισμό της σε σχέση με τον κύριο αντίπαλό της, που είναι η Δεξιά. Λογικό είναι αυτό, εφόσον η δεξιά εξουσία έρχεται από τα βάθη των αιώνων και άρα και η "συνομήλική" της κοινωνική αντίδραση ετεροπροσδιορίζεται με βάση αυτήν και όχι με βάση τον πολύ νεώτερο κομμουνισμό.

Το θέμα εδώ είναι το τι είναι Δεξιά. Η Αριστερά, όπως είπαμε, προκύπτει από την αντίθεσή της με τη Δεξιά. Ποια Δεξιά όμως; Την Ακροδεξιά. Ό,τι δεν είναι ακροδεξιό, είναι Αριστερό. Ό,τι δεν είναι φασιστικό, είναι δημοκρατικό. Ό,τι δεν έχει σχέση με παλάτια, συνταγματάρχες και εκκλησίες, είναι Αριστερό. Η Ακροδεξιά όμως δεν ταυτίζεται με τον επίσημο φορέα της σημερινής Δεξιάς, που είναι η ΝΔ. Αντιβασιλικοί, αντιχουντικοί και αντίθρησκοι υπάρχουν άπειροι στη ΝΔ.

Άρα τι συμβαίνει; Τι είναι η ΝΔ; Ένα "καπελωμένο" μέρος της δημοκρατικής Αριστεράς. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αριστεροί. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν είναι ακροδεξιοί. Είναι στην πλειοψηφία τους δημοκράτες. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Οι ακροδεξιοί φασίστες και οι μεταγραφές "αριστερών" χαφιέδων —που ως κόμμα την ελέγχουν, ελέω πατέρων και Αμερικανών— στην ουσία ελέγχουν ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής δημοκρατικής Αριστεράς. Οι ίδιοι άνθρωποι, που κάποτε ήταν κυρίαρχοι, επειδή σήκωναν τα "βρακιά" των μοναρχών, μπαίνουν σήμερα στη Βουλή, επειδή τους ψηφίζουν αριστεροί δημοκράτες. Ο λαός της Δεξιάς έχει παραμείνει στην Ακροδεξιά και η πραγματική ηγεσία της έχει μετακινηθεί αριστερά στη ΝΔ.

Αυτό είναι το όλο παιχνίδι που παραδίδει τους δημοκράτες Έλληνες ως "λεία" στα δύο μεγάλα κόμματα. Η Ακροδεξιά δημιουργεί την Αριστερά και η προδοτική ηγεσία της Αριστεράς σπρώχνει κόσμο προς τα δεξιά και άρα παραδίδει ένα μεγάλο μέρος της στον επίσημο φορέα της Δεξιάς και άρα στη ΝΔ. Αυτό είναι το παιχνίδι της τεχνητής πόλωσης και αυτό το δρομολογούν "αριστεροί" ηγέτες, οι οποίοι ελέγχονται από τα ίδια ξένα κέντρα εξουσίας από τα οποία ελέγχεται και η "επάρατη". Μόνον "αριστεροί" μπορούσαν να το "παίξουν" αυτό το παιχνίδι. Μόνον "αριστεροί", γιατί οι άλλοι, είτε ακροδεξιοί είτε κομμουνιστές, είναι "σεσημασμένοι" και δεν μπορούν να παρασύρουν τον λαό.

Αυτό το παιχνίδι δημιουργεί την "παλινδρόμηση" η οποία συντηρεί τα δύο μεγάλα κόμματα. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες πολίτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ μόνον και μόνον επειδή σιχαίνονταν τον "αριστερό" Ανδρέα και τη συμμορία του. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ μόνον και μόνον επειδή δεν ανέχονταν την υποκρισία του "αριστερού" Κωνσταντόπουλου και των άλλων δημοκρατικών αυτόκλητων "εισαγγελικών" δυνάμεων. Το ίδιο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Άπειροι αριστεροί πολίτες έγιναν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, επειδή σιχαίνονταν τον "αριστερό" Μητσοτάκη και τη φαμίλια του.

Με τον τρόπο αυτόν διχάζεται η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού ελληνικού λαού και παραδίδεται στους πονηρούς. Παραδίδεται στα μεγάλα κόμματα και βραχυκυκλώνεται η δημοκρατία. Επιβιώνουν όλοι οι δεινόσαυροι του παρελθόντος. Επιβιώνουν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται είτε νικήθηκαν είτε δεν υπήρχαν. Επιβιώνουν οι ακροδεξιοί φασίστες και οι αριστεροί χαφιέδες. Αυτή είναι η παγίδα, που μας οδήγησε στον δικομματισμό. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται εχθροί, ακολουθώντας διαφορετικά κόμματα. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται διαφορετικοί, γιατί ακολουθούν διαφορετικές ηγεσίες. Αυτοί είναι οι υποτιθέμενοι "κεντρώοι", οι οποίοι αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα, που δίνει τη νίκη στις εκλογές.

Αυτό είναι το "colpo grosso" της μεταπολίτευσης. Τα ίδια κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και το αριστερό Σύνταγμα ακυρώνεται. Τίποτε δεν αλλάζει και έχουμε καθηλωθεί στην εποχή της "επάρατης". Τα ίδια πρόσωπα τα οποία πρωταγωνιστούσαν στην ακροδεξιά προ Χούντας εποχή πρωταγωνιστούν και στη συνταγματικά "αριστερή" περίοδο της μεταπολίτευσης. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει και όχι η παράσταση. Οι πραγματικοί ακροδεξιοί κατορθώνουν κι επιβιώνουν μέσα στη ΝΔ, αποκτώντας ανέλπιστα λαό να τους ψηφίζει και οι λακέδες της Αριστεράς κάνουν αυτά τα οποία έκαναν πάντα και άρα ελέγχονται.

Το πολιτικά χρεοκοπημένο ΚΚΕ απλά υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό για να κρατάει το "ίσο" και άρα να νομιμοποιεί την επίσημη Ακροδεξιά των κραυγαλέα γραφικών, θρησκόληπτων και των τρελών. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιτρέπει σε χαφιέδες να εμφανίζονται σαν δημοκράτες. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιτρέπει στα μεγάλα κόμματα να "λεηλατούν" τη δημοκρατική παράταξη. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιβιώνει χάρη στην ύπαρξη του ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, που ετεροπροσδιορίζεται και αυτοπροσδιορίζεται, για να πάρει τη θέση του στο πολιτικό φάσμα. Του ΚΚΕ, που είναι αριστερό, απλά γιατί δεν είναι ακροδεξιό. Του ΚΚΕ, που δεν είναι δημοκρατικό, γιατί απλά είναι κομμουνιστικό. Ποτέ και καμία "αλλαγή" δεν θα πρόδιδε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τους Έλληνες, αν δεν συνεργάζονταν οι ακροδεξιοί φασίστες της ΝΔ με τους αριστερούς χαφιέδες του ΠΑΣΟΚ και τους φασίστες του ΚΚΕ. Όλους αυτούς που πανηγύριζαν την καύση των "φακέλων" στο όνομα της εθνικής "συμφιλίωσης". Στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής είχαν σβηστεί τα "ίχνη" τους. Μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλους.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει τη Δεξιά των "Κοκών", των αφορισμών, των εκτοπισμών, των βασανιστηρίων και των ψηφοφόρων "δένδρων", αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ και τι σημαίνει "προοδευτικότητα" στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχάσει ότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το ΚΚΕ ήταν αντιπρόσωπος των σοβιετικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Εκλεκτοί και διορισμένοι από τον Στάλιν ήταν οι ηγέτες του. Πιο πιστοί σε ξένα συμφέροντα απ' ό,τι ο χειρότερος "Κοκός". Πιο δουλικοί σε εντολές απ' ό,τι ο χειρότερος "συνταγματάρχης".

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχάσει και τους "αριστερούς" ενδιάμεσους των προδοτικών αυτών άκρων. Τα "κατακάθια", που εμφανίζονταν σαν δημοκράτες, επειδή απλά δεν ήταν ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Τα φασιστικά "κατακάθια", που —απ' ό,τι ο χρόνος έδειξε— παρίσταναν τους δημοκράτες, όχι επειδή ήταν τέτοιοι, αλλά γιατί μόνον αυτό τους συνέφερε. Όλοι αυτοί προφανώς δεν είχαν "μέσον" στην άκρα Δεξιά και δεν πίστεψαν ποτέ στη νίκη της κομμουνιστικής "επανάστασης".

Με τα δεδομένα αυτά έκαναν τις επιλογές τους και όχι εξαιτίας της δημοκρατικής τους ευαισθησίας. Δεν τους συνέφερε να δηλώσουν δεξιοί και ταυτόχρονα δεν έβλεπαν ως σωστή την επένδυση στον κομμουνισμό. Η καθεστωτική νοοτροπία, που εκδήλωσαν μόλις απέκτησαν εξουσία, μας έδειξε ότι θα μπορούσαν άνετα να είναι πρωτοπαλίκαρα του όποιου "Χίτλερ" ή του όποιου "Στάλιν" θα μπορούσε να τους βολέψει. Δεν πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός ποτέ να ξεχάσει ονόματα του τύπου: Δαμανάκη, Λαλιώτη, Πρωτόπαπα, Βενιζέλου, Μπίστη, Τσοχατζόπουλου, Κουναλάκη, Διαμαντοπούλου, Βάσως, Κουλούρη, Πολυζωγόπουλου και λοιπών "δημοκρατικών δυνάμεων".

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει την πιο οργανωμένη και πιο αδίστακτη συμμορία που κυβέρνησε ποτέ τον τόπο. Τους δισεκατομμυριούχους, που, κάθε φορά που έδειχναν με το "δάκτυλο" το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία, γίνονταν πλουσιότεροι. Τους σοσιαλιστές, που, κάθε φορά που κοινωνικοποιούσαν κάποια ΔΕΚΟ, γίνονταν ταυτόχρονα διευθυντές και προμηθευτές της. Τους "δημοκράτες", οι οποίοι, τη μια και μοναδική φορά που δόθηκε στους Έλληνες η ευκαιρία να χτίσουν τη δημοκρατία τους, τους "πούλησαν".

Αυτούς και τα έργα τους ποτέ δεν πρέπει να τους ξεχάσουν οι Έλληνες. Τους "δημοκράτες" ηγέτες της Αριστεράς. Τους "αντιιμπεριαλιστές", που μας έβγαλαν από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, γιατί ήταν το ίδιο συνδικάτο. Τους "αντιαμερικανούς", που στριμώχνονται στις δεξιώσεις, για να βγουν μια φωτογραφία με τον Αμερικανό πρέσβη. Τους "πατριώτες", που έδιωξαν τις στρατιωτικές βάσεις από την πατρίδα μας. Τους "Έλληνες", που υποστηρίζουν το σχέδιο Ανάν. Τους "σοσιαλιστές", που, αφού ξεπούλησαν το δημόσιο κεφάλαιο, παρέδωσαν την ελληνική αγορά στις πολυεθνικές.

Τους "κουλτουριάρηδες" των πανεπιστημιακών κυλικείων, που σήμερα είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στέλνουν τα παιδιά τους στο Χάρβαρντ. Τους φτωχούς, που σήμερα κάνουν γάμους στα "four seasons". Τους τεμπέληδες των Εξαρχείων, που σήμερα υμνούν την ανταγωνιστικότητα. Τους ρεμπέτες, που σήμερα "συγκινούνται" από την Τόσκα του Πουτσίνι. Τους αρβυλοφόρους, που σήμερα είναι οπαδοί της Prada. Τις "κρασοκανάτες", που σήμερα ανακάλυψαν την κόκα.

Όλοι αυτοί αποτελούν την απόλυτη δικαίωση ενός μεγάλου Αριστερού και Έλληνα, του Άρη Βελουχιώτη. Αυτού, που νίκησε σε έναν πραγματικό πόλεμο και έχασε σε έναν "virtual". Αυτού, που νίκησε ξένους στρατιώτες, αλλά δεν μπορούσε να νικήσει "αδερφούς" χαφιέδες. Αυτού, που απέφυγε τις φονικές σφαίρες των εχθρών, αλλά δεν μπόρεσε ν' αποφύγει το "μαχαίρωμα" των "φίλων". Αυτού, που, όταν ρωτήθηκε από έναν σύντροφό του στο βουνό για τον μετέπειτα ηγέτη του ΚΚΕ τον Φλωράκη, είπε το εξής προφητικό. "Αυτός είναι από εκείνους, που όταν εμάς μας κρεμάσουνε, αυτοί θα κοιτάνε".

Ήξερε ο Βελουχιώτης τι συνέβαινε και τι θ' ακολουθούσε. Έδινε καθημερινά μάχες με τους άκαπνους και δειλούς κομματικούς τού σοβιετόφιλου ΚΚΕ, για να μην "καπελώσουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του. Στο μόνο που έπεσε έξω ήταν ότι όλοι εκείνοι δεν θα κοιτούσαν απλώς την κρίσιμη εκείνη ώρα. Αυτοί ήταν που τους κρεμάσανε τους δημοκράτες και δεν κοιτούσαν μόνον. Αυτοί ήταν που κατέστρεψαν τη δημοκρατική παράταξη στην Ελλάδα. Αυτοί ήταν που μονιμοποίησαν τον ολέθριο κομματισμό στην Ελλάδα. Αυτοί ήταν που έκαναν τον Ανδρέα μονάρχη της μεταπολίτευσης. Αυτοί ήταν που έκαναν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό.

Απόσπασμα από το βιβλίο
"ΔΕΞΙΑ... ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ"

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ 
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’