... Αδειάζουν οι δρόμοι από διαδηλωτές και γεμίζουν «coffee shops

Για την επικίνδυνη προπαγάνδα περί διαχωρισμού των ναρκωτικών σε «μαλακά» και «σκληρά» και τους υποστηρικτές της νομιμοποίησης των ...«μαλακών»

Τη στιγμή που επιβάλλεται οι εργατικές κινητοποιήσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη να ανοίξουν ένα σκληρό και ανυποχώρητο δρόμο ταξικής πάλης, δεν είναι τυχαίο πως η «ναρκω-κουλτούρα», το «ολλανδικό πείραμα», ο διαχωρισμός «μαλακών» και «σκληρών» ναρκωτικών, η αποποινικοποίηση του χασίς θα προβάλλονται και θα προωθούνται όλο και πιο έντονα και μάλιστα ως «προοδευτικής» και «ριζοσπαστικής» προοπτικής μέτρα. Τα ναρκωτικά αποτελούν όπλο κοινωνικού ελέγχου και «ομαλοποίησης» των συμπεριφορών, με στόχο την απόλυτη «νάρκωση» για όσους «ανήσυχους» δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν και να υποταχθούν σε όσα συμβαίνουν.

... Αδειάζουν οι δρόμοι από διαδηλωτές και γεμίζουν «coffee shops»

Στόχος τους συστήματος είναι να αποτραπεί οποιαδήποτε μορφή αντίστασης των λαών, των νέων,......
 όλων εκείνων που οι ζωές τους πλήττονται. Ετσι οδηγούμαστε στην «ομαλοποίηση» των συμπεριφορών και στον κοινωνικό έλεγχο. Μ' αυτόν ακριβώς τον τρόπο και για αυτό το λόγο εφοδίασαν με «ψυχαγωγικά χάπια» και «ηρεμιστικά» τους στρατιώτες στην εισβολή του Ιράκ, γέμισαν με ναρκωτικά τους στρατιώτες στο Βιετνάμ, κατακρεούργησαν το αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε το 1974 στην Ολλανδία, όπου οι πλατείες της σταδιακά αδειάζουν από διαδηλωτές μέχρι το 1976 που λειτουργούν τα «coffee shops» και οι δρόμοι «ησυχάζουν». Στα «coffee shops» οι αρχές επιτρέπουν να εμπορεύονται ποσότητες κάνναβης ανά «πελάτη» αρχικά μέχρι 30 γραμμάρια και 20 χρόνια μετά το ανώτερο επιτρεπόμενο όριο εμπορίας μειώνεται στα 5 γραμμάρια (Η ειρωνεία είναι ότι δεν ονομάστηκαν «cannabis shops», επειδή δεν επιτρέπεται να διαφημίζουν την ...κάνναβη και τη χρήση της).

Σήμερα διάφοροι υποστηρικτές του ολλανδικού μοντέλου θέλουν την εφαρμογή του και στη χώρα μας, επικαλούμενοι ότι η νομιμοποίηση της χρήσης θα έχει ως αποτέλεσμα τη «μείωση της χρήσης» (κυρίως ηρωίνης και άλλων οπιοειδών), «μείωση της εγκληματικότητας», «πάταξη παράνομου εμπορίου» μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο τη «γοητεία του απαγορευμένου» ως κύρια αιτία της τοξικοεξάρτησης, ρίχνοντας στο απυρόβλητο τα κοινωνικά αίτια που γεννούν και αναπαράγουν το πρόβλημα. Ενδεικτικά υπενθυμίζονται μόνο μερικές από τις προτάσεις που έχουν διατυπωθεί για το συγκεκριμένο θέμα:

Το Μάη του 1997 ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε «να δοθεί η δυνατότητα στο χρήστη κάνναβης να καλλιεργεί σπίτι του μια μικρή ποσότητα χασίς για δική του χρήση...». Τη θέση αυτή ο Γ. Παπανδρέου τη συμπλήρωσε το Νοέμβρη του 1999 με την πρόταση «υπέρ της χορήγησης των ουσιών που χρειάζεται ένας εξαρτημένος επισήμως και νομίμως μέσα από το δημόσιο σύστημα Υγείας».

«Τα παιδιά οδηγούνται στα ναρκωτικά ύστερα από κάποιο στρες, κάτι δεν τους πήγε καλά, κάτι τέλος πάντων...» (πρώην υφυπουργός Υγείας του ΠΑΣΟΚ Χ. Σπυράκη, 11/9/00)

Αποποινικοποίηση της χρήσης, της προμήθειας και κατοχής μικρών ποσοτήτων όλων των ουσιών, για προσωπική χρήση. Νομιμοποίηση της κάνναβης για θεραπευτική, βιομηχανική και ευφορική χρήση. (Προεκλογικό τετρασέλιδο υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Γρίβα)

«Οταν η χρήση των μαλακών, όπως συνηθίζουμε να τα αποκαλούμε, ναρκωτικών έχει τέτοιο βαθμό διάδοσης, ανάμεσα σε ανήλικους χρήστες, θεωρώ πως πρέπει να τους πείσουμε, πως αν πρόκειται έτσι κι αλλιώς να δοκιμάσουν κάποιο ναρκωτικό, είτε για να γίνουν αρεστοί και αποδεκτοί στη μικροκοινωνία τους, είτε για να γνωρίσουν την εμπειρία, ας επιλέξουν το λιγότερο επικίνδυνο, το λιγότερο εθιστικό...» (Ευαγγελία Τζαμπάζη, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε ημερίδα που οργάνωσε στην Αθήνα το Ιδρυμα «Ανδρέας Παπανδρέου» για τα ναρκωτικά, 20/5/2005)

Τα αποτελέσματα στην Ολλανδία

Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά και η «μείωση της χρήσης» που αποτελεί τάχα, μια από τις «επιτυχίες» του ολλανδικού πειράματος αποτυπώνεται ως εξής: «Παρουσιάζεται αύξηση της χρήσης ηρωίνης και οπιοειδών, στην Ολλανδία ειδικά στις νεαρότερες ηλικίες(...) Η νομιμοποίηση της κάνναβης αποτελεί μέγα ιστορικό λάθος. Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης προωθούν τους στόχους τους μέσα από επιθετικές, καλά χρηματοδοτούμενες εκστρατείες και με το πάθος του ιεραπόστολου. Ομως, τα επιχειρήματά τους δεν αντανακλούν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ασφαλείς δρόμοι στην κατάχρηση των ναρκωτικών. Η αλήθεια είναι ότι η κατάχρηση δημιουργεί προβλήματα για τους χρήστες, για το άμεσο περιβάλλον τους και, τελικά, για ολόκληρη την κοινωνία» (Ετήσια Εκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών για το 2008).

Πριν 6 χρόνια καταγράφονταν «ο αριθμός των νεαρών χρηστών κάνναβης σε Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία και Νορβηγία, να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα», με το «υψηλότερο ποσοστό χρηστών κάνναβης σε καθημερινή βάση να καταγράφεται στην Ολλανδία (80%)». Εξίσου ψηλά είναι τα ποσοστά και για τους μαθητές. «Οσο νεαρότερη είναι η ηλικία πρώτης χρήσης τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος προβληματικής χρήσης ναρκωτικών στο μέλλον». (Ετήσια Εκθεση για το 2004 του «Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (ΕΚΠΝΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην ΕΕ και τη Νορβηγία»).

Σε ενδοϋπουργικό υπόμνημα της ολλανδικής κυβέρνησης τον Αύγουστο του 2004, αναγνωρίζεται ότι τα coffee shops «δεν είναι άμοιρα ευθυνών» όσον αφορά τη συντήρηση της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών ουσιών και ανακοινώνει ότι σκοπεύει να μειώσει τον αριθμό των «coffee shops» που βρίσκονται κοντά σε σχολεία και στην ευρύτερη περιοχή, ενώ να σημειωθεί ότι το Αμστερνταμ έχει γίνει κέντρο του διεθνούς εμπορίου ναρκωτικών και από τις πρώτες πόλεις σε εγκληματικότητα στον κόσμο... Σε ειδική έκθεση του ολλανδικού υπουργείου Υγείας επισημαίνεται ότι το πείραμα βρίσκεται αντιμέτωπο με σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα και σ' αυτή την κατεύθυνση οι αρχές εξετάζουν ακόμη και την κατάργησή του.

Οι προπαγανδιστές του ολλανδικού πειράματος ποντάρουν στο «ζήσε με το πρόβλημα αντί να το λύσεις». Η λύση της τοξικοεξάρτησης περνάει μέσα από την ανατροπή των κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων που το γεννούν. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα δε στέκεται μοιρολατρικά απέναντι και σε αυτό το πρόβλημα και η στάση του αυτή αφορά και την πάλη για πρόληψη, θεραπεία, κοινωνική επανένταξη.




Ελένη ΤΖΙΒΡΑ



ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 20/6/2010