η Αριστερά μοιάζει να επιλέγει τον ρόλο του εισπράκτορα της κοινωνικής οργής και όχι της πολιτικής δύναμης που μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις.

ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕ; Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, όταν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης σάρωναν τα τείχη του «υπαρκτού», τον σταλινισμό δεν υποστήριζε ανοιχτά ούτε καν το ΚΚΕ. Είκοσι χρόνια αργότερα, οι ντροπές μπήκαν στην άκρη. Ο Περισσός δηλώνει υπερήφανος για τις σταλινικές καταβολές του και ο Συνασπισμός, θεματοφύλακας υποτίθεται των παραδόσεων της ανανεωτικής Αριστεράς, ξεπαστρεύει τις ενοχλητικές εσωκομματικές φωνές με «κλασική» τεχνογνωσία.



ΥΠΟ ΑΥΤΗN ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ, ο πρόσφατος αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του Συνασπισμού υπερβαίνει τα όρια ενός (εθισμένου σε βεντέτες) εσωκομματικού μικρόκοσμου. Η υπόθεση της Καλλιθέας, ασχέτως των προθέσεων των εμπνευστών της, δεν εξέθεσε μόνο την Κουμουνδούρου. Θρυμμάτισε την παράδοση πολιτικής ανεκτικότητας της πέραν του ΚΚΕ Αριστεράς και δικαίωσε όσους υποστηρίζουν ότι ο Συνασπισμός μετεξελίχθηκε σε ένα «νεοκομμουνιστικό» πολιτικό μόρφωμα, που ανέχεται καρατομήσεις και ευνοεί ξεκαθαρίσματα λογαριασμών.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, η επιστροφή στις παλιές καλές συνταγές δεν είναι παράδοξη. Το αντίθετο. Ούτως ή άλλως, η εσωκομματική δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός. Η Αριστερά, ιστορικά, ανέχτηκε ή και ενθάρρυνε τη διαφορετική γνώμη, κάθε φορά που επιχειρούσε να βγει από το καβούκι της και να λειτουργήσει πολυσυλλεκτικά. Αντίθετα, στις περιόδους ιδεολογικής περιχαράκωσης, το «εκκλησίασμα» μιλούσε μόνο εφόσον συμφωνούσε, προς δόξαν, φυσικά, της «καθαρότητας» και της παγίωσης των συσχετισμών.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΕΣ συνθήκες που διαμορφώνονται, με την κοινωνία να στενάζει και την οικονομία να καταρρέει, η Αριστερά είχε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να επενδύσει σε έναν νέο προοδευτικό ρεαλισμό, καταθέτοντας ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αντί γι’ αυτό, τα πρόσωπα και οι ομάδες που διαχειρίζονται την τύχη της αντιμετώπισαν τη δημοσιονομική κατάρρευση ως κόλπο του συστήματος και εγκλωβίστηκαν σε πολιτικές εσωτερικής κατανάλωσης, που δεν δίνουν απάντηση στις αγωνίες της κοινωνίας.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, με τις πρακτικές που υιοθετούνται και τις αντιλήψεις που επικρατούν, η Αριστερά μοιάζει να επιλέγει τον ρόλο του εισπράκτορα της κοινωνικής οργής και όχι της πολιτικής δύναμης που μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Σε όλο το φάσμα της, μάλιστα, εκδηλώνεται μία διάθεση ολικής επαναφοράς σε θέσεις πολιτικού και ιδεολογικού απομονωτισμού, που αντιλαμβάνονται και το ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας με όρους απειλής ή υπονόμευσης. Πάμε σαν άλλοτε...
http://www.ethnos.gr