Κίνητρο της διαφθοράς είναι η ασυλία των διαφθειρομένων

Θεωρητικά, η Ελλάδα κατέχει σε παγκόσμιο επίπεδο τους πλέον τίμιους πολιτικούς και τους πλέον τίμιους διαχειριστές του κόπου των Ελλήνων. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το ότι μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει τιμωρηθεί γι' αυτό.

Στις κάποιες και ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιοι διαχειριστές δημοσίου χρήματος και υπηρεσιών κατηγορηθούν, απαλλάσσονται τάχιστα λόγω λέει έλλειψης δόλου ή λέει λόγω παραγραφής.

Για να παραπεμφεί δε Υπουργός - Υφυπουργός απαιτούνται (άκουσον - άκουσον) 151 βουλευτές.

Αυτά λέει ο νόμος που ισχύει σε μια (λέει) δημοκρατική χώρα. Είναι όμως δημοκρατικό κάποιος να διαπράττει ποινικό αδίκημα και να χρειάζεται απόφαση συνυποψηφίων του και όχι ανεξάρτητης αρχής;

Ας αντιπαραβληθεί αυτός ο νόμος με αυτόν του 1824 με αντικείμενο την πάταξη της διαφθοράς όπου δεν προβλέπεται ούτε δόλος ούτε παραγραφή ούτε 151 βουλευτές. Παραθέτω:

«Όποιος κριτής διαφθαρεί ή με δώρα ή με υποσχέσεις και αποφασίσει άδικα εις εγκληματικάς διαδικασίας, να χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα διά παντός και να πληρώνει εις το Ταμείον διπλάσια των όσα έλαβε.

Οποιος κριτής διαφθαρεί ή με δώρα ή με υποσχέσεις και αποφασίσει άδικα εις μη εγκληματικάς διαδικασίας, να χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα από ένα έως τρεις χρόνους και να πληρώνει τα διπλά απ' όσα έλαβε, ποτέ όμως ολιγώτερα των εκατό γροσίων.

Οποιος διά φιλίαν ή δι' έχθραν ή δι' οποιανδήποτε άλλην σχέσιν κρίνει άδικα, να εκπίπτει του υπουργήματός του και να μην εμβαίνει εις Δημόσιον Υπούργημα από εξ μήνας έως δύο χρόνους.

Οποιος των υπουργών φωραθεί ότι έλαβε δώρα και παρέβη τα χρέη του, να εκπίπτει του υπουργήματός του και να πληρώνει διπλά των όσων έλαβε, ποτέ όμως ολιγώτερα των εκατό γροσίων.

Οποιος των υπαλλήλων υπουργών φωραθεί ότι έλαβε δώρα, και παρέβη τα χρέη του, να εκπίπτει του υπουργήματός του»

(από το Κεφάλαιο Ζ «Περί δωροδοκίας των Δημοσίων Υπουργών», Κώδιξ των Νόμων, φυλλάδιο Α' εκ της εν Υδρα τυπογραφίας, 1824).
το αρθρο εστειλε ο Χαρης Κουκαρας