Για όσους θελουν να ξερουν

> > Σχετικά
> > με τις ανακρίβειες που
> > είπε ο εκπρόσωπος του
> > γερμανικού υπουργείου
> > εξωτερικών, για τα οφειλόμενα
> > από
> > τη Γερμανία στην Ελλάδα, λόγω
> > της κατοχής, κ.λπ.

> > Το
> > γερμανικό
> > κατοχικό δάνειο*
> > Του
> > Τάσου Μηνά
> > Ηλιαδάκη**
> > **
> > Ο Τάσος Μ.
> > Ηλιαδάκης είναι Μαθηματικός,
> > Πολιτειολόγος, Δρ.
> > Κοινωνιολογίας, καθηγητής
> > Σχολής Εθνικής Ασφάλειας.
> > Μέλος της Ελληνικής Επιτροπής
> > στη διεθνή
> > Συνδιάσκεψη για το χρυσό των
> > Ναζί στο Λονδίνο το 1997, εισηγητής
> > στην
> > ελληνογερμανική διάσκεψη
> > Δελφών το 1996 και στην Πανελλήνια
> > Συνδιάσκεψη
> > Αλεξανδρούπολης το 2005 για το
> > Δημόσιο Χρέος
> > ·
> > Α. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ



> > Το Βερολίνο προκειμένου να
> > αντιμετωπίσει τους
> > στρατιωτικούς και στρατηγικούς
> > του στόχους στην ευρύτερη
> > ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ.
> > Ανατολή-Βαλκάνια, είχε
> > υποχρεώσει την Ελλάδα να
> > κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα
> > στρατεύματα που
> > στάθμευαν σ’αυτήν και είχαν
> > πεδίο δράσης την ευρύτερη
> > περιοχή της. Αυτά ήταν
> > υπερπολλαπλάσια από εκείνα των
> > στρατευμάτων κατοχής. Επιπλέον η
> > Ελλάδα
> > ανεφοδίαζε με τρόφιμα το
> > μέτωπο της Λιβύης.



> > Στόχος των στρατευμάτων αυτών
> > ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ.
> > Ανατολής και η
> > ενίσχυση της άμυνας των
> > Βαλκανίων. Από τα τελευταία
> > εξασφάλιζε στην πολεμική
> > του βιομηχανία το 20% του
> > αντιμονίου, το 50% των
> > ορυκτελαίων, το 60% του
> > βωξίτη και το 100% του νικελίου.
> > Την ίδια στιγμή για τους
> > συμμάχους η
> > μοναδική πύλη των Βαλκανίων
> > ήταν και παρέμενε η Ελλάδα.



> > Λόγω αυτών, η γερμανική
> > απαίτηση για υψηλή
> > κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα
> > ήταν
> > ανελαστική και είχε προκαλέσει
> > τις έντονες αντιδράσεις ακόμα
> > και της
> > κατοχικής κυβέρνησης
> > Τσολάκογλου που απειλούσε με
> > παραίτηση. Παράλληλα ο
> > Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός
> > πληρεξούσιος για την Ελλάδα,
> > Γκύντερ
> > Αλτενμπουργκ πίεζαν το
> > Βερολίνο να μειώσει τα έξοδα
> > κατοχής για την Ελλάδα.



> > Το πρόβλημα των μοναδικά
> > υπέρογκων δαπανών κατοχής
> > συνόδευε η “παντός αγαθού”
> > λεηλασία του τόπου, φυσικό
> > επακόλουθο της οποίας ήταν ο
> > λιμός. Ο Αλτενμπουργκ
> > από τις πρώτες ημέρες
> > προειδοποιούσε το Βερολίνο για
> > τον επερχόμενο
> > υποσιτισμό. Παράλληλα ο
> > εκπρόσωπος του Βατικανού,
> > νούτσιος Α. Ρονκάλι, ο
> > μετέπειτα πάπας Ιωάνης ΚΓ’,
> > μετά από έρευνες του, διαπίστωνε
> > τριπλασιασμό των
> > θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω
> > λιμού τον χειμώνα 1941-426 και ο
> > Γκαίμπελς
> > σημείωνε στο ημερολόγιό του,
> > “.... η πείνα (στην Ελλάδα) έχει
> > καταστεί
> > ενδημική νόσος. Στους δρόμους
> > της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν
> > κατά χιλιάδες
> > από εξάντληση” . Το πρόβλημα
> > του λιμού καθιστούσε οξύτερο το
> > Λονδίνο που είχε
> > κηρύξει την Ελλάδα σε
> > επισιτιστική καραντίνα για να
> > εξωθήσει τον ελληνικό
> > πληθυσμό προς την αντίσταση.



> > Η πείνα,
> > η ανομία και τα
> > φιλοαγγλικά αισθήματα
> > γίνονταν τόσο απειλητικά που οι
> > Γερμανοί δεν μπορούσαν
> > να τα αγνοήσουν. Ο υποσιτισμός
> > τους απασχολούσε γιατί
> > υποκινούσε λαϊκές
> > αντιδράσεις και την αντίσταση.



> > Έτσι οι Δυνάμεις Κατοχής
> > οδηγήθηκαν σε μια αδήριτη
> > πραγματικότητα δύο
> > ανελαστικών και
> > αντικρουομένων απαιτήσεων. Από
> > τη μια η κεφαλαιοδότηση από
> > την  Ελλάδα
> > τον στρατιωτικών
> > επιχειρήσεων του άξονα στην
> > ευρύτερη περιοχή της και από την
> > άλλη η πείνα που
> > οδηγούσε στην εξέγερση και
> > στην αντίσταση.



> > Για την αντιμετώπιση του
> > προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής,
> > τον Οκτώβριο του
> > 1941, θα στείλουν στην Ελλάδα
> > οικονομικούς τεχνοκράτες, δίχως
> > όμως κάποιο
> > αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το
> > πρόβλημα θα απασχολήσει και θα
> > λάβει οξύτατη
> > μορφή στην ιταλογερμανική
> > Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη
> > εμπειρογνωμόνων, από
> > Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο του 1942
> > στη Ρώμη. Η γερμανική επιμονή για
> > υψηλή
> > κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα
> > οδηγούσε σε αδιέξοδο τη
> > Διάσκεψη.



> > Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης και
> > οικονομικός πληρεξούσιος της
> > Ιταλίας στην
> > Ελλάδα, Ντ’Αγκοστίνι, θα
> > προτείνει τη λύση του δανείου.
> > Δηλαδή οι πέρα από
> > τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις
> > να χρεώνονται από την Ελλάδα ως
> > δάνειο προς την
> > Γερμανία και την Ιταλία.


> > Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ



> > Η σχετική δανειακή συμφωνία θα
> > υπογραφεί στις 14.3.1942 από τους
> > πληρεξούσιους της Γερμανίας
> > και της Ιταλίας στην Ελλάδα,
> > αντίστοιχα
> > Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η
> > Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και
> > δεν ήταν παρούσα.
> > Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε
> > μετά από εννιά μέρες ο
> > Άλτενμπουργκ με την
> > ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942
> > και ο Γκίτζι με το σημείωμά του
> > Νο4/6406/461/23.3.1942.



> > Σύμφωνα μ’
> > αυτήν:
> > ·
> > Η ελληνική
> > κυβέρνηση υποχρεούται κατά
> > μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής
> > 1,5 δισ. δρχ.
> > (άρθρο 2).
> > ·
> > Οι αναλήψεις από την
> > Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής
> > ΤΕ),
> > άνω του ποσού αυτού θα
> > χρεώνονται στις κυβερνήσεις της
> > Γερμανίας και της
> > Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές
> > δάνειο της Ελλάδας προς αυτές
> > (άρθρο 3).
> > ·
> > Η επιστροφή του
> > δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ.
> > 4).
> > ·
> > Η
> > συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ
> > από 1.1.1942 (άρθρ. 5).



> > Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε
> > μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας
> > και Ιταλίας που
> > επιβαλλόταν στην Ελλάδα
> > υποχρεωτικά εκτελεστή
> > (αναγκαστική). Οι δανειακές
> > αναλήψεις θα είχαν την μορφή
> > μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος
> > και η διάρκεια
> > των οποίων δεν προσδιοριζόταν.
> > Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε
> > θα άρχιζε η
> > εξόφληση του, ενώ
> > προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο
> > και σε δραχμές.



> > Με το εμπιστευτικό έγγραφο
> > 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός
> > Οικονομικών έδινε
> > εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί
> > με τη ρηματική διακοίνωση του
> > Αλτενμπουργκ και
> > να αρχίσει να καταβάλει τις
> > δανειακές προκαταβολές.



> > Την αρχική αυτή αναγκαστική
> > σύμβαση ακολούθησαν τρεις
> > τροποποιήσεις με κοινή
> > βούληση των συμβαλλομένων.
> > Αυτές μετατρέπουν την αρχική
> > αναγκαστική σύμβαση
> > σε συμβατική. Δηλαδή το δάνειο
> > παύει να είναι αναγκαστικό και
> > μεταπίπτει σε
> > κοινό συμβατικό δάνειο.



> > Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942)
> > ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά
> > είναι
> > αναπροσαρμοζόμενα και θα
> > αρχίσουν να επιστρέφονται από
> > τον Απρίλιο του 1943
> > (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3).



> > Μάλιστα κατέβαλαν και δύο
> > εξοφλητικές δόσεις του δανείου
> > και στη συνέχεια
> > σταμάτησαν την επιστροφή του,
> > οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω
> > υπερημερίας.
> > Δηλαδή το δάνειο είχε
> > μετατραπεί σε σταθερού
> > νομίσματος και έντοκο.



> > Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ
> > ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε
> > 227.940.201 εκ.
> > δολ. το 1944 και κατά τον
> > Αλτενμπουργκ
> > 400 εκ. μετακατοχικά
> > μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές
> > και τους τόκους ανέρχεται σε
> > κάποιες δεκάδες
> > δισ. ευρώ.



> > Επομένως το κατοχικό δάνειο
> > είναι συμβατικό και όχι
> > αναγκαστικό, σταθερού
> > νομίσματος και από τον Απρίλιο
> > του 1943 έντοκο. Αποτελεί
> > συμβατική υποχρέωση
> > της Γερμανίας έναντι της
> > Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως
> > τέτοια δεν
> > εντάσσεται στη συμφωνία του
> > Λονδίνου 1953 που αναστέλει την
> > καταβολή των
> > επανορθώσεων και
> > αποζημιώσεων.



> > Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ
> > ΔΑΝΕΙΟΥ



> > Η Ελλάδα στη διάσκεψη των
> > επανορθώσεων του 1945, στη
> > διάσκεψη των Παρισίων το
> > 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ
> > των τεσσάρων Μ.Δ. το Νοέμβριο του
> > 1947,
> > διαχώρισε το κατοχικό δάνειο
> > από τις επανορθώσεις και ζητούσε
> > την επιστροφή
> > του.



> > Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να
> > διεκδικεί το κατοχικό δάνειο .



> > • Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως
> > εκπρόσωπο της ελληνικής
> > κυβέρνησης.

> > •Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.

> > • Στις ελληνογερμανικές
> > συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.



> > Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον
> > ισχυρισμό ότι του δανείου είχε
> > παραιτηθεί
> > εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη
> > συνέχεια το μετέτρεψε σε
> > προφορική παραίτηση
> > Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε
> > ο Κ. Καραμανλής. Τέλος με τη
> > ρηματική της διακοίνωση στις
> > 31.3.1967, η
> > Γερμανία δεχόταν ότι δεν
> > υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.



> > • Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας.

> > • Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα
> > και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α.
> > Σαμαράς στο
> > Γερμανό ομόλογό του.

> > • Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα
> > με ρηματική διακοίνωση.



> > Η Γερμανία
> > σταθερά το απορρίπτει,
> > με τα επιχειρήματα:



> > • Το δάνειο εντάσσεται στη
> > συμφωνία του Λονδίνου.

> > • Από το δάνειο παραιτήθηκε ο
> > Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και
> > μετά το 1990
> > παρά τη ρηματική διακοίνωση
> > του Μαρτίου 1967.

> > • Ύστερα από 50 χρόνια δεν
> > μπορεί να εγείρονται τέτοιες
> > απαιτήσεις. (Η Ελλάδα
> > το διεκδικεί από το 1945).



> > Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα
> > επιχειρήματα είναι έλλειψη
> > επιχειρημάτων. Μετά
> > την ενοποίηση της Γερμανίας το
> > 1990 έχει εκλείψει και το τυπικό
> > επιχείρημα
> > που θα μπορούσε να προβληθεί,
> > εκείνο του χωρισμού της
> > Γερμανίας. Επομένως
> > είναι άμεσα διεκδικήσιμο και
> > πολιτικά και συμβατικά (νομικά).
> > Μπορεί να το
> > διεκδικήσει η ελληνική
> > κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος
> > ή οποιοσδήποτε
> > μέτοχος της (πάνω ενός ορίου
> > μετοχών), όπως και ο ελληνικός
> > λαός μέσω των
> > συντεταγμένων πολιτειακών
> > θεσμών του. Τέλος την ελληνική
> > διεκδίκηση ενισχύει
> > το προηγούμενο της
> > Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας
> > στις οποίες η ναζιστική
> > Γερμανία είχε επιβάλλει
> > παρόμοια κατοχικά δάνεια και τα
> > οποία μετακατοχικά η
> > τότε Δ. Γερμανία επέστρεψε
> > (αντίστοιχα το 1956 και 1971).



> > Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει
> > να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το
> > ελληνικό κράτος
> > κατά παράβαση του άρθρου 49 της
> > σύμβασης της Χάγης του 1909 και το
> > οποίο
> > ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε
> > από ένα κράτος που η ίδια η
> > ναζιστική Γερμανία
> > είχε χαρακτηρίσει ακατάλυτο
> > και ότι οι ναζί όχι μόνο δεν
> > αμφισβήτησαν
> > ουδέποτε το δάνειο αλλά και
> > άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ
> > και ο καγελλάριος
> > Ερχαρντ, το 1964, είχε δεσμευθεί
> > για την επιστροφή του μετά την
> > επανένωση της
> > Γερμανίας.



> > Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά
> > ότι η γερμανική κατοχή είναι
> > υπόλογος για το
> > οικονομικό ελληνικό
> > ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44.
> > Ενδεικτικά και μόνο
> > είναι υπόλογος για το ότι στην
> > Ελλάδα ο πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3
> > εκατομμύρια
> > φορές και ότι μόνο την Ελλάδα
> > υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της
> > καταβάλει
> > πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό
> > το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι
> > Ιταλοί : “Η Ελλάδα
> > είναι στημμένη σαν λεμόνι”,
> > έλεγε ο Γκίτζι. Αποκορύφωμα ο
> > Μουσολίνι, που
> > έλεγε ότι “... οι Γερμανοί
> > άρπαξαν από τους Έλληνες ακόμα
> > και τα κορδόνια των
> > παπουτσιών τους...”. Αλλά και ο
> > Γερμανός Υπ. Οικονομίας, Φουνκ,
> > τον Ιούνιο
> > του 1943 έγραφε σε άρθρο του ότι,
> > “η Ελλάς δοκίμασε τα δεινά του
> > πολέμου,
> > όπως ίσως καμία αλλη χώρα της
> > Ευρώπης”.



> > Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα
> > χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό
> > εισόδημα του
> > 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα
> > θα το αναζητούσε στον εξωτερικό
> > δανεισμό.


> > Από την άλλη πλευρά αυτή που
> > αμφισβητεί και αρνείται την
> > επιστροφή του
> > κατοχικού δανείου είναι η μετά
> > το 1990 ενωμένη και δημοκρατική
> > Γερμανία.


> > Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός
> > των άλλων, πλήττει βάναυσα τα
> > μετακατοχικά
> > φιλογερμανικά αισθήματα, όπως
> > τα χαρακτήρισε ο καγκελλάριος
> > Κολ, του
> > ελληνικού λαού και γι’αυτό
> > ακέραια την ευθύνη φέρει η
> > γερμανική κυβέρνηση.
> >