αλεπού του Ολύμπου

Ο «ΡΟΥΜΑΝΟΒΛΑΧΟΣ» ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ

Εδώ και κάμποσους μήνες μέσα στο διαδίκτυο γίνεται της τρελής, με το θέμα της γνησιότητας της καταγωγής των νεο-Ελλήνων. Μπήκα λοιπόν να ρίξω μια ματιά κι έχασα και τ’ αυγά και τα καλάθια.

Κι αντί να μπορέσω να βγάλω καμμιά άκρη, το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνει το κεφάλι μου καζάνι.


Ξανά μανά θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που άκουγα κάποιους στο χωριό μου να αποκαλούν περιφρονητικά τον πατέρα μου Ρουμανόβλαχο, επειδή ήταν Βλαχόφωνος.
Ο κακομοίρης πέθανε 82 χρονών και δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα στη ζωή του που να μην είχε διαβάσει. Κι όταν προπέρσι πέθανε, μετά από λίγες ώρες, παραδώσαμε το πτώμα του στο ανατομείο της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, όπου θα βρίσκεται εκεί για άλλα τρία περίπου χρόνια, επειδή ήταν δωρητής σώματος, χάρη των αναγκών της ιατρικής επιστήμης.
Στην εκκλησία δεν πήγε ούτε ζωντανός ούτε πεθαμένος.
Όταν κάποιος ξάδελφός μου με ρώτησε γιατί δεν το έθαψα, όπως θα έπρεπε, του απάντησα ότι δεν μπορούσα να τον καταδικάσω αιωνίως να βρίσκεται ανάμεσα σ’ ανθρώπους που δεν είχαν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο σ’ όλη τους τη ζωή.
Ο μπαρμπανικόλας ήταν μορφωμένος δια της ελληνικής παιδείας. Αυτοί που τον αποκαλούσαν Ρουμανόβλαχο είχαν μαύρα μεσάνυχτα από οτιδήποτε το ελληνικό.
Δεν γνωρίζω τι ράτσας DNA κουβαλούσε μέσα του. Δεν θα το μάθω ποτέ.
Το μόνο που αναλογίζομαι, εξ αιτίας του, είναι αν γίνεται – άσχετα με το DNA του – να μπορεί να διαλέξει κανείς το τι θέλει να είναι στη ζωή του.
Αν με το γενετικό του δηλαδή παρελθόν, δεν γίνεται να βρει κανείς άκρη, δεν γίνεται άραγε να ορίσει το μέλλον του, σύμφωνα με τον πολιτισμό που μπορεί να διαλέξει; Με τον πολιτισμό που τυχαίνει να έχει μεγαλουργήσει στον τόπο που ζει; Μ’ αυτόν τον πολιτισμό που πάσχισε να βγάλει τους ανθρώπους του από τα σκοτάδια της δεισιδαιμονίας; Με τον πολιτισμό που χάρισε στην ανθρωπότητα το πέρασμα από τη θρησκεία στην επιστήμη;
Θέλω όμως να πω και την κακία μου: παρατήρησα λοιπόν ότι όσο περισσότερο άσχετος με τα ελληνικά πράγματα τυχαίνει να είναι κανείς, τόσο και περισσότερο κοκορεύεται για την ελληνικότητά του. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που πολλοί Έλληνες αποφεύγουν να συζητούν, όλα αυτά τα ζητήματα περί της ελληνικότητας ή μη του καθενός.
Κι όποιος αποφεύγει να είναι αυτό που ισχυρίζεται πως είναι, τότε στρέφει το βλέμμα του προς το παρελθόν, για να θολώσει ακόμα περισσότερο τα ήδη θολωμένα νερά του.
Όταν το νερό μέσα στο ποτάμι αρχίζει να στραγγίζει, τότε οι ιπποπόταμοι και τα βατράχια, για να δροσιστούν, αρχίζουν να κυλιούνται μέσα στις λάσπες του.

Ο "......" γιος του Σταύρος Βασδέκης ΠΗΓΗ¨"ΑΘΡΗΣΚΟΣ..ΟΥΤΕ ΘΕΟΙ..ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΕΣ"