Πως λεγανε τον υπουργο εξωτερικων που ανοιξε τα συνορα στους αλβανους και τους αλλους στις αρχες της 10ετιας του 90???

"Όσο προσπαθούν να κάνουν τον ελληνικό λαό να ξεχάσει την ταυτότητά του και την ιστορία του, τόσο περισσότερο θα τον συσπειρώνουν γύρω από τις αξίες και τα ιδανικά του".



Διαβάζοντας την παραπάνω δήλωση το μυαλό πάει αμέσως στον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη. Έχει κάνει άλλωστε πολλές φορές παρόμοιες δηλώσεις.



Το ανησυχητικό είναι ότι δεν ανήκει στον κ. Καρατζαφέρη, αλλά στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αναφέρθηκε στο νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση για τα δικαιώματα των μεταναστών και την ιθαγένεια για τα παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.



Προσθέτει ο κ. Σαμαράς ότι η "Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα εισόδου ανεξέλεγκτων κυμάτων από μετανάστες και πως η σημερινή κυβέρνηση σπεύδει να νομιμοποιήσει τους πάντες και να προσελκύσει ακόμη περισσότερους".



Οι παραπάνω δηλώσεις προκαλούν απογοήτευση και για το περιεχόμενό τους και για το ότι βάζουν το κομματικό συμφέρον πάνω από την κοινωνία.



Είναι γεγονός ότι ο κ. Καρατζαφέρης στο μεταναστευτικό είχε μια καλή ευκαιρία να στριμώξει τη Νέα Δημοκρατία και να πάρει ψήφους από τα δεξιά. Την εκμεταλλεύτηκε πολύ καλά.



Αν ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί με ακροδεξιές κορώνες να σταματήσει τη διαρροή ψήφων, τότε η νέα αντίληψη και η νέα εποχή που επαγγέλλεται είναι απλώς λόγια του αέρα. Το μαγαζάκι μας να πηγαίνει καλά, τα ψηφαλάκια να έρχονται και ας μοιάζει ο κ. Σαμαράς με μαθητή του προέδρου του ΛΑ.ΟΣ. Δεν πειράζει..



Αν όμως ο κ. Σαμαράς πιστεύει πραγματικά αυτά που είπε, τότε δημιουργούνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα:



Πρώτον, ποια σκοτεινά κέντρα προσπαθούν να κάνουν τον λαό "να ξεχάσει την ταυτότητα και την ιστορία του";



Δεύτερον, πώς συνδέονται αυτά τα σκοτεινά κέντρα με παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν και μορφώθηκαν εδώ και δεν έχουν άλλη πατρίδα εκτός από την Ελλάδα;



Τρίτον, είναι ή δεν είναι ο έλεγχος τις παράνομης εισόδου μεταναστών και η νομιμοποίηση μεταναστών που εργάζονται στη χώρα επί χρόνια και προσφέρουν, δύο διαφορετικά θέματα που συγχέονται σκόπιμα από την ακροδεξιά;



Τέταρτον, πόσο ισχυρός είναι ο ηγέτης(ακόμα και αν έχει εκλεγεί από τη βάση), που δεν χαράζει πολιτική, αλλά σύρεται από τη συγκυρία και μπαίνει σε ανταγωνισμό με έπαθλο τον τίτλο του "υπερπατριώτη";



Πέμπτον, πώς τον έλεγαν τον υπουργό Εξωτερικών, επί των ημερών του οποίου τα σύνορα της χώρας ήταν ξέφραγο αμπέλι στις αρχές της δεκαετίας του 90';



Τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης τα είδαμε. Σιγά σιγά βλέπουμε και τα πρώτα δείγματα γραφής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η μία είναι αντάξια της άλλης.