17 Ιαν 2016

Το ενυπνιάζεσθαι εστί φιλοσοφείν

Γιατί δεν ξεκουράζομαι αρκετά όταν κοιμάμαι;



Σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα ξέρω ότι αυτό που ζω δεν είναι η πραγματικότητα. 

Έτσι όταν άρχισα μια μέρα να ονειρεύομαι ότι πετάω, ήξερα ότι το βλέπω στον ύπνο μου κι έτσι συγκεντρώθηκα στο να απολαύσω την πτήση μου. 
Καθώς πετούσα, όμως, σκέφτηκα να προσπαθήσω να επηρεάσω το όνειρό μου, ώστε ας πούμε, να πετάω πάνω από ένα όμορφο δάσος κι όχι πάνω από την πόλη. 

Μόλις το σκέφτηκα, άλλαξε το τοπίο και παρόλο που δεν έγινε ακριβώς όπως το φαντάστηκα, η αλλαγή ήταν προς το... καλύτερο (από την πόλη βρέθηκα σε ένα ωραίο τοπίο με εντυπωσιακά βουνά από κόκκινη πέτρα). 
Πήρα θάρρος, έτσι, κι άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω κι άλλο το όνειρό μου.

Ένω κατάφερνα, όμως, να κάνω αλλαγές, δε μου ήταν εύκολο κι επίσης όσο πιο πολλά άλλαζα, τόσο πιο πολύ αντιστεκόταν το όνειρό μου. Ας πούμε, αν προσπαθούσα να πετάξω πιο ψηλά, ξαφνικά βρισκόμουν κάτω από ένα υπόστεγο που μου έκοβε το δρόμο για τον ουρανό ή αν ήθελα ήλιο, άρχιζε να βρέχει. Το όνειρό μου μετατράπηκε σε μια μάχη μεταξύ του συνειδητού μου και του υποσυνειδήτου μου.

Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά αυτό συμβαίνει και με τα εμπόδια που συναντάω στην πραγματική ζωή. 

Μήπως τελικά εμείς νομίζουμε ότι τα συναντάμε, ενώ στην ουσία τα δημιουργεί ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά μας; 

Μήπως τελικά τα εμπόδια της ζωής είναι το ίδιο μάταια και κατασκευασμένα όσο τα εμπόδια που με δυσκόλευαν στο όνειρο; 

Και πώς θα μπορούσα να μάθω να μην αυτοπεριορίζομαι, αφού τα εμπόδια μοιάζουν τόσο απτά;

Παράλληλα με αυτές τις σκέψεις, συνέχιζα τη μάχη με το υποσυνείδητό μου. Απελπίστηκα κάποια στιγμή και αναρωτήθηκα για ποιο λόγο το υποσυνείδητό μου αντιστεκόταν τόσο πολύ. 

Αφού είναι μέρος του εαυτού μου, γιατί δεν με άφηνε να κάνω αυτό που θέλω; 

Στο κάτω κάτω, τι είχε να χάσει με το να υποκύψει στη θέλησή μου; 

Και τώρα μάλιστα το είχα πιάσει και "απροετοίμαστο". 
Άρχισα να φοβάμαι ότι την επόμενη φορά που θα περίμενε την "επίθεσή" μου δε θα αρκούνταν στο να αντισταθμίζει τις κινήσεις μου, αλλά απλά θα με κράταγε συνεχώς σε κλειστούς χώρους.

Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν είχα λόγο να αντιμετωπίζω ως εχθρό το υποσυνείδητό μου. Ίσως δεν ήθελε απλά και μόνο να μου πάει κόντρα, ίσως ήθελε να μου πει κάτι. 

Στην αρχή η ιδέα μού φάνηκε γελοία ή καλύτερα αφελής, γεννημένη από την παιδική ανάγκη να πιστεύεις ότι όλοι έχουν το καλό μέσα τους.
 Τι χρήσιμο να έχει να σου πει ο ίδιος σου ο εαυτός όταν απλά σου πάει κόντρα;

Και μετά αναδύθηκε η απάντηση από τα βάθη του μυαλού μου. 
Το υποσυνείδητό μου μου έλεγε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ξεπεράσω τα εμπόδια, γιατί έτσι αποδέχομαι την ύπαρξή τους, αποδέχομαι ότι μπορούν να με εμποδίσουν. 

Αν πραγματικά θέλω να είμαι κυρίαρχος του ονείρου μου, δεν έχει νόημα να αποφεύγω ένα υπόστεγο, αλλά να περνάω από μέσα του, καταρρίπτοντας έτσι την ικανότητά του να με σταματήσει. 

Και πράγματι, βρέθηκα σε ένα κλειστό χώρο, αλλά αντί να ψάξω για πόρτες και παράθυρα, βούτηξα στο ταβάνι και πέρασα από μέσα του. Άρχισα να εξασκούμαι σε αυτή τη νέα τεχνική και κατάλαβα ότι αυτό πρέπει να κάνω και με τα εμπόδια στην αληθινή ζωή: πρέπει απλά να μην αποδέχομαι αξιωματικά την ικανότητά τους να με εμποδίζουν. 

Κι ένιωσα επιτέλους ότι είχα καταλάβει... 
Και μετά απορώ γιατί δεν ξεκουράζομαι αρκετά όταν κοιμάμαι!

πηγή: diavgeia.com

1 σχόλιο:

  1. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

    Άγιον Όρος, Άθωνας
    ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΜΟΥ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΉ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ.

    η ζωή μας ταξιδεύει... ο Θεός νουθετεί, ο άνθρωπος τον σταυρώνει.... μα ο Χριστός ζει.
    ****

    ποδοπατούν οι άνθρωποι το ψωμί της ζωής.
    και το πετούν μακριά από την πόρτα της αλήθειας,
    αφήνοντας την καρδιά ορφανή από όνειρα και αγάπη.
    αβέβαιοι οι άνθρωποι μία από εδώ και μία από εκεί, μέσα στην άγνοια και την δόξα, κονταροχτυπιούνται προς το χάος..... χάνοντας ο άνθρωπος την ομορφιά της ζωής.

    η ομορφιά στέκει ξερή σαν σπόρος ξερός στο χώμα του αύριο....
    διψώντας και κλαίγοντας για το νερό του σήμερα ....
    που καταράστηκαν οι άνθρωποι από το χθες.
    πετώντας την ευτυχία στους ανέμους της αμφιβολίας.

    η Αγάπη όσο ελαφριά και να είναι και να πετάει....
    η προδοσία των φίλων της, την έκανε βαριά και ασήκωτη ....
    και όσο να φωνάζει για λύτρωση εκλιπαρώντας τους ανθρώπους για αγάπη.... οι μέρες και οι νύχτες στην ψυχή τους χορεύουν τον χορό του τρόμου και της πλάνης.

    η ελευθερία μας καλεί στο τραπέζι της.
    να γευθεί ο άνθρωπος το ψωμί το γλυκό και τα εδέσματα που απλόχερα χαρίζει η φύση.
    όχι για να χορτάσει ο άνθρωπος την ακόρεστη πείνα του στομάχου του, αλλά για να εισέλθει εις αυτόν το νέκταρ της Αλήθειας.

    ο Λόγος του θεού δεν είναι γραμμένος πουθενά αλλού, εκτός από το ευαγγέλιο και την καρδιά μας.
    ο Λόγος της ειρήνης είναι γραμμένος από το μελάνι του πόνου στις σελίδες των λαθών του τυφλού ανθρώπου.
    ο Λόγος είναι γραμμένος επάνω στον σταυρό Του Χριστού με το αίμα Του.
    και η ουσία του Λόγου η ιερή ανάστασή Του.
    ***

    μέσα στην σιωπή της μοναξιάς και του πόνου ήρθα,
    και με την σοφία του Κυρίου μου να σου σκουπίσω τα δάκρυα της πονεμένης καρδιάς σου.
    Με το μαντήλι της φιλόστοργης αγάπης.
    Ήρθα γιατί άκουσα τον πόνο της καρδιάς σου,
    και να σου δείξω τον δρόμο της επιστροφής της χαμένης σου φύσης αγαπημένη μου.
    Δες εσύ που γύρευες ευτυχία, εκεί που φώτιζαν πως είναι φωτεινά.
    Και πάντα στο τέλος ήταν ουτοπία, και όλα τα όνειρα σου τα έκανε συμφορά.
    Ήρθα να σου προσφέρω της αγάπης το εγώ της καρδιάς σου στο εσύ του μυαλού σου.
    Ήρθα να σου προσφέρω των δακρύων σου το νερό.
    Και να σου δείξω τα δύσβατα βράχια που είχες στα μυαλά, προσπαθώντας να αποφύγεις το εγώ σου, και να ξαναπετάξεις αγάπη μου μακριά από αυτά, που σε κρατούσαν ξένο από το εγώ σου.

    Τούτα τα λόγια γράφηκαν από τρελή επιθυμία, να δεις , να ζεις, και να χαρίζεις αυτά που δεν είναι δικά σου, αλλά της αγάπης που σε αγαπά, και σου χαρίζει την αγάπη να την προσφέρεις στην αγάπη σου, αμήν!
    ***

    Θεός η αγάπη στέκει στην πόρτα της καρδιάς σου,
    διψασμένη για αλήθεια και ανθρωπιά Θεός και ζωή σε μια όαση στείρα από την φιλία των φίλων της,
    σε μια θάλασσα γεμάτη ζωή σκότους και φθόνου....

    ένας Θεός ορφανός από τα ίδια του τα παιδιά.
    ένας Χριστός που αγαπά όλο τον κόσμο ....
    τον κόσμο του ανθρώπου που για αγάπη μιλάει και την αγάπη των άλλων τυφλός και διαβολεμένος από άλλους να πολεμά.
    η αγάπη αγάπες μου θεραπεύει το κακό και δεν το αποκεφαλίζει,
    η αγάπη αγάπες μου είναι αυτό που είναι του ανθρώπου το εσύ.
    μα το εσύ σου πόσο Εγώ Χριστού έχει στην καρδιά σου....
    και το εγώ σου πόσο ως ο Χριστός αγάπησε τα ασθενεί ;
    πάρε την αγάπη που με αγάπη σου προσφέρουν τα Άγια της Ορθοδοξίας....
    όχι της θρησκείας, αλλά του ελληνισμού της καρδιάς.

    λάβε Χριστό !


    Ιωάννης Β

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.