16 Ιαν 2013

Αχ...Ζορμπά, Ζορμπά, μάθε με να χορεύω!



Η σιωπή είναι θάνατος!

Μπαίνουμε στο πέμπτο έτος της κρίσης, κι αυτή γίνεται ισχυρότερη, βαθύτερη και πιο άδικη.
Πέντε δραματικά χρόνια ντροπής. Ντροπή κυρίως γι αυτήν την κοινωνία που είχε δοκιμάσει τα πάντα, είχε δει τα πάντα, και είχε παραχωρήσει τα πάντα. Μια κοινωνία που, σαν εκείνη την ταινία του Χόλιγουντ μας λέει ότι έτσι κι αλλιώς η ευτυχία δεν διαρκεί παντοτινά. 

Ξέραμε ότι ήταν μόνο ένα ψέμα. αλλά σήμερα αυτό το ψέμα το αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Η Ελλάδα υβρίζεται συστηματικά για πέντε ολόκληρα χρόνια, ειδικά από τη Γερμανία. Όλοι μας φτύνουμε την Ελλάδα. 

Την κάναμε την πόρνη της Ευρώπης. 

Όλοι συμφωνούσαν στο ότι η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, θα επιστρέψει στη δραχμή, και μια μέρα θα εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν οι Γερμανοί προσφέρθηκαν να αγοράσουν νησιά, οι άλλοι φώναζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να παραχωρηθεί στην Τουρκία. Χωρίς η Τουρκία να έχει ζητήσει τίποτα.

Και τίποτα δεν συνέβη. Τίποτα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι δεν.... έχουν λεφτά να φάνε, 
η ανεργία θερίζει, 
τα παιδιά αγωνίζονται για να ζήσουν, 
ενώ ένας ολόκληρος λαός θερμαίνεται καίγοντας ξύλα στην Αθήνα και αλλού, 
και οι έγκυες γυναίκες έχουν πρόβλημα να γεννήσουν σε νοσοκομεία της Ελλάδας κτλ. 

Αυτό είναι το μόνο πράγμα που συνέβη όλο αυτό τον καιρό. 
Η ντροπή είναι όλο και περισσότερο παρούσα σήμερα.

Τι κάνουν γι αυτό οι Έλληνες πολιτικοί, τι κάνουν γι αυτό οι σημαίνουσες προσωπικότητες της Ελλάδας, η ελίτ αυτής της χώρας;
Δεν ξέρω, δεν τους βλέπω, δεν τους διαβάζω, δεν τους ακούω.
Κανένας όμως δεν βγαίνει μπροστά για να φωνάξει ΑΡΚΕΤΑ!
Όχι, κανένας!

Ξέρω ότι είναι εύκολο να κρίνουμε από το Παρίσι, από τη Γαλλία, όπου η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα, το ξέρω ότι είναι εύκολο αυτό. Και γι αυτό μπορείτε να με φτύσετε στο πρόσωπό μου και να με κατηγορήσετε ότι έχω μια δουλειά, και τρώω κάθε μέρα τρεις φορές την ημέρα. Έχετε το δικαίωμα να το πράξετε. Θα πρέπει να το κάνετε.
Επειδή, από το Παρίσι, θέλω να αναμειγνύομαι με ό, τι δεν με αφορά. Δεν είμαι Έλληνας.
Δεν μιλάω καλά ελληνικά, πρέπει να βρω χρόνο γιατί επιθυμώ πολύ να μάθω. Και τα κείμενα μου τα μεταφράζει ο Λάζαρος Μαυροματίδης.

Αλλά εγώ νιώθω άσχημα, και στενοχωριέμαι πάρα πολύ για την Ελλάδα. Στενοχωριέμαι γιατί κανείς δεν νοιάζεται για την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο. Κανείς. Εκτός από μερικά μεμονωμένα άτομα σαν τον Μανώλη Γλέζο, τον Γιάννη Μακριδάκη, Δημήτρη Αποστολάκη, εμένα, την Κρυσταλία Πατούλη και το Λάζαρο, που τους γνωρίζω και τους δύο μόνο μέσω του διαδικτύου. Με το Λάζαρο έχουμε μιλήσει μόνο μερικές φορές στο τηλέφωνο. Τίποτα περισσότερο.
Και στενοχωριέμαι γιατί δεν βλέπω μια ελίτ να χτυπάει τη γροθιά της στο τραπέζι για να πει ΑΡΚΕΤΑ.

Αν οι επιφανείς Έλληνες, είχαν το θάρρος να βγούνε μπροστά, και να φωνάξουν δυναμικά ότι τώρα θα σώσουν την Ελλάδα, αντί να την πωλήσουν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Εγώ δεν θα χρησίμευα σε τίποτα, και όλα θα ήταν μια χαρά.
Εξάλλου χρησιμεύω σε κάτι άλλο;
Δεν ξέρω, αλλά κάθε μέρα ανάβω αυτό το μικρό κερί, για να σκέφτομαι ότι αυτό το λίγο φως μες στη νύχτα, είναι η ψυχή της Ελλάδα που δεν πρέπει να πεθάνει.

Αχ...Ζορμπά, Ζορμπά, μάθε με να χορεύω!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.