Άσε και κάτι να πέσει κάτω, δε θα σε πουν ηλίθιο....

Εν τη ρύμη του λόγου εκείνη η άκρως ενδιαφέρουσα, με δύσκολες, ασυνήθιστες, ίσως και καινοτόμες κατά καιρούς επιλογές και με ιδιαίτερη στάση ζωής, φίλη με συμβουλεύει φιλικά να σταματήσω να ενοχλούμαι από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι, μου λέει «να αφήσω και κάτι να πέσει κάτω». 


Κι ενώ ξέρω ότι η συμβουλή αποσκοπεί σε δικό μου όφελος, ένας μηχανισμός ανάλυσης και επεξήγησης ξεκινάει στο ήδη κατά πολύ κουρασμένο και άυπνο μυαλό μου.

Τι πρέπει πραγματικά να κάνω, τι στάση να κρατήσω στη ζωή; 


Να πηγαίνω κόντρα στον άνεμο και να χτυπάω με φόρα το χέρι στο μαχαίρι, αψηφώντας τις συνέπειες που μάλλον θα με πονέσουν ή να κάνω πως δε βλέπω και να συνεχίζω τη δουλίτσα μου κι έτσι να επιτύχω μια ηρεμία και γαλήνη τουλάχιστον επιφανειακή; 


Τι είναι λάθος και ποιος καθορίζει το σωστό; 


Και τόσα χρόνια ό,τι κάνω, ό,τι ακολουθώ κι ό,τι πιστεύω δε με οδηγεί πουθενά;


Να παραγκωνίσω ευθιξία και αίσθημα δικαίου για μια γαλήνια συνύπαρξη με «αναίμακτα» αποτελέσματα κι ας ξέρω ότι αυτό που συμβαίνει γύρω μου είναι λάθος ή να εκφράσω ευθαρσώς τη γνώμη μου κι ας γνωρίζω εκ των προτέρων πως κάτι τέτοιο θα έχει άμεσες επιπτώσεις κυρίως στην «ψυχική» μου υγεία;

Ακόμη ακούω τη φωνή της μάνας να μου φωνάζει να κάνω τα στραβά μάτια και λίγο υπομονή μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα... Κι εγώ να επιμένω να ρωτάω μέσα μου τον ίδιο μου τον εαυτό, μα πώς θα αλλάξουν τα πράγματα αν εμείς δεν κάνουμε κάτι γι αυτό;

Θα μιλούσαμε άραγε σήμερα για Αραβική άνοιξη αν δεν ήταν εκείνοι οι λίγοι Aιγύπτιοι στην αρχή που έγιναν χιλιάδες στην πορεία και επέμεναν στο κρύο και τη βροχή, την πείνα και την κούραση, τον πόνο και την αγανάκτηση για 18 μέρες στην πλατεία Ταχρίρ;

Μήπως τελικά είναι καλύτερη η «προσέγγιση Σημίτη», χρωστάω παντού αλλά κάνω τα στραβά μάτια, μαγειρεύω τα νούμερα, δανείζομαι ασύστολα και παραμυθιάζω τον ίδιο μου τον εαυτό πως είμαι καλά και έχω αυξημένους δείκτες ανάπτυξης; 


Ζω έτσι ευχάριστα για κάποια χρόνια και έως ότου η σαπουνόφουσκά μου σπάσει, θα έχω φύγει και θα ζω αλλιώς. Και συνάμα έχω παραμυθιάσει έναν ολόκληρο λαό που βρίσκεται στο μεταίχμιο, παραπαίει και καρκινοβατεί μεταξύ παραφροσύνης και λογικής.

Κι ας μη ξεχνάμε ότι έχω βεβαρημένο ιστορικό. Τρέχει στα γονίδιά μου το βόλεμα και η καλοπέραση, αρέσκομαι στις οάσεις του μυαλού και τις μυθοπλαστικές τελειότητες. Έχω τάση φυσική να ρητορεύω και να θυμοσοφώ όπως οι πρόγονοί μου. Ι was born this way.

Από την αντίθετη πλευρά βέβαια, τα επιχειρήματα ακολουθούν σα μια τέλεια κι αρμονικά οργανωμένη παρέλαση να με βομβαρδίζουν και να περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση: 


Γιατί κάθεσαι και χολοσκάς για πράγματα που δεν αλλάζουν; 


Γιατί χαλιέσαι για τον τάδε ή το δείνα; 


Όσο κι αν επιμένεις εσύ, μόλις γυρίσεις την πλάτη σου το ίδιο δε θα συμβεί;


 Λόγια που έχω ακούσει τόσες φορές. Σχόλια που έρχονται από αγαπημένα πρόσωπα.

Όλος ο κόπος κι η προσπάθεια που εσύ σταδιακά εισαγάγεις από την πόρτα, πετιέται μονομιάς από το παράθυρο και παραμένεις εσύ ο κακός που ενδεχομένως πληγώνεις ανθρώπους δίπλα σου. 


Κι είσαι εσύ το ψώνιο που τολμά να πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει το ρου της μικρής του ιστορίας. Κι είσαι εσύ που δε νιώθεις, δε συμπονάς, δεν αγαπάς πραγματικά. Γιατί αν αγαπούσες δε θα πλήγωνες. 


Μα τώρα μονίμως πληγώνεις γιατί δε κρύβεσαι πίσω από ωραιοποιημένα ψέματα, αλλά χρησιμοποιείς σκληρή και ίσως κάποιες φορές άχαρη αλήθεια. Και κάνεις τους άλλους να κλαίνε και να θυμώνουν.

Κι ενώ οι ώρες περνάνε, εγώ μένω εδώ και παλεύω να δώσω μια λύση στον προβληματισμό μου. Τι είναι πιο αποδεκτό και προσοδοφόρο τελικά; 


Να καθίσω στ' αβγά μου ή να γίνω η αλλαγή που επιθυμώ να δω γύρω μου; 


Θα είμαι ο Νεοέλληνας του 2000 ή ο Τυνήσιος του 2011; 


Δεν είναι άραγε οι μεγάλες και σημαντικές αλλαγές δίπλα μας, γύρω μας, μέσα μας, ένα ψηφιδωτό χιλιάδων μικρών, ασήμαντων, ίσως για το άμαθο μάτι, αλλαγών; 


Ή μήπως τελικά ο θυμόσοφος λαός μας κάτι παραπάνω ξέρει όταν λέει πως ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη;

Σκέψεις και προβληματισμοί από κάποιον που όπως δείχνουν τα πράγματα, ετοιμάζεται να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για μια καθημερινή ευκολία και μια πεζή πραγματικότητα. 


Ή μήπως όχι;


http://www.enfo.gr/