Ο Γερμανός, έκανε ότι μπορούσε μαζί με άλλους κοτζαμπάσηδες να σταματήσει την Επανάσταση, φυλακίζοντας τον παπα-Φλέσσα στη μονή Σιδηρόπορτας και βάζοντας τους Κουμανιωταίους να δολοφονήσουν τον Παναγιωτάκη Kαρατζά, που είχε ξεσηκώσει τους Πατρινούς.

Ο Π.Π.Γερμανός είχε Αλτσχάϊμερ;

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος. Kύριε Ροΐδη,

Mελετώ εμβριθώς μέρες που ‘ναι τα απομνημονεύματα του δεσπότη Γερμανού, και επιβεβαιώνω πως αγνοεί το γεγονός πως ύψωσε τη Σημαία της Επανάστασης στην Λαύρα στις 25 Μάρτη.

 Άλλωστε δηλώνει πως εκείνες της μέρες βρισκόταν στα Νεζερά της Αχαϊας (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου, πρόκειται για σλαβικό τοπωνύμιο, από αυτά που μελέτησε ο ανθέλλην Φαλμεράϋρερ, το οποίο παραπέμπει στη φυλή των Εζεριτών που μόλυνε με το άθλιο DNA της την αθάνατη φυλή μας).

 Τρία τινά συμβαίνουν. Ή αποκρύπτει το συμβάν λόγω σεμνότητας, ή λόγω φόβου, ή το 1826 που κάθισε και αυτοβιογραφήθηκε, έπασχε πιά από Αλτσχάϊμερ.

Το πρώτο το αποκλείω. Ο Γερμανός (Γιώργος Γκόζιας) δεν είχε τέτοιες ευαισθησίες, που άλλωστε δεν είναι και θεμιτές για κάποιον που γράφει Ιστορία.

 Ο στρατηγός Γκούρας όταν ξέσπασε η εμφύλια διαμάχη, καθόλου δεν τον σεβάστηκε ως εθνικό σύμβολο όταν τον τραβολόγαγε το χειμώνα του 1825 δεμένο, πεζό και αιχμάλωτο από το μοναστήρι της Χρυσοποδαρίτισσας των Νεζερών στη Γαστούνη, προκαλώντας σοβαρό κλονισμό της υγείας του.

 Αλλά τη χαριστική βολή του τη δίνει ο αγωνιστής Κανέλλος Δελληγιάννης:


 Ο δεσπότης, πλιατσικολόγος της επαίσχυντης για τους Έλληνες σφαγής της Τριπολιτσάς, με το μουλάρι του γονατισμένο από το βάρος των κλοπιμαίων, κουβαλά τα χρυσαφικά των χαρεμιών του Χουρσίτ στη Ρώμη όπου πήγε να προσπέσει στον Πάπα.

 Στην Αγκώνα τα εξαργυρώνει σε 80.000 τάλληρα και τα εμπιστεύεται στη Ζάκυνθο στην αδελφή του σύζυγο Γιώργου Καλαμογδάρτη.
 Ο Δεληγιάννης σημειώνει και τα λεγόμενα πως ο γαμπρός του δηλητηρίασε τον δεσπότη στο Ναύπλιο, κι αυτός με τη σειρά του δηλητηριάστηκε από τους άλλους κληρονόμους, έτσι ώστε τα διαβολομαζώματα του μητροπολίτη παρελήφθηκαν από την αστυνομία.

 Ο Γερμανός, έκανε ότι μπορούσε μαζί με άλλους κοτζαμπάσηδες να σταματήσει την Επανάσταση, φυλακίζοντας τον παπα-Φλέσσα στη μονή Σιδηρόπορτας και βάζοντας τους Κουμανιωταίους να δολοφονήσουν τον Παναγιωτάκη Kαρατζά, που είχε ξεσηκώσει τους Πατρινούς. (Βλ. N. Bαρδιάμπαση, «Π. Kαρατζάς: ο τσαγκάρης που ξεκίνησε την Eπανάσταση του 1821», «Eλευθεροτυπία», 3-7-1993).

Οφείλω όμως να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα να οφείλεται η αμνησία του Γερμανού σε σεμνότητα. Αυτήν την ερμηνεία δίδει ο εξαίρετος επιστήμων κ. Κ.Ι. Χολέβας από την εθνικήν και θρησκευτικήν διαδικτυακήν έπαλξιν «Αντίβαρον».

«…..δεν γράφει ότι σήκωσε την σημαία της Επαναστάσεως. Προφανώς δεν γράφει από σεμνότητα ότι αυτός ήταν το επίκεντρο..

 Έκανε όμως κάτι σημαντικότερο. Έστειλε σε εφημερίδες της Δ.Ευρώπης την προκήρυξη της Ελληνικής Εθνεγερσίας .Έτσι στην εφημερίδα LE CONSTITUTIONΝEL των Παρισίων, στις 6 Ιουνίου 1821, δημοσιεύεται σε περίληψη η εθνεγερτική ομιλία του Γερμανού, με την οποία καλεί τους συγκεντρωμένους στην Αγία Λαύρα να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό.

 ….. Η ομιλία φέρεται να έγινε στις 8 Μαρτίου…».

Τι 8 τι 25 Μάρτη, ατράνταχτος απόδειξις.

 Από σεμνότητα λοιπόν κρύβει ο Γερμανός το κατόρθωμά του. Δυστυχώς δεν υπάρχει φωτοτυπία του εθνικού αυτού δοκουμένδου και το χρεώνω αυτό στο πατριωτικό σαϊτ που όφειλε χάριν του Έθνους να το παραθέσει για να βουλώσει τα στόματα των αχρείων εχθρών της Φυλής.

 Πάντα κακόπιστος εγώ, αναρωτιέμαι μήπως η «δημοσίευση» στη γνωστή για τον αντικληρικαλισμό της φιλελεύθερη αυτή εφημερίδα, αν όντως υπάρχει και αν όντως αναφέρει Αγία Λαύρα και όχι Ψηλά Αλώνια ή πλατεία Αγ. Γεωργίου, είναι δάχτυλος του κληρικόφρονα Γάλλου Πουκεβίλ.

 Ο πρόξενος της Γαλλίας στην αυλή του Αλή Πασά, και γιατρός του τύραννου, είναι ο κύριος υπαίτιος του μύθου της Λαύρας, γιατί αν καί απών, περιγράφει την τελετή της ανύψωσης μελοδραματικά αλλά χωρίς ημερομηνία στην “Ιστορία της ελληνκής Επαναστάσεως” του (1824).

 Είναι ο ίδιος που διέπραξε την απάτη να συγγράψει το πρώτο του βιβλίο της δήθεν περιήγησής του στο Μωριά, (Pouqueville Francois “Voyage en Moree, a Constantinople, en Albanie et dans plusieurs autres parties de l’empire ottoman”. Tome premier. Paris 1805) ενώ ήταν φυλακισμένος και να περιγράψει ποταμόπλοια που έπλεαν στον Ευρώτα! Πραγματικά σοβαρή περιήγηση δημοσίευσε το 1820 στο Παρίσι, το “Voyage dans la Grece”, και σκέπτομαι θαυμαστής καθώς ήταν του κλήρου, μη και σκάρωσε ένα χρόνο μετά και την ανταπόκριση που επικαλείται ο ευσεβής κ. Κ. Ι. Χολέβας.

********

Στιγμαί ιστορικαί, ότε το Έθνος σύσσωμον συσπειρούται γύρω από τον φυσικόν του Ηγήτορα: Ο Εθνάρχης Χριστόδουλος επανασηκώνει το τιμημένο λάβαρο της Λαύρας πλαισιούμενος μεταξύ άλλων και από τους ιερό Καλλίνικο (παραιτήθη δια λόγους υγείας συκοφαντηθείς δια σεξουαλικάς παρενοχλήσεις) και άγιο Αττικής (προσωρινώς μετέφερε την έδρα του εις Κορυδαλλόν). Αι στιγμαί ήσαν εθνικώς και θρησκευτικώς κρίσιμοι. Ήσαν όλοι εκεί για Ελλάδα και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, για ένα νέο 1821.
*********
Η Επανάστασις θέλει επιμόνως τον Γερμανό της, γι’αυτό υποχρεούμαι να ελέγξω και την εκδοχή του φόβου. Στην προσπάθειά μου να λύσω το μυστήριο της 25ης, ανατρέχω στο περυσινό πανηγυρικό δημοσίευμα:

Ο παλιός πρόεδρος της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως, στρατηγός Δ.Παναγόπουλος είναι κατηγορηματικός («Επετηρίς Καλαβρύτων»-1970): “Θεωρώ υποχρέωσίν μου να διαμαρτυρηθώ ως Έλλην, διότι ευρίσκονται….Καθηγηταί Πανεπιστημίων, Ακαδημαϊκοί κλπ., οι οποίοι…τολμούν να ταράξουν τα ύδατα του Ιορδάνου και να υποστηρίξουν ότι η επίσημος ιστορία του Κράτους…είναι κάτι ψευδές…”.

Εξηγεί ότι η Επανάσταση εκινδύνευε, όταν ο Γερμανός συνέγραφε τα απομνημονεύματά του και τον δυσφημεί πως “επεθύμει να κρατήσει την λεγομένην ‘πισινήν’ “, γι’αυτό και σιώπησε. Πρόκειται για σοβαρή επιστημονική εκδοχή, που εμφανίζει τον Γερμανό ως φοβιτσιάρη, αλλά είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα η «πισινή» δίνει και παίρνει, ειδικά στις τάξεις της Ιεραρχίας.

 Στο ίδιο όμως άρθρο ο στρατηγός μας ομολογεί ότι “Μετάβασις του Γερμανού…εις Λαύραν ούτε δυνατή ήτο…ούτε νοητή“. Προσπαθεί όμως να πείσει πως αυτή συνέβη στις 13 ή 14 Μαρτίου, αλλά “η ύψωσις του λαβάρου μετετωπίσθη (συμβολικώς) δια την ημέραν ταύτην και ούτως εδημιουργήθη η ισχύουσα παράδοσις“.

Η μικρή υποχώρηση του στρατηγού στην ημερομηνία, καλύπτεται από τις πατριωτικές ομοβροντίες του συντοπίτη του Επίτιμου Γυμνασιάρχου Ν.Φιλιππακόπουλου (γυιού ιερέα), που ακολουθεί κατά πόδας (για την ακρίβεια δυό χρόνια μετά) με το ενδιαφέρον πόνημά του «Τα Καλάβρυτα στο μεγάλο ‘21», όπου επιχειρεί να ανακτήσει το έδαφος που χάθηκε με ευθύνη του στρατηγού: «Από τον σεβάσμιο ιεράρχη…θα ευλογηθεί στον ιερό χώρο το χρυσοκέντητο ιερό λάβαρο…Αυτά τα γεγονότα….είναι βεβαιωμένα.

 Μας τα έδωσε η παράδοση…από τα στόματα εκείνων, που με απλές διηγήσεις, στην απλή γλώσσα…με την αγνότητα της ψυχής τους……τα πήρε η μούσα η λαϊκή….που έγινε ιστορία, θρύλος….».

Για να σοβαρευτούμε: Κι αν ακόμη είχε συμβεί κάτι στις 25, δυό μέρες πριν είχε κηρυχθεί η Επανάσταση στην Καλαμάτα γνήσια, εξακριβωμένα αναμφισβήτητα, χωρίς Ευαγγελισμούς, χωρίς δεσπότη, αλλά με τα όλα της, με Κολοκοτρώνη, με Νικηταρά και με τον κατά τον Π.Π. Γερμανό «εξωλέστατο» και «απατεώνα», αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα.

 Χώρια από αυτό είχαμε πολλές προγενέστερες επαναστατικές εκδηλώσεις και σε άλλα σημεία της Ελλάδας.

 Αν θέλουν ντε και καλά οι πατριώτες μας μητροπολίτη, στις 26 Φεβρουαρίου 1821 ο δεσπότης Ιασίου Βενιαμίν Κωστάκε ευλόγησε τη σημαία της Επανάστασης και τον πρίγκηπα Υψηλάντη, που μάλιστα δεν ήταν κανένας παρακατιανός κατσαπλιάς αλλά υπασπιστής του ορθόδοξου τσάρου.

 Αλλά και ο Κωστάκε ήταν ένας αξιοπρεπής αντιδραστικός που αντιτάχθηκε στις φωτισμένες μεταρρυθμίσεις του ηγεμόνα Α.Ι.Κούζα. Εδώ δυστυχώς μας τα χαλάει η ημερομηνία. Σωστή Κόλαση.
 Φωτεινής της Σαμαρείτιδος (Εβραίας), Πορφυρίου Γάζης (εκσκαφέα ελληνικών ναών), Ιωάννου του Κάλφα (φρίκη!).

 Υπάρχει και ένας μάρτυς Χριστόδουλος, αλλά ποιός να φανταζόταν το 1838 που καθιερώθηκε η επέτειος πως κάποιος Χριστόδουλος θα σήκωνε 160 χρόνια μετά ξανά επαναστατικό λάβαρο.

 Ακόμη χειρότερα ο μητροπολίτης Κωστάκε ήταν Μολδαβός! Ούτε η Καλαμάτα όμως προσφέρεται, έτσι όπως γίνανε τα πράγματα, για τους μεσσιανικούς φαντασιακούς συμβολισμούς του περιούσιου λαού κι έτσι καταλήξαμε στη σοφή τριγωνική σύνθεση: Ιερά Μονή-Έλλην μητροπολίτης-Εορτή Ευαγγελισμού. Στο κάτω κάτω είναι γνωστό πως ο ευσεβής Υψηλάντης ήθελε να ξεσηκωθεί στις 25, αλλά δεν του βγήκε.

 Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Έλεος πιά με τις εθνικές μυθοπλασίες! Η θεά της Ναζαρέτ τι θέλει στην Επανάσταση του ’21; Η Αφροδίτη τουλάχιστον που υπερασπιζόταν την Τροία το έκανε για τον Πάρι, η ντροπαλή Εβραιοπούλα παρθένα όμως, μόνο και μόνο από την παρουσία του μπαγαπόντη και μπερμπάντη Παπαφλέσσα, και μόνο από την άγρια σφαγή των συμπατριωτών της στην Τριπολιτσά, θα απέστρεφε το πρόσωπό της από την Επανάσταση.

Καταλήγω αντιγράφοντας τον Δ.Φύσσα της “Athens Voice”:

«Τι έγινε λοιπόν στις 25 Μαρτίου του 1821; Τίποτα».

Προσθέτω με τη σειρά μου τρία ερωτήματα:

- Οι υπαλληλίσκοι εκπαιδευτικοί που εκφωνούν αστείους δεκάρικους, όσοι δεν το κάνουν από αγραμματοσύνη, δεν σκέπτονται πόσο θα τους περιφρονήσουν οι νοήμονες μαθητές τους όταν μάθουν την αλήθεια;


- Τι μέλλον έχει ένας λαός που τρέφεται με μύθους;


- Γιατί η χώρα αυτή εθίζει επίσημα τα παιδιά της σε λαθροχειρίες, ωραιοποιήσεις, εκπτώσεις, συμβιβασμούς, υποκρισία, ψέματα, σκοπιμότητες;


Ας ακούσουν οι πατριώτες Νεοέλληνες τουλάχιστον σε κάτι, αυτόν που λανσάρουν ως θεό τους: «Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω.8.32).

***************************************************

Περιοδικό Όριον Έγραψε:


Η Καλαμάτα, μικρό χωριό τότε, απελευθερώθηκε στις 22 προς 23 Μαρτίου 1821. Κύρια δύναμη ήταν οι Μανιάτες υπό τον Πέτρο Μαυρομιχάλη (οικογένεια που, λόγω της δολοφονίας του Καποδίστρια, κατηγορήθηκε και σπιλώθηκε παρά το γεγονός ότι έδωσε γύρω στους 65 νεκρούς στον Αγώνα) που ξεκίνησαν στις 17 Μαρτίου από την Τσίμοβα (Αρεόπολη) και την Καρδαμύλη. Έφτασαν στις Κιτριές και από εκεί βάδισαν για τη Καλαμάτα συνεπικουρούμενοι από τον Παπαφλέσσα, Νικηταρά κ.λπ. που ήλθαν από τον βόρειο Ταΰγετο.

Το σημαντικό όμως είναι η “Προκήρυξις προς τα Ευρωπαϊκάς Αυλάς”, το πρώτο ελληνικό πολιτικό κείμενο που συντάχθηκε στις 23.3.1821 (το πρωτότυπο σώζεται στα αρχεία του Foreign Office ήτοι βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών) και υπογράφεται από τον Π. Μαυρομιχάλη “αρχιστράτηγο του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού.

Το κείμενο αυτό ανατρέπει τα περί “επανάστασης” δείχνοντας πως πρόκειται περί Απελευθερωτικού Πολέμου (υπάρχει στρατός, στρατόπεδο, αξιωματούχοι), ενώ δεν στέλνει τελεσίγραφο στην οθωμανική εξουσία αλλά στην Ευρώπη ζητώντας βοήθεια ως πολιτική – στρατιωτική οντότητα που ξεκίνησε αγώνα απελευθέρωσης. Παραθέτουμε το κείμενο για το οποίο το ιερατείο και οι καλαούζοι του δεν τολμά να μιλήσει:

“Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου.


Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και επέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.


Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.


Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας.


Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάγχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε και άλλο δεν φρονεί, ει μη την Ελευθερίαν.
Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της Ελευθερίας.
Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν. Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν να φθάσωμεν ταχύτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και να λάβωμεν τα δίκαιά μας.
Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.
1821 Μαρτίου 23 εν Καλαμάτα.

Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου
Πέτρος Μαυρομιχάλης,
αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού”.


Από http://roides.wordpress.com/2009/03/24/24mar09/, 

http://athriskos.gr/?p=7346