Οι νεοάστεγοι της Ελλάδας του Μνημονίου..

Κανείς δεν ξέρει πόσοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν πού να κοιμηθούν το βράδυ, καθώς

οι δομές φιλοξενίας τους από την Πολιτεία και τους φορείς είναι ανεπαρκείς. Το δικαίωμα στην κατοικία προστατεύεται από το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ενώ το άρθρο 21 στην παράγραφο 4 του ελληνικού Συντάγματος ορίζει ότι «η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους».  Το δικαίωμα στην κατοικία, όμως, παραμένει εντελώς απροστάτευτο από το «δόγμα του σοκ»...  Αρκεί ένα φωτογραφικό πέρασμα από τους δρόμους και τις πλατείες των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας για να καταστούν τα παραπάνω άρθρα κενά περιεχομένου. Στο παγκάκι στα Εξάρχεια, στο χαρτόκουτο στην... Κοραή, στις στοές της Σταδίου στεγάζεται η εξαθλίωση.  Είναι οι Έλληνες «νεοάστεγοι», οι άνθρωποι-σκιές της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, σύμβολο κι αυτοί της ελληνικής κρίσης, που παρά το γεγονός ότι τα πορτρέτα τους έχουν κάνει το γύρο του κόσμου μέσα από τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα, παραμένουν αόρατοι και δίνουν διαρκώς τη μάχη με το σκοτάδι και το κρύο. Παλιότερα οι άστεγοι συγκροτούσαν ένα περιθωριακό κοινωνικό σύνολο που αποτελούνταν κυρίως από πρόσφυγες, τοξικοεξαρτημένους και ανθρώπους με ψυχιατρικά προβλήματα.  Πλέον αυτός ο πληθυσμός διαρκώς διευρύνεται και πλάι στις κλασικές ευάλωτες ομάδες προστίθενται κι άλλοι, τα θύματα της οικονομικής κρίσης, οι άνθρωποι, δηλαδή, που έμειναν άνεργοι ή που ναυάγησαν οι επιχειρήσεις τους και αναγκάστηκαν να μείνουν στο δρόμο… πηγη