ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ

«Ο Παρθενώνας έπεσε θύμα λεηλασίας και το έγκλημα αυτό σήμερα μπορεί να επανορθωθεί» είπε χειροκροτούμενος κατά τη διάρκεια των εγκαινίων τού νέου Μουσείου της Ακρόπολης ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αντώνης Σαμαράς και -αναφερόμενος στα μάρμαρα τής Ακρόπολης, που βρίσκονται στο Βρεταννικό Μουσείο- πρόσθεσε: «Αυτά που δεν βρίσκονται εδώ, αυτά που αποσπάστηκαν και απομακρύνθηκαν πριν από 207 χρόνια θα επανέλθουν.» Στο ίδιο ύφος ήταν και οι δηλώσεις τού προέδρου τής Δημοκρατίας, τού πρωθυπουργού, τού προέδρου τής Βουλής, σύσσωμων των Μ.Μ.Ε., ολόκληρη δε η τελετή των εγκαινίων είχε σκηνοθετηθεί με σκοπό την ανάδειξη τού αιτήματος τής επιστροφής των μαρμάρων από την Αγγλία.    Τέτοιες κινήσεις είναι ενδεικτικές τής σύγχυσης, που βρίσκονται οι ρωμιοί, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν, ποιός έκανε τις μεγαλύτερες καταστροφές στον Παρθενώνα κι ότι σε περίπτωση, που πράγματι επιθυμούν την επιστροφή μαρμάρων στην Ακρόπολη, δεν χρειάζεται να παρακαλούν το Λονδίνο.  Ας ξεκινήσουν από τούς χριστιανικούς ναούς, που βρίσκονται στούς αρχαιολογικούς χώρους κάτω και γύρω από την Ακρόπολη και την Πλάκα, όπου μπορούν να βρουν τόννους μαρμάρων αποσπασμένων από τον Παρθενώνα, τα οποία έχουν ενσωματωθεί στη δόμησή τους. . .  Σχέδιο τής Ακρόπολης τού Λόρδου Μπράουτον από το βιβλίο: «Ταξίδια στην Αλβανία και άλλες περιοχές τής Τουρκίας το 1809 και 1810», όπου φαίνεται ό,τι είχε απομείνει από την αντιαισθητική εκκλησία τής Παναγιάς τής Αθηνιώτισσας εντός τού Παρθενώνα, που αφαιρέθηκε σχετικά πρόσφατα.   Η αρχαία πόλη τής Αθήνας είχε άναπτυχθεί γύρω από την Ακρόπολη, κυρίως στην περιοχή, που εκτείνεται βόρεια τού λόφου. Η αίγλη τής πόλης διατηρήθηκε μέχρι τούς ρωμαϊκούς αιώνες, οπότε γνώρισε την τελευταία περίοδο τής ακμής της. Κατά τον β΄ αι. μ.Χ. η Αθήνα όχι μόνο είχε ανακτήσει την αρχαία της λαμπρότητα, αλλά ... οδηγήθηκε σε νέα άνθηση με τις παρεμβάσεις τού Ηρώδη τού Αττικού και τού Αδριανού, ενώ τον δ' αι. είχε καταστεί πάλι σπουδαίο εκπαιδευτικό κέντρο και φιλομαθείς νέοι από όλη την αυτοκρατορία συνέρρεαν, για να ακούσουν τις διδασκαλίες φημισμένων φιλοσόφων.  Στο νότιο κεντρικό χώρο τής Αρχαίας Αγοράς, όπου υπήρχε το Ωδείο τού Αγρίππα, οικοδομήθηκε το Γυμνάσιο, πανεπιστημιακό συγκρότημα, που περιλάμβανε αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκη, παλαίστρα και λουτρά. Πολλά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια οικοδομήθηκαν νοτιότερα, κάτω από τον Άρειο Πάγο, όπως κι ένα ακόμα Γυμνάσιο νότια τού Ωδείου τού Ηρώδη τού Αττικού. Επίσης επισκευάστηκαν η Βιβλιοθήκη τού Αδριανού, η σκηνή τού θεάτρου τού Διονύσου, η Θόλος και το Μητρώο. Σε όλη αυτή την περίοδο κυριαρχούσε ο ελληνικός χαρακτήρας κι επιβίωναν οι θεσμοί τής κλασικής εποχής. Μετά από διατάγματα τού Θεοδοσίου, άρχισαν οι καταστροφές κι οι κατεδαφίσεις των αγαλμάτων, καλλιτεχνημάτων και ιερών, οι οποίες διήρκεσαν πολλούς αιώνες. Στη θέση των αρχαίων ναών ξεφύτρωσαν χριστιανικοί, ενώ παράλληλα ανεγέρθηκαν και νέοι χριστιανικοί ναοί σε άλλες θέσεις, αλλά με αρχαίο -κατά κανόνα- υλικό. Η Αθήνα από πόλη - σύμβολο τής κλασικής αρχαιότητας μεταβλήθηκε σε περιφερειακή πόλη τής βυζαντινής αυτοκρατορίας.      Ο Παρθενώνας - Παναγιά Αθηνιώτισσα κατά τον  ιβ΄ αι. μ.Χ..  [Σχέδιο Μανόλη Κορρέ (Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο).]  Στην Ακρόπολη -που μετονομάστηκε Κάστρο- μετατράπηκαν σε χριστιανικούς ναούς ο Παρθενώνας (ως ναός τής Αγίας τού Θεού Σοφίας αρχικά και Παναγιάς τηή Αθηνιώτισσας αργότερα) και το Ερεχθείο (ως ναός τού Σωτηρος Χριστού). Ανάμεσά τους κτίστηκε ναός τής Αγίας Τριάδας, ενώ τα Προπύλαια διαμορφώθηκαν σε ναό των Αρχαγγέλων. Κατά τη μετατροπή του σε χριστιανικό ναό ο Παρθενώνας υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του, πολύ μεγαλύτερες κι από του Μοροζίνι, που χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι από την ορθόδοξη προπαγάνδα στην επιχείρηση απόκρυψης των προγενέστερων εκτεταμένων χριστιανικών καταστροφών.  Ο αρχαίος κυρίως ναός αποτέλεσε το ναό τής χριστιανικής βασιλικής, ενώ το δυτικό μέρος αποτέλεσε το νάρθηκα. Η ανατολική θύρα καταργήθηκε κι εκεί έγινε το ιερό. Προκειμένου να μετατραπεί σε χριστιανικό ναό, ανοίχτηκαν πλευρικές είσοδοι, κατασκευάστηκε κλιμακοστάσιο στη ΝΔ γωνία τού σηκού, αψίδα στην ανατολική πλευρά, ενώ ο γλυπτός διάκοσμος των μετοπών των δύο προσόψεων και τής βόρειας πλευράς υπέστη εκτεταμένη απολάξευση. Το ίδιο συνέβη και στα μεγαλύτερα αγάλματα τού ανατολικού αετώματος, τα οποία καθαιρέθηκαν. Στη ζωοφόρο ανοίχτηκαν παράθυρα, που κατέστρεψαν αρκετά από τα γλυπτά της.  Τον στ΄ αι. μ.Χ., ο Ιουστινιανός διέταξε την αφαίρεση των καλυτέρων μαρμάρων τού Παρθενώνα, αλλά και άλλων σπουδαίων αρχαίων ναών, όπως των Δελφών, τής Μιλήτου, τής Εφέσου κ.ά. και τη μεταφορά τους στην Κωνσταντινούπολη για την ανέγερση τής Αγίας Σοφίας, των οποίων την επιστροφή ουδείς ρωμιός μέχρι σήμερα διανοήθηκε να ζητήσει. Τον ιβ΄ αι. στο χώρο προστέθηκε κι η κατοικία των ορθόδοξων επισκόπων.      Σε τόπους χριστιανικής λατρείας μετατράπηκαν και τα σπήλαια τής Ακρόπολης, το σπήλαιο τού Πάνος (Άγιος Αθανάσιος), η Κλεψύδρα (Άγιοι Απόστολοι στα Μάρμαρα) και το σπήλαιο στο χορηγικό μνημείο τού Θρασύλλου (Παναγιά η Σπηλιώτισσα). Ιδρύθηκε η βασιλική τού Διονυσιακού θεάτρου και η βασιλική στη θέση τού Ασκληπιείου προς τιμή των Αγίων Αναργύρων, ενώ η αρχαία ιερή κρήνη μετατράπηκε σε άγιασμα. Επάνω από το Ωδείο τού Ηρώδη τού Αττικού ανεγέρθηκε η βασιλική τού Αγίου Ανδρέα. Μέσα στην κεντρική περιοχή τής Αθήνας, που περιέκλειε το υστερορρωμαϊκό τείχος, μετατράπηκε σε βασιλική το λεγόμενο Αγορανομείο και σε Βαπτιστήριο το Ωρολόγιο τού Κυρρήστου. Μέσα στο χώρο τής Βιβλιοθήκης τού Αδριανού κτίστηκε ό ναός τής Μεγάλης Παναγιάς, που υπήρξε ό καθεδρικός ναός τής Αθήνας, ο οποίος μετατράπηκε σε μικρότερη τρίκλιτη βασιλική στις αρχές τού στ΄ αιώνα. Στο λόφο τού Αγοραίου Κολωνού, ο ναός τού Ηφαίστου μετατράπηκε σε Άγιο Γεώργιο Ακαμάτη (!) κι έμεινε μάλιστα ως τέτοιος μέχρι τα μέσα τού ιθ΄ αιώνα. Κάτω από τον Άρειο Πάγο ιδρύθηκε ο ναός τού Αγίου Διονυσίου τού Αρεοπαγίτη, ενώ στο λόφο των Νυμφών κατεδαφίστηκε το αρχαιότερο Ιερό τού Διός στην Αττική και κτίστηκε ο ναός τής Αγίας Μαρίνας. Ο Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης στο λόφο των Μουσών (Φιλοπάππου) απέναντι από την Ακρόπολη.      Ανατολικά τής Ακρόπολης κτίστηκαν πέντε ναοί: στη θέση τού μεταγενέστερου ναού τής Αγίας Αικατερίνης, στη θέση τού ναού τής Σωτείρας τού Λυκοδήμου, η βασιλική τού Εθνικου Κήπου, η τρίκλιτη βασιλική στην βόρεια πλευρά τού Ολυμπιείου (αφιερωμένη στον άγιο Νικόλαο) και ο ναός, που υπήρχε νότια τού Ολυμπιείου. Στον Ιλισσό, ο ιωνικού ρυθμού ναός τής Αγροτέρας Αρτέμιδος μετατράπηκε σε τρίκλιτη βασιλική κι ο ναός τής Δήμητρας και τής Κόρης κοντά στη νότια όχθη του σε ναό τής Παναγίας με την επωνυμία Παναγιά στην Πέτρα, όπου έγινε και νεκροταφείο. Νεκροταφεία δημιουργήθηκαν και γύρω από την Ακρόπολη στο χώρο τού ναού τού Αγίου Ανδρέα και στη βασιλική τού θεάτρου τού Διονύσου. Λίγο πρίν από το μέσα του η΄ αι, η Αθήνα προήχθη εκκλησιαστικά από επισκοπή σε μητρόπολη, οπότε από τότε μέχρι τον ιβ΄αι. παρατηρήθηκε νέα δραστηριότητα στον τομέα τής ναοδομίας. Νέοι ναοί κτίστηκαν με την ίδια νοοτροπία και τεχνική, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος τού Μαγκούτη στις βόρειες υπώρειες τής Ακρόπολης, οι Άγιοι Απόστολοι τού Σολάκη στην Αρχαία Αγορά, οι Άγιοι Ασώματοι τού Κεραμεικού, οι Άγιοι Θεόδωροι, η Καπνικαρέα, η Αγία Αικατερίνη στην Πλάκα και άλλοι, όπως η Παναγία η Γοργοεπήκοος (γνωστή ως «Μικρή Μητρόπολη» ή Άγιος Ελευθέριος). Πολλές μονές κτίσθηκαν επίσης στο περίχωρα τής πόλης σε θέσεις κατεδαφισθέντων αρχαίων ιερών, όπως τής Καισαριανής (στη θέση ιερών τής Δήμητρας και τής Ειλειθυίας), τού Δαφνίου (στη θέση ιερού τού Δαφναίου Απόλλωνα) κ.ά. Στην κορυφή τού Λυκαβηττού κατεδαφίστηκε ο ναός τού Αγχεσμίου Διός και στη θέση του κτίστηκε ο Προφήτης Ηλίας, που αργότερα μετατράπηκε σε Άγιο Γεώργιο. Η Μεταμόρφωση τού Σωτήρος ακριβώς κάτω από τον Παρθενώνα. Όλη η περιοχή κάτω και γύρω από την Ακρόπολη είναι γεμάτη χριστιανικούς ναούς κτισμένους με αρχαία υλικά. Παρά την εφαρμογή τού νέου πολεοδομικού σχεδίου τής πόλης τον ιθ΄ αι., οι βαυαροί με τούς ρωμιούς σεβάστηκαν το αλλότρια βυζαντινά κτίσματα κι αντί να τα απομακρύνουν προτίμησαν να τα σώσουν προβαίνοντας σε αλλαγές και παρεμβάσεις τού σχεδίου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Εισοδίων τής Θεοτόκου (Καπνικαρέας), η οποία παρέμεινε στη μέση και χώρισε τον δρόμο στα δύο, τη σημερινή οδό Ερμού. (Στη σύγχρονη Ελλάδα ξεναγός εξηγούσε σε ξένους, ότι ο ναός τής Καπνικαρέας είναι πολύ καλά κτισμένος με χρήση άριστου υλικού μεταφερμένου ειδικά, ακόμα κι από την Ακρόπολη!)      Σε ελάχιστες μόνον πολύ προκλητικές περιπτώσεις κι υστέρα από τις έντονες πιέσεις των ξένων αρχαιολογικών σχολών απομακρύνθηκαν ορισμένοι μόνο χριστιανικοί ναοί, για τη διενέργεια αρχαιολογικών ανασκαφών και την ανάδειξη των προγενέστερων αρχαίων κτισμάτων. Μεταμόρφωση του Σωτήρος (Κοττάκη) στην Πλάκα. Ένας από τους πολλούς γύρω από την Ακρόπολη χριστιανικούς ναούς, που έχει κτιστεί με αρχαία μάρμαρα. Εμπόριο αρχαιοτήτων από οθωμανούς - Εκκλησία - ελληνικό Κράτος Στα «κατηγορώ» των ρωμιών, ότι τα γλυπτά τού Παρθενώνα αφαιρέθηκαν παράνομα από το μνημείο, οι βρεταννοί αντιτάσσουν το επιχείρημα, ότι για όλες τις ενέργειες τού Έλγιν ήταν ενήμεροι οι τοπικοί (οθωμανοί) ηγεμόνες τής περιοχής και μάλιστα είχαν εγκρίνει την αφαίρεση και την μεταφορά των τμημάτων τής ζωοφόρου με έκδοση σχετικών διαταγμάτων - φιρμανιών. Οι ρωμιοί, την ίδια στιγμή, που αντιλέγουν, πως «τα φιρμάνια είναι παράνομα, διότι δεν μπορεί να έχουν καμμία νομική ισχύ οι πράξεις των κατακτητών σήμερα», όχι μόνον ανέχονται την Ορθόδοξη Εκκλησία να κατέχει την τεράστια περιουσία της βάσει φιρμανιών των τότε οθωμανών ηγεμόνων, αλλά δέχονται φιρμάνια και αχτιναμέδες σουλτάνων σε συμβολαιογραφικές πράξεις τού σύγχρονου κράτους. Στη φωτογραφία εικονίζεται η σελίδα 7 τού συμβολαίου 2816 (9 Μαΐου 2007, τόμος 205/6), σύμφωνα με το οποίο αναγνωρίζονται δικαιώματα κυριότητας εκτάσεως χιλιάδων στρεμμάτων σε μοναστήρι, βάσει φιρμανίων των Σουλτάνων Μεχμέτ Α΄ (1413-1421), Μπαγιαζίτ Α΄ (1389-1402), Μουράτ Β΄ (με φιρμάνι τής 9ης Απριλίου 1430, το οποίο σώζεται πρωτότυπο, επικυρώνει προνόμια και ιδιοκτησίες μοναστηριών στο Άγιο Όρος) και τού Αχτιναμέ τού Μωάμεθ τού Πορθητή (1453). Οι επιχειρήσεις αρπαγής τού ελληνικού πολιτισμικού πλούτου (όχι μόνο των μαρμάρων του Παρθενώνα)  διεξάγονταν με την ανοχή / αδιαφορία των Τούρκων και τη σιωπηρή συγκατάθεση / συνενοχή τής χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας. Μάλιστα, πολλές φορές η Εκκλησία είχε σημαντικό ρόλο στο κύκλωμα τής αρπαγής: π.χ. ανάμεσα στούς πληροφοριοδότες και προμηθευτές τού άγγλου πρέσβυ στην Κων/πολη, Thomas Roe (1621-1628),  βρίσκουμε τον ίδιο τον πατριάρχη και τον επίσκοπο Άνδρου. Στο αρχαιοεμπόριο διέπρεψαν και οι μονές τού Άθωνα: με έγγραφό τους τού 1694 ομολογούν, ότι πούλησαν στον βασιλιά τής Ρωσίας «παλαιά βιβλία» γιατί, όπως ισχυρίζονταν, λιμοκτονούσαν (αυτό δηλαδή, που ισχυρίζονταν ανέκαθεν….). Επίσης, το 1801 ο ηγούμενος τής μονής Πάτμου, αφού δωροδοκήθηκε από τούς άγγλους, τούς παρέδωσε πανάρχαια χειρόγραφα, μεταξύ των οποίων κι έναν πλατωνικό διάλογο. Τις μονές Πάτμου και Άθωνα στιγματίζει και ο Αδαμάντιος Κοραής, ότι «εγύμνωσαν όλην την Ελλάδα από τα πολύτιμά της αντίγραφα» (Προλεγόμενα στην έκδοση τού Ισοκράτη, 1807). Επίσης, στη δεκαετία τού 1720, ο γάλλος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, Εσπαρνέ, οργάνωσε δίκτυο πρακτόρων σε όλη την Ελλάδα από φίλους του μοναχούς, με σκοπό την κλοπή πολυτίμων χειρογράφων.  Παρόμοια κατάσταση εμπορίου αρχαιοτήτων συνεχίστηκε και μετά την απελευθέρωση, επίσημα όμως πλέον και θεσμοθετημένα με νόμους τού νέου κράτους. Για τον Καποδίστρια π.χ., οι αρχαιολογικοί θησαυροί αποτελούσαν αγαθά αποκλειστικώς ανταλλάξιμα. Έχουν εγκαταλείψει τα διαμόνια τις ελληνικές αρχαιότητες τού Βρεταννικού Μουσείου; Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τις καταστροφές των αρχαίων ναών από τους χριστιανούς, ρωμιορθόδοξοι ενίοτε ομολογούν, πως «πράγματι υπάρχουν περιστατικά καταστροφής των ειδώλων των ψευτοθεών εις τούς βίους των αγίων» (επίσημη ιστοσελίδα μονής Πετράκη). Ξεδιπλώνοντας ακόμα περισσότερο την αναχρονιστική μεσαιωνική τους σκέψη συνεχίζουν διευκρινίζοντας, ότι τα αρχαία ελληνικά αγάλματα «ήταν κατοικητήρια διαμόνων. Εις τον βίο τής Αγίας Παρασκευής και πολλών άλλων αγίων διαβάζουμε, ότι η αγία δια τής προσευχής της έκανε τα δαιμόνια, που κατοικούσαν μέσα εις τα αγάλματα, να ομολογήσουν την παγίδα, την οποία κατεργάζονται για τούς ανθρώπους και εις τη συνέχεια να προκαλέσουν παρουσία πλήθους τη συντριβή των αγαλμάτων, χωρίς να τα αγγίξη ανθρώπινο χέρι». Τα δαιμόνια, που κατοικούσαν -σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς ταγούς- μέσα στα αγάλματα, που φιλοξενούνται τώρα σε Μουσεία τού εξωτερικού (π.χ. ελγίνεια, Βρεταννικό Μουσείο), δεν είχαν λόγο να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους, επομένως πρέπει να βρίσκονται ακόμα μέσα τους. Όσο η Ελλάδα ταλανίζεται από τέτοιες μεσαιωνικές αντιλήψεις, σε περίπτωση επαναπατρισμού των  αρχαιοτήτων από τα ξένα μουσεία, διαφαίνεται άμεσος ο κίνδυνος κι αυτά τα μάρμαρα να ακολουθήσουν την τύχη των προηγουμένων –των «κατοικητηρίων των δαιμόνων»– που έγιναν ασβέστης, τεμαχίσθηκαν κι εξαγιάστηκαν από τους χριστιανούς χρησιμοποιούμενα ως δομικά υλικά στην ανέγερση εκκλησιών. Η Κοίμησις τής Θεοτόκου Παντάνασσας στο Μοναστηράκι κατά τη διάρκεια των εργασιών τής πρόσφατης συντήρησής της, που κόστισε 675.635 €. Επί αιώνες οι χριστιανοί κατέστρεφαν τον Παρθενώνα κι έκτιζαν με τα μάρμαρά του τις πάμπολλες χριστιανικές εκκλησίες, που υπάρχουν γύρω του. Ένας απλός περίπατος στούς χώρους γύρω από την Ακρόπολη είναι αρκετός, προκειμένου να διακρίνει με τα ίδια του τα μάτια κι ο κάθε μή ειδικός επισκέπτης τα αρχαία μάρμαρα, που είναι ενσωματωμένα στο πλήθος των χριστιανικών ναών, που βρίσκονται εντός των αρχαιολογικών χώρων κάτω ακριβώς από την Ακρόπολη (Θέατρο Διονύσου, Αρχαία Αγορά κ.λπ.), αλλά και σε όλη την περιοχή τής Πλάκας.  Εάν επιθυμούσαν οι εκάστοτε ρωμαίκες κυβερνήσεις να κάνουν κάτι το ουσιαστικό αντί των τηλεοπτικών «σώου» εμπρός από τις κάμερες, θα έπρεπε να δώσουν τις απαραίτητες εντολές για την εκπόνηση μελετών για την αφαίρεση των τεμαχίων των αρχαίων μαρμάρων από τούς χριστιανικούς ναούς τής περιοχής τής Ακρόπολης, την επανατοποθέτησή τους στον Παρθενώνα και την απομάκρυνση όλων των χριστιανικών ναών από τούς αρχαιολογικούς χώρους. (Το ευσεβές Υπουργείο Πολιτισμού βέβαια, προτιμά να δαπανά κονδύλια -όχι για την απομάκρυνση, αλλά αντιθέτως- για τη συντήρηση τέτοιων ναών, όπως π.χ. τού ναού τού Αγίου Γεωργίου στον αρχαιολογικό χώρο τής Βραυρώνας δίπλα στο ιερό τής Δήμητρας, τής μονής Δαφνίου επί τού ναού τού Δαφναίου Απόλλωνος κ.λπ.)  Όταν επί χρόνια το κράτος, η Εκκλησία κι οι ρωμιοί αφ’ ενός εμπορεύονται τα αρχαία με αρχαιοκαπήλους κι αφ’ ετέρου ακόμα και σήμερα δείχνουν τελείως απαξιωτική συμπεριφορά προς αυτά, δεν δικαιούνται να αυτοχαρακτηρίζονται ως τα θύματα τής υπόθεσης και να απαιτούν επιστροφές μαρμάρων. Ούτε νομιμοποιούνται να στηρίζονται γελοιωδώς στην βιολογική τους καταγωγή (η οποία εξ άλλου είναι αμφισβητήσιμη), για να διεκδικήσουν τούς πολιτισμικούς θησαυρούς για λογαριασμό τού βαθύτατα μεσαιωνικού, θεοκρατούμενου και διεφθαρμένου κράτους τους, στο οποίο ακμάζει η τελευταία θεοκρατία τής Ευρώπης. Αφού ολοκληρωθεί η αφαίρεση των μαρμάρων από τούς χριστιανικούς ναούς τής γύρω από την Ακρόπολη περιοχής και η επανατοποθέτησή τους στον Παρθενώνα, τότε ενδεχομένως να νομιμοποιηθεί η Ελλάδα να ζητήσει κι από τούς ξένους την επιστροφή των μαρμάρων, αρχής γενησομένης από τούς γείτονες τούρκους, από τούς οποίους πρέπει να αιτηθούν τα μάρμαρα των αρχαίων ναών, που αφαίρεσε ο Ιουστινιανός, προκειμένου να κτίσει την Αγία Σοφία.  http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2370