“…τώρα ερίζουν για το ποιος (Γερμανία ή Γαλλία), θα πουλήσει στο πτώμα τις τέσσερις νέες φρεγάτες FREMM…”

«Εκτός λιτότητας τα εξοπλιστικά... συμφώνησαν Βενιζέλος–Σαμαράς»

Η πατρίδα μας βαδίζει στο δρόμο της χρεοκοπίας, έρμαιο των δανειστών στους οποίους όφειλε τη φούσκα του νεοπλουτισμού της και οι οποίοι ακόμη και τώρα ερίζουν για το ποιος (Γερμανία ή Γαλλία), θα πουλήσει στο πτώμα τις τέσσερις νέες φρεγάτες FREMM, που συμφώνησαν πως χρειαζόμαστε οι ευλαβείς πολιτικοί της Βυζαντινής Εκκλησίας: («Εκτός λιτότητας τα εξοπλιστικά συμφώνησαν Βενιζέλος–Σαμαράς»-«Ελευθεροτυπία», 1 Ιουνίου 2010).

Από ότι φαίνεται καμία συλλογικότητα και κανένα κόμμα δε διαθέτει προς το παρόν τη δυνατότητα να σώσει τη χώρα.

 Αναγκαστικά λοιπόν σήμερα η βουλιαγμένη Ελλάδα χρειάζεται έναν φωτισμένο πρωθυπουργό που όμως κι αυτός δε φαίνεται στον ορίζοντα.

 Τυχεροί οι λαοί που διαθέτουν ηθικά αποθέματα και πολιτικές εφεδρείες και την ώρα της τραγωδίας εμφανίζεται ένας φωτεινός πολιτικός ηγέτης...

  Στην κατεστραμμένη  σεισμόπληκτη Λισαβόνα  του 1755, ο Σεμπαστιάου Χοσέ ντε Καρβάγιο ε Μέλο, είχε ήδη δώσει δείγματα γραφής καταργώντας τη δουλεία, αναζωογονώντας το Πανεπιστήμιο της Κοϊμπρα και τερματίζοντας τις θρησκευτικές διακρίσεις.

 Ο μετέπειτα Μαρκήσιος ντε Πομπάλ παρέλαβε μια Λισαβόνα κατεστραμμένη από το σεισμό του 1755 και  χάρις στη διορατικότητα του βασιλιά που του εμπιστεύτηκε την πρωθυπουργία,  ήλθε σε σύγκρουση με την πανίσχυρη Ιερά Εξέταση, τον πάπα και τους Ιησουϊτες, με την παραδοσιακή αριστοκρατία και με την υπόλοιπη βασιλική οικογένεια, με τις ίδιες τις λαϊκές δοξασίες που, υποδαυλιζόμενες από το άθλιο ιερατείο που προσπάθησε να επωφεληθεί, ήθελαν το σεισμό εκδήλωση θείας οργής και απαιτούσαν περισσότερο θρησκευτικό σκοτάδι, περισσότερο αίμα, πιο πολύ μισαλλοδοξία και υποκρισία σαν σανίδα σωτηρίας. 

Ο Μαρκήσιος, αυταρχικός εκπρόσωπος του Διαφωτισμού στη χώρα του, διεκπεραίωσε με επιτυχία την αποστολή του, έκανε επιστημονικές μελέτες πάνω στο σεισμό, ανοικοδόμησε με ταχύτητα και επάρκεια την πόλη, έστειλε εμβληματικά (ως αιρετικό!!!) τον ίδιο τον Αρχιισουίτη Γαβριήλ Μαλαγκρίντα, που ασκούσε τρομερή επιρροή στην αριστοκρατία στο παλάτι και στο λαό, στη φυλακή και στο θάνατο με στραγγαλισμό στη γκαρότα και μετά με κάψιμο στην πυρά (1761), εξόρισε τους Ιησουϊτες που είχαν γίνει κράτος εν κράτει, έστειλε με επιδέξιους χειρισμούς ισχυρούς της αντιδραστικής αριστοκρατίας στο ικρίωμα, οπλίστηκε από το βασιλιά με υπερεξουσίες, συγκρούστηκε με τον ίδιο τον πάπα και υπερασπίστηκε τον αναδυόμενο ευρωπαϊκό ορθολογισμό απέναντι στα στίφη του θρησκευτικού Μεσαίωνα.

 «Δεν είναι κομήτες, δεν είναι άστρα, δεν είναι ατμοί δεν είναι αναθυμιάσεις, δεν είναι φαινόμενα, δεν είναι φυσικά συμπτώματα ή αίτια, είναι απλά τα ανυπόφορα αμαρτήματά μας», ήταν το κήρυγμα του πανάθλιου (Ιταλού) Ιησουϊτη για το σεισμό, που βρήκε δίκαιο τέλος με τις μεθόδους που η Εκκλησία του εφάρμοζε, αν και ο Βολταίρος διαμαρτυρήθηκε γι’αυτό αρνούμενος το δικαίωμα στο Διαφωτισμό να παίρνει με τέτοιους τρόπους εκδίκηση και να απονέμει έτσι τη Δικαιοσύνη.

Μετά το θάνατο του βασιλιά ο μαρκήσιος διώχτηκε από τη θρησκόληπτη κόρη και διάδοχο του μονάρχη, έχοντας όμως ολοκληρώσει, έστω και με τυραννικό και αιματηρό συχνά τρόπο, ένα πολύπλευρο μεγαλεπήβολο έργο, που φαινόταν αδιανόητο.

 Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά δεν τόλμησαν να τον εκτελέσουν, απλά εξορίστηκε με τη διαταγή να μην πλησιάζει ποτέ τη βασίλισσα πιο κοντά από 30 χιλιόμετρα. Σήμερα όμως κανείς δεν θυμάται την καθολική της μεγαλειότητα ενώ το δικό του άγαλμα δεσπόζει στην κεντρική πλατεία της Λισαβόνας.

…

ΥΓ

Διαβάστε: Nicholas Schrady, «Ο Μεγάλος Σεισμός», μτφρ. Ξ.Γιαταγάνας, Εκδ. Κριτική-2010.

http://www.kritiki.gr/index.php?page=shop.product_details&category_id=57&flypage=flypage.tpl&product_id=2541&option=com_virtuemart&vmcchk=1&Itemid=1

«Νοέμβριος 1755, πρωτομηνιά, Άγιοι Πάντες, ο εγκέλαδος χτύπησε τρεις φορές τη Λισαβόνα, ισοπεδώνοντας μια από τις λαμπρότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τεράστια παλιρροϊκά κύματα αποτέλειωσαν την καταστροφή, παρασύροντας ζωντανούς και νεκρούς. Η φωτιά που προκάλεσε ο σεισμός φούντωσε από τον δυνατό αέρα και κατέκαιγε τα πάντα για πέντε ολόκληρες ημέρες. Γη, νερό, αέρας και φωτιά, όλα τα στοιχεία της φύσης συνωμότησαν για να προκληθεί μια από τις πιο τρομερές καταστροφές στην Ιστορία. Η Λισαβόνα είχε σχεδόν σβήσει από το χάρτη.

Ποτέ στο παρελθόν η είδηση μιας φυσικής καταστροφής δεν διαδόθηκε τόσο πλατιά και δεν άφησε τόσο ανεξίτηλα τη σφραγίδα της στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Είχαν υπάρξει, βέβαια, και άλλες φυσικές καταστροφές, που ήταν όμως είτε πολύ παλιές, είτε ξεχασμένες. Η Λισαβόνα, πρωτεύουσα μιας αποικιακής αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από τη Βραζιλία μέχρι την άπω Ανατολή και προπύργιο της Ιεράς Εξέτασης, ζούσε τον χρυσό αιώνα της.

Ο μαρκήσιος de Pombal, ηγετική μορφή και θεληματική προσωπικότητα, είχε λες γεννηθεί για να συγκρατήσει τους πανικόβλητους κατοίκους της Λισαβόνας και να πάρει στα χέρια του το δύσκολο έργο της ανόρθωσής της».

από Po