12 Οκτ 2011

Στο 2004... π.Χ.!




Ο κ. Βενιζέλος μας ενημέρωσε ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων θα πρέπει (για το καλό τους...) να επιστρέψει στα επίπεδα του 2004.

Κατ' αρχάς, αν πάρουμε έναν μόνο δείκτη και συγκεκριμένα το ύψος του ΑΕΠ, αυτό που μας «έταξε» ο αντιπρόεδρος σημαίνει μια
καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας της τάξης του 15%!

Αλλά, όπως είναι σε θέση να διαβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε οικονομικής σχολής, μια τέτοια πτώση του ΑΕΠ
μόνο με τις συνέπειες που επιφέρει σε μια χώρα ένας πόλεμος μπορεί να συγκριθεί!
*
Εν ολίγοις, ο κ. Βενιζέλος μας το επιβεβαίωσε:
Αυτό που υφίσταται σήμερα ο ελληνικός λαός είναι ένας πόλεμος.
Ενας πόλεμος που τον έχουν κηρύξει και τον έχουν εξαπολύσει εναντίον του λαού τα συμφέροντα που εξυπηρετεί πολιτικά η αδίστακτη κυβέρνηση, οι αδίστακτοι φίλοι της κυβέρνησης, η τρόικα και οι φίλοι της τρόικας.
Ενας ταξικός πόλεμος!
***
Δυστυχώς, όμως, για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, η ακολουθούμενη πολιτική ισοδυναμεί με τέτοιο πισωγύρισμα που μπροστά του ακόμα και τα... ταξίδια στο χρόνο για τα οποία μιλάει ο Βενιζέλος μοιάζουν με προσκοπική εκδρομή.
*
Στην πραγματικότητα ισχύουν τα εξής:

*
α)Πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ μαζί με το ΛΑ.Ο.Σ. ψηφίσουν τα μνημόνια, πολύ πριν η κυβέρνηση περάσει το μεσοπρόθεσμο (και πριν η ΝΔ ψηφίσει τους μισούς νόμους του εφαρμοστικού για την υλοποίηση του μεσοπρόθεσμου), πολύ πριν την καταιγίδα των χαρατσιών και του πολυνομοσχεδίου, είχε καταγραφεί - και μάλιστα με στοιχεία της δικής τους ΓΣΕΕ - ότι:
Οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων σε πραγματικές τιμές είχαν περιπέσει στα επίπεδα του 1984!
Οχι λοιπόν στο 2004, αλλά στο... 1984!
Και τούτο είχε συμβεί, ήδη, πριν από την εφαρμογή των περικοπών. Πριν από την εκδήλωση της λεηλασίας σε μισθωτούς. Δηλαδή οι εργάτες ήταν στο 1984 πριν ακόμα τους κοπούν οι μισθοί.
Οι εργάτες - με τον «ολόκληρο» μισθό - είχαν βρεθεί στο 1984 πολύ πριν ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου τους «υποσχεθούν» ότι με τους κομμένους μισθούς θα τους πάνε στο... 2004.
*
β)Με τα μέτρα τα κυβερνητικά για τις συλλογικές συμβάσεις. Με τα μέτρα για την λεγόμενη «εκ περιτροπής εργασία». Με την «αποσχολησιμότητα». Με τις «επιχειρησιακές συμβάσεις». Με τα «δουλεμπορικά» και με όλα τα συναφή που συνθέτουν την εικόνα «Νταχάου» που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους, οι εργασιακές σχέσεις έχουν περιέλθει όχι σε εποχές 2004, όπως λέει ο Βενιζέλος, αλλά σε εποχές... 1884!
Οχι, λοιπόν, στο 2004, αλλά στο... 1884!
Εκεί μας έχουν γυρίσει! Στις εποχές, δηλαδή, του 19ου αιώνα. Σε εποχές που παραπέμπουν στην εξέγερση του Σικάγου και πριν ακόμα κι από εκείνη την ματωμένη Πρωτομαγιά!
*
γ)Με τα δάνεια. Με τις δανειακές συμβάσεις. Με τις «επιμηκύνσεις». Με τις «αναδιαρθρώσεις». Με τα «κουρέματα» και με όλα αυτά που κάνουν τον κ. Παπανδρέου τόσο υπερήφανο ώστε να δηλώνει στη ΔΕΘ ότι «έχουμε πάρει το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία από κάθε άλλη χώρα» (!), οι «σωτήρες», μας έχουν ήδη γυρίσει όχι στο 2004, αλλά στο... 1824!
Μας έχουν γυρίσει, δηλαδή, στα δάνεια της εποχής του Κωλέττη. Τότε που η Ελλάδα είχε χρέη πριν ακόμα συγκροτηθεί σε κράτος! Τότε που τους τόκους και τα χρέη εκείνων των δανείων ο ελληνικός λαός τα πλήρωνε με χρεοκοπίες, με συμφορές και καταστροφές για 100 χρόνια!
Οχι, λοιπόν, στο 2004, αλλά στο... 1824!
Εκεί μας έχουν κατρακυλήσει! Και θέλουν να μας κρατήσουν εκεί και για τα επόμενα 100 χρόνια!
***
Ολα αυτά μαζί φωτίζουν την αληθινή πλευρά της δήλωσης Βενιζέλου.
Είναι σαφές ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε τη μισή αλήθεια, αφού πίσω από τις μισές αλήθειες κρύβονται πάντα τα μεγαλύτερα ψεύδη.
Ο κ. Βενιζέλος που σέρνει το χορό της πολιτικής της επιστροφής των εργαζομένων στην εποχή της δουλείας, των ειλώτων και του Καιάδα,
μίλησε για επιστροφή στο 2004.

 Αλλά «ξέχασε» να συμπληρώσει: «Προ Χριστού»...

του Νίκου Μπογιόπουλου

1 σχόλιο:

  1. ““ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ –
    Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των Μνημονίων”

    “Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε”, του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων “Λιβάνη”. Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του “Ριζοσπάστη” (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την “Σύγχρονη Εποχή”, τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως “εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ”. Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του “Λιβάνη”.

    Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε” αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

    Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα “ξύλινο λόγο” των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε” διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.

    Πράγματι, σ’ αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το “Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε” απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.

    Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να “τεστάρετε” την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους “αναλυτές” των καναλιών και των “έγκυρων” κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως “αλλοιώς μας τα έχουν πει”…

    (Από το Cogito ergo sum) –

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.