Το φετινό φθινόπωρο αποδεικνύεται μία από τις πλέον θερμές περιόδους της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Το Σεπτέμβρη ξεκινήσαμε με τα κλειστά επαγγέλματα που κανένας δε θέλει να ανοίξουν.

Ιδιοκτήτες φορτηγών, βυτιοφορείς και άλλοι είναι οι πρώτοι και μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν σειρά και δικηγόροι, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, ταξιτζήδες, φαρμακοποιοί και τόσοι άλλοι.

Αναστάτωση φυσικά, χαμένα κεκτημένα αλλά και ένα κράτος που τόσα χρόνια έχανε τον καιρό του χτυπώντας μας την πλάτη, με ψηφοθηρικές πρακτικές, σε λογικές «ας κοροϊδέψουμε τώρα τους κουτόφραγκους» και τέλος.. σε εύκολες και ευκαιριακές λύσεις.

Οι πολίτες πάντα αποδέχονταν «τον άρτο και τα θεάματα» που τους πετούσαν σαν ξεροκόμματο οι κυβερνήτες τους, ξεχνούσαν τις σκανδαλίζουσες οσμές και βολεύονταν σε λογικές «ας μη γίνει τίποτα, αφού σήμερα περνάμε καλά για αύριο έχει και για μας ο Μεγαλοδύναμος». Και πάντα για όλα έφταιγαν οι κακοί Αμερικανοί, τα συγκροτήματα και οι εργολάβοι, οι προμηθευτές που έκλεβαν και -στο πολύ βάθος πάντα- η «κατσίκα του γείτονα».

Πέρυσι τον Οκτώβρη, αφού πια όλες οι οσμές που προηγήθηκαν μας έγιναν οικείες, φέραμε στα πράγματα τους «προηγούμενους» που έγιναν αμέσως μελλοντικοί αλλά πιο ώριμοι, με ελπίδες για αλλαγή και με περισσή ορμή και σφρίγος.

Βάλαμε καινούργιους και νέους ανθρώπους και θρονιαστήκαμε περιμένοντας να δρέψουμε ό,τι δεν καταφέραμε τα προηγούμενα τετράχρονα, τότε που δεν μας άφηναν τα βαρίδια των ίδιων «προηγούμενων» να ορθοποδήσουμε.

Ηρθε όμως ο χειμώνας και ξεκίνησαν τα ταρακουνήματα και οι κατραπακιές. Από πού να ξεκινήσουμε και πού να καταλήξουμε. Ενα είναι σίγουρο και ξεκάθαρο: η σημερινή κρίση οφείλεται σε λάθη δεκαετιών, στρεβλών πολιτικών των ίδιων και των ίδιων ανθρώπων.

Είναι μια δύσκολη στιγμή και για το σύστημα και για τους υπηρετούντες σ’ αυτό, γιατί δεν είδαν κατάματα την αλήθεια: κάποιος έπρεπε και πρέπει να βάλει ένα λιθαράκι γι' αυτόν το δύσμοιρο λαό, που τόσα χρόνια περίμενε και περιμένει και βλέπει μόνο τον πάτο του βαρελιού και ακόμη πιο κάτω.

Τι θα γίνει στο τέλος; Θα περάσουμε κάνα δυο χρόνια με φορολογικά, αντιπαραγωγικά και διαλυτικά μέτρα και μετά θα περιμένουμε να έρθουν άλλοι που θα έχουν προπονηθεί για να τα κάνουν καλύτερα!

Στην Ελλάδα δε βιώνουμε ακόμη την κρίση έντονα γιατί είναι όλα διαλυμένα, το τραπεζικό σύστημα ασύδοτο και μία περιφερειακή παραοικονομία σε όλα τα επίπεδα.

Κάποια στιγμή όμως θα φτάσουν σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση τα κατώτερα στρώματα. Και τότε δε θα φτάνουν «ο άρτος και τα θεάματα», που μας ταΐζουν τόσα χρόνια, θα χρειάζονται πολύ περισσότερα ψυχικά αποθέματα για να ξεπεράσουμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας.


www.agelioforos.gr / ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΤΖΑΚΟΠΟΥΛΟΥ