Ένα γράμμα με αποστολέα την πιο άτυχη γενιά νέων και παραλήπτη το σύμβουλο του πρωθυπουργού, Αλέξη Πατέλη, ο οποίος -λίγο ως πολύ- χαρακτήρισε τους κατόχους διδακτορικών τίτλων, τεμπέληδες.
Αγαπητέ κ. Πατέλη,
εμείς, η γενιά που κοντεύει τα 30, οι γεννηθέντες δηλαδή στις αρχές τις δεκαετίας του 1990, είμαστε μια γενιά άτυχη, αλλά ταυτόχρονα και πολύ σκληραγωγημένη.
Η έναρξη της ενήλικης ζωής μας συνέπεσε με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Τα φοιτητικά μας χρόνια ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά, ειδικά για όσους χρειάστηκε να σπουδάσουμε μακριά από τον τόπο κατοικία μας. Αλλά, τα καταφέραμε και με το παραπάνω. Χρειάστηκε κάποιοι να κάνουμε μία και δύο δουλειές για να στηρίξουμε τις σπουδές μας, αλλά τα καταφέραμε.
Βγήκαμε στην αγορά εργασίας με υποκατώτατο τότε μισθό, περί τα 425 ευρώ. Αλλά πάλι τα καταφέραμε. Δουλέψαμε οκτάωρα, δουλέψαμε υπερωρίες και τρέχοντας αλλάζαμε δύο και τρία μετρό και αστικά για να προλάβουμε τα μεταπτυχιακά μας. Δεν το βάλαμε κάτω. Κυνηγήσαμε τα όνειρα μας (ακόμα τα κυνηγάμε δηλαδή) και δε βγάλαμε μιλιά για την κούρασή μας. Από την Ελλάδα ακόμη δε φύγαμε, γιατί πιστεύουμε στις δυνατότητες της και στο επίπεδο του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου.
Φτάσαμε στην κατάλληλη ηλικία να κάνουμε διδακτορικό, εργαζόμενοι και πάλι φυσικά. Οκτάωρα για αρχή (όσο ακόμα μας το επιτρέπετε). Ήρθε κι έπεσε πάνω μας η πανδημία.
Δε μασήσαμε ούτε εκεί.
Χάσαμε τις δουλειές μας,