Πόσα ψέματα ακόμα; Aπλά δείτε τους πίνακες.

Γράφει ο Γιώργος Σαρρής*

*Τους πίνακες τους δανείστηκα από την πολύ καλή έρευνα της cynical για το δημόσιο.
όπως και από άρθρο έρευνα του Ν.Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη.

Τα χρέη (τους) είναι το πρόσχημα

Πίνακας 2

Ο κύριος Παπακωνσταντίνου, παρουσία του Κοινοτικού επιτρόπου Ολι Ρεν κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, πρότεινε όταν γίνεται λόγος για «χρέος» να αναφερόμαστε πλέον στο συνολικό εξωτερικό χρέος μιας χώρας και όχι μόνο στο δημόσιο χρέος. Και τούτο, όπως παρατήρησε, λόγω της διεθνούς τάσης τα χρέη των ιδιωτών να τα αναλαμβάνουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις.

Συμφωνούμε απόλυτα!
Και συμφωνούμε (για την ακρίβεια: «υπερθεματίζουμε»!) γιατί η αποτύπωση της κατάστασης του συνολικού εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, τα χρέη δηλαδή προς τρίτες χώρες, όχι μόνο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ.), αποκαλύπτει από μια ακόμα πλευρά την πολιτική απάτη στην οποία επιδίδεται το ΠΑΣΟΚ.

Είναι, λοιπόν, το χρέος που δημιουργεί «ειδικές συνθήκες» στην Ελλάδα και που λόγω των «ειδικών συνθηκών» η κυβέρνηση «αναγκάζεται» να κόβει μισθούς και συντάξεις; Είναι το χρέος εκείνο το «ειδικό μέγεθος» που «υποχρεώνει» την κυβέρνηση να εγκαθιδρύει συνθήκες «Νταχάου» στις εργασιακές σχέσεις;

Αν ήταν έτσι, τότε οι μισοί λαοί του κόσμου θα έπρεπε να έχουν, ήδη, εκτελεστεί με την κατηγορία της ...«σπατάλης»!

Αν ήταν έτσι, τότε ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα ανά τον πλανήτη, όχι «χαραμοφάη», όπως θέλουν οι ταγοί του να τον εμφανίζουν, αλλά «συνετού μέρμηγκα»!

Πίνακας 3

*Τα στοιχεία είναι δικά τους, προέρχονται από τους πλέον φιλικούς προς την κυβέρνηση οργανισμούς και υπηρεσίες και ομολογούν την αλήθεια.

Πρώτον: Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (πίνακας 1), ύψους 532 δισ. δολαρίων, τεράστιο μεν, αλλά εντούτοις δεν είναι παρά μια «κουτσουλιά» μπροστά στα κοντά 14 τρισεκατομμύρια του χρέους των ΗΠΑ ή στα περίπου 9 τρισεκατομμύρια του χρέους της Βρετανίας ή στα 4,7 τρισεκατομμύρια του χρέους της Γερμανίας της καγκελαρίου Μέρκελ!
Τα στοιχεία (τους) πιστοποιούν ότι τουλάχιστον 11 από τις 16 χώρες της Ευρωζώνης έχουν μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από το ελληνικό!
Οτι ακόμα στην έδρα της ΕΕ, εκεί που συνεδριάζει η Κομισιόν, στο Βέλγιο, το εξωτερικό χρέος είναι περίπου δυόμισι φορές μεγαλύτερο από το χρέος της Ελλάδας!

Δεύτερον: Οσον αφορά το εξωτερικό χρέος συγκρινόμενο με το ΑΕΠ (πίνακας 2) επίσης επιβεβαιώνεται ότι το 167% της Ελλάδας απέχει παρασάγγας από το πάνω από 1.000% της Ιρλανδίας ή από το 470% της Ολλανδίας.
Σε κάθε περίπτωση, ο γαλλογερμανικός άξονας δεν είναι εκείνος που διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία, αφού η μεν Γαλλία έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της από εκείνο της Ελλάδας, η δε «αυστηρή» σε τέτοια θέματα Γερμανία μας ακολουθεί κατά πόδας...

Τρίτον: Σύμφωνα με τα στοιχεία για το κατά κεφαλήν χρέος, η Ελλάδα (πίνακας 3) βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση όχι μόνο από τις ΗΠΑ και μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες εκτός ΕΕ (Ελβετία, Νορβηγία), αλλά και από τις μισές σχεδόν χώρες της Ευρωζώνης.

Τα παραπάνω, αφ' ενός αποδεικνύουν ότι το ζήτημα του χρέους δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο σύμπτωμα του «ελληνικού καπιταλισμού». Είναι προσδιοριστικό του παγκόσμιου καπιταλισμού, αφού, από συστάσεώς του, έτσι λειτουργεί το σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας».

Πίνακας 1

Πρόκειται για την οικονομία που «ελεύθερα» επιτρέπει στις πολυεθνικές, στα μονοπώλια και στις τράπεζες να κερδοσκοπούν και εξίσου «ελεύθερα» τα δικά τους ιδιωτικά χρέη, που διαμορφώνονται στο πλαίσιο των χρηματοπιστωτικών τους δραστηριοτήτων, έρχονται μέσω του καπιταλιστικού κράτους να τα φορτώνουν στο δημόσιο κρατικό ταμείο, δηλαδή στους λαούς.

Αφ' ετέρου, τα στοιχεία επιβεβαιώνουν - και το επιβεβαιώνει διπλά η σύγκριση του ελληνικού εξωτερικού χρέους με τα ισχύοντα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο - ότι η «τρομοκρατία» περί το χρέος και τα ελλείμματα, στο εσωτερικό της Ελλάδας, δεν αποτελεί παρά μια προπαγανδιστική μηχανή.

Μια «μηχανή» που κατασκευάστηκε να επαναλαμβάνει ότι βρισκόμαστε στο «χείλος του γκρεμού» ώστε να βρεθεί «παραλυμένος» ο λαός τη στιγμή που οι εγκάθετοι της ολιγαρχίας τον σπρώξουν να κάνει ένα βήμα μπροστά, μέσα στον γκρεμό!

Η «χρεο-τρομοκρατία» είναι ένα πρόσχημα (από τα διάφορα που χρησιμοποιούνται σε όλες τις χώρες, αφού παντού, ανεξαρτήτως χρεών και ελλειμμάτων, οι λαοί υφίστανται την ανελέητη λιτότητα) για την επιβολή του προαποφασισμένου κοινωνικού βανδαλισμού και του πρωτοφανούς εργοδοτικού κανιβαλισμού, που δεν έχει στόχο το «νοικοκύρεμα» των οικονομικών του ελληνικού κράτους.
Ο στόχος των εμπνευστών της είναι άλλος και είναι διπλός:

Από τη μια επιδιώκουν τη συναίνεση του λαού, που καλείται να αναπτύξει την ψυχολογία του «συνενόχου» και του «συνυπεύθυνου» για τα χρέη που οι εκμεταλλευτές του δημιουργούν, αλλά εκείνος πρέπει να τα πληρώνει.

Από την άλλη, η θεωρία του χρέους γίνεται το προπέτασμα καπνού που στο όνομα του «κοινού μας σπιτιού που καίγεται», προσπαθεί να αφοπλίσει τις λαϊκές αντιστάσεις απέναντι στην πολιτική που διασφαλίζει στην πλουτοκρατία «εργασιακούς κανόνες» τύπου «Αουσβιτς».

«Κανόνες» απόλυτης εργασιακής βαρβαρότητας, που θα επιτρέψουν στους κεφαλαιοκράτες την άνευ όρων εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τη διασφάλιση μετά την κρίση μιας νέας κερδοφορίας (και ακόμα μεγαλύτερων χρεών), που θα επιτευχθεί πάνω στα νεκροταφεία των εργατών και στις ερεβώδεις στέπες της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Είναι το Δημόσιο Τέρας;

Τις τελευταίες δεκαετίες, για λόγους που σχετίζονται με την επέλαση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και οι οποίοι έχουν κατά κόρον εξηγηθεί, ο Δημόσιος Τομέας τόσο από άποψη μεγέθους, όσο και από άποψη παραγωγικότητας βρίσκεται σε καθεστώς συνεχούς κατασυκοφάντησης και επίθεσης. Ο προσδιορισμός της παραγωγικότητας του Δημοσίου είναι εξ ορισμού προβληματικός και όσοι συνεχίζουν να αναφέρονται σ’ αυτή και να την συγκρίνουν με την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα, κάτι άλλο πονηρό έχουν στο μυαλό τους. Υπάρχει άφθονη βιβλιογραφία γιά όποιον δεν πείθεται.

Όσον αφορά το μέγεθος του δημοσίου τομέα από άποψη απασχολουμένων, (23%), σε επόμενη  ανάρτηση θα δείξουμε ότι είναι συγκρίσιμο της Βρετανίας, (20%) και αρκετά μικρότερο της Γαλλίας, (30%) και των Σκανδιναβικών χωρών, (27%-34%).

Τις μέρες αυτές, η κυβέρνηση μετά το κεφαλοκλείδωμα που υπέστη από τους φίλους μας της ΕΕ, για άλλη μια φορά αποφάσισε να στοχοποιήσει τον δημόσιο τομέα και τους υπαλλήλους της, βάζοντας χέρι στους μισθούς και τα επιδόματα, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω, θεσπίστηκαν και πάλι εκ του πονηρού ώστε να μειώνεται το ύψος των δώρων και των αυξήσεων τα οποία είθισται να υπολογίζονται επί των βασικών μόνο και όχι επί των συνολικών αποδοχών.

Επειδή, λόγω ενδογενούς καχύποπτης φύσης, δύσκολα πείθομαι από κοινές και τετριμμένες «αλήθειες» φόρεσα άνετα παπούτσια και βγήκα για σεργιάνι στο διαδίκτυο ώστε να αντικρίσω με τα ίδια μου τα μάτια το πελώριο αυτό τέρας. Φυσικά πάντα σε σύγκριση με άλλες χώρες από την ίδια συνομοταξία των ανεπτυγμένων.

Τα αποτελέσματα παρατίθενται στα 4 γραφήματα που ακολουθούν και αφορούν μόνο τα δημόσια έξοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο σύνολό τους (Fig. 1) και ανά κατηγορία (Fig. 2-4). Τα στοιχεία, τα καλύτερα που ψάρεψα, ανήκουν στον ΟΟΣΑ, είναι του 2005, και βρίσκονται εδώ. Πληροφοριακά, η μαύρη γραμμή αντιστοιχεί σε τιμές Ελλάδας και είναι μόνο για να διευκολύνει τη σύγκριση με τις άλλες χώρες.

Η πρώτη έκπληξη (Fig. 1), ήταν ότι σε δημόσιες δαπάνες, 39% του ΑΕΠ, η χώρα μας είναι μάλλον στα χαμηλά, συγκρίσιμη με Ιρλανδία και ΗΠΑ και με μόνη την Ιαπωνία να μας υπολείπεται.

Στην Fig. 2, όπου απεικονίζονται οι δαπάνες σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, και πάλι κατέχουμε χαμηλή θέση, πλάι-πλάι με την Ιρλανδία και τις ΗΠΑ.  

 Στις δε δαπάνες για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (Fig. 3), και πάλι δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για τη γαλαντομία του κράτους μας, μιας και εκτός των συνήθων υπόπτων έρχεται τώρα και η Γερμανία να μάς συμπαρασταθεί.

Όσον αφορά τις κοινωνικές δαπάνες, (Fig. 4), δεν τα πάμε καθόλου άσκημα, με τη Γερμανία, Σουηδία και Γαλλία να μάς παίρνουν κεφάλι. Σε ποσοστό δε, ξεπερνάμε και την ίδια την πρωτοπόρο Βρετανία, αλλά και τι βλέπω(;), ακόμα και τη Νορβηγία! Αν είναι δυνατόν!

 Το γενικό λοιπόν συμπέρασμα εξ όλων αυτών είναι ότι, παρά τις φωνασκίες, δεν είναι οι μισθοί αυτοί που προκαλούν τη διόγκωση του ελλείμματος. Και βλέποντας πόσο λιγότερα, ακόμα κι από εμάς πληρώνει η Ιρλανδία σε μισθούς, δεν μπορούμε παρά να τη λυπηθούμε που τόσο άδικα κλήθηκε να πληρώσει τη νύφη περικόπτοντάς τους κατά 10%. Αντίθετα, για τη Γαλλία, που του έδωσε και κατάλαβε, δεν έγινε κανένα σούσουρο.

Σαν ποσοστό δε των δημοσίων δαπανών, οι μισθοί στη χώρα μας κατέχουν το 25.6%, τα αγαθά και υπηρεσίες το 17.9% και οι κοινωνικές μεταβιβάσεις το 38.5%. Από τη βόλτα αυτή γύρισα πίσω χωρίς να μπορέσω να βρω στοιχεία για το ύψος των δημοσίων επενδύσεων, που προφανώς δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερες του 18% των δημοσίων δαπανών.

Το ερώτημα λοιπόν που θέτω είναι γιατί οι μισθοί, χωρίς να δικαιολογείται από τα προηγούμενα, υφίστανται τέτοια οξεία επίθεση. Η μόνη απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση, αλλά και η κάθε κυβέρνηση δεν τολμάει να βάλει χέρι στη μεγάλη μαύρη τρύπα των άλλων άδηλων δημοσίων δαπανών που είναι οι μίζες, οι προμήθειες, αλλά και οι εξοπλισμοί. Παρεμπιπτόντως για το 2005, οι εξοπλιστικές δαπάνες ανέρχονταν στο 4.3% του ΑΕΠ, με τη Γαλλία στο 2.6%, και τη Σουηδία στο 1.5%.

Υ.Γ. Για το Δημόσιο συνολικά ΕΔΩ

Πηγή