Το Ξυπόλυτο Τάγμα - Μια αληθινή ιστορία της Κατοχή

Το Ξυπόλυτο Τάγμα - Μια αληθινή ιστορία της Κατοχή

καλες ειδησεις ...τελικα..δεν εχει....

Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου 2010
"Οι συνέπειες από την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος"
Share
"Όταν ψηφιζόταν σε μεταμεσονύκτια συνεδρίαση της Βουλής η τροπολογία Βερυβάκη για το μονοτονικό, η τότε κυβέρνηση, θωπεύοντας τον αριστερίστικο λαϊκισμό, ξεπούλαγε κάτι που ούτως ή άλλως δεν γνώριζε και δεν την ενδιέφερε! Ένα κομμάτι της Παιδείας συνυφασμένο, όχι μόνο με την αρχαιοελληνική παράδοση, αλλά και με την πνευματική παρακαταθήκη του νέου Ελληνισμού από το 18ο ήδη αιώνα! Ολ' οι θαυμαστοί 300, μαζί, συμπεριφέρθηκαν σαν....
.

....αγράμματη γριούλα που βρίσκοντας στο σεντούκι της παλιά μπαρουτοκαπνισμένα κουμπούρια, τα...

δίνει στο γύφτο για ν' αδειάσει τον τόπο από τη «σαβούρα». Δεν ρωτάει κανέναν, και δεν θα μάθει ποτέ τι έχασε...

Κι ας φώναζε ο Ελύτης: «Είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων». (Και πώς θα καταλάβεις άραγε Ελύτη χωρίς αυτή την έρμη την ετυμολογία;) Κι αλλού ξανά, γραφικότερα: «...κάθε ύψιλον, κάθε οξεία, κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών...». Δεν ήξερε αυτός, ήταν ποιητής!

Κι ας επέμενε ο Καστοριάδης: «Ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι κάνανε. Η κατάργησή τους είναι κατάργηση της ορθογραφίας, που αποτελεί καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι χτίσαμε!» Ήταν οπισθοδρομικός αυτός, παρωχημένος!

Κι ας ανέλυε ο Ρένος Αποστολίδης, φιλολογικότατα: «Η ορθογραφία δεν μπορεί παρά να είναι ιστορική, αφού η ορθή γραφή κάθε λέξης ακριβώς [...] εκκαλεί όλο το παρελθόν εμπειρίας, που αιώνες ποικιλοχρησίας συσσώρευσαν μέσα της, δυναμικοποιεί δηλαδή το θησαυρό της σε νόημα και ποιότητες ανεκτίμητες και βοηθεί άρα στο να ξελαμπικάρεται η λέξη διαρκώς, ν' αναπαρθενεύεται, να γίνεται η σημασία της πολυδύναμη...!»

Πλανιόντουσαν όλοι, κι εμείς, πραγματιστές, προσγειωμένοι, πρακτικοί, βρήκαμε τη λύση! Κι όχι πως ήταν τάχα θέμα ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά αντιπολίτευση λούφαζε με μόνη αντιγνωμία τού -κατά φαντασίαν «συγγραφέα» κιόλας!- Αβέρωφ, που ψέλλισε πως: «χρειάζεται μια ειδική μελέτη», παραδεχόμενος όμως πάντως πως «είναι μία απλούστευση, η οποία θα είναι χρήσιμη για την... απλούστευση (sic) των νέων γενεών». Πολύ σωστά: «Για την απλούστευση των νέων γενεών»! Για να τους απλουστεύουμε, να τους διευκολύνουμε, να τους αλαφρύνουμε από το περιττό βάρος της γνώσης, τÎ! �ς προσπάθειας, του όλου παραδεδομένου γλωσσικού πλούτου, αφήνοντας αδειανό τον εγκέφαλο για να τον γεμίσουν άμεσα με «πόκεμον» και joystick, με Excel και Word αργότερα. Έτσι, μας ενοχλούσε, λέει, το ιστορικό σύστημα τονισμού, παραήταν σύνθετο, «κούραζε αναίτια τα παιδιά», και το πετάξαμε στα σκουπίδια, χωρίς κανείς να σκεφτεί πως το απλούστερο που υιοθετήθηκε είν' εξ ορισμού κι ατελέστερο, κι άρα γι' αδαείς της γλώσσας μόνον, και για τις καθημερινές μας κουβέντες, ούτε για Επιστήμη ούτε για Λογοτεχνία στα σοβαρά ούτε για λόγο «ανεβασμένο» γενικώς, π! αρά για ομιλούντες μπαμπουίνους...

Μα ήταν πάντα η μεγάλη μάζα των αγραμμάτων, των τεμπέληδων μαθητών και των πεισματωμένων γονιών από τα δικά τους παθήματα από κακούς κι ανέμπνοους δασκάλους, που ποτέ δεν τους είχαν εξηγήσει τι εσήμαινε κάθε σύμβολο, παρά ήξεραν μοναχά να κόβουν βαθμούς με χαιρεκακία για κάθε δασεία που 'βρισκαν να σου 'χει ξεφύγει σαν τους τροχαίους της επαρχίας με τα ραντάρ. Κι ήταν και τα συμφέροντα των εκδοτών και των συγκροτημάτων Τύπου που έριχναν τόσο το κόστος της στοιχειοθεσίας και, και, και... Για όλους βολικό!

Και βρισκόμαστε νά 'χουν περάσει 20 χρόνια αποξένωσης από την ιστορική μορφή των λέξεων χωρίς μια επιστημονική μελέτη για το τι σήμαινε γνωστικά αυτή η απώλεια! Και τώρα η απάντηση δεν μας έρχεται από δάσκαλους, με τη συγκομισμένη πείρα της καθημερινής διδακτικής (αλλά και πόσο σπαταλημένη όμως στους λαβύρινθους της περιπτωσιολογίας!), μήτ' από γλωσσολόγους, μήτ' από παιδαγωγούς, παρά από τους γιατρούς! Ναι, από ψυχιάτρους και στατιστικολόγους, που μιλάνε με την αδυσώπητη γλώσσα των αριθμών για την «εκδίκηση των τόνων»!

Το βιβλίο των Τσέγκου-Παπαδάκη-Βεκιάρη δεν είναι παρά μια γλαφυρή δημοσίευση (κι απολύτως βατή στον μη εξοικειωμένο αναγνώστη) των αποτελεσμάτων μιας ψυχιατρικής έρευνας πάνω σε 50 παιδιά πρώτης έως τρίτης Δημοτικού, προσεκτικά επιλεγμένα, ώστε ν' αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα πληθυσμού, δίχως καμμία ιδιαιτερότητα, που αφού μετρήθηκαν αναλυτικά μ' έγκυρες δοκιμασίες (tests) οι ψυχικές τους δεξιότητες, τα μισά απ' αυτά διδάχτηκαν εθελοντικά Αρχαία και πολυτονικό παράλληλα προς τ' άλλα τους μαθήματα. Και με το τέλος της χρονιάς ξανάγιν! ε η ίδια αντικειμενική αξιολόγηση των ικανοτήτων τους. Τ' αποτελέσματα παρουσιάζονται με απόλυτη σαφήνεια σε μόλις δύο σελίδες:

Οι «πολυτονικοί» εμφανίζουν στατιστικώς σημαντική ανοδική διαφορά στη «συναρμολόγηση αντικειμένων», στη «διάκριση γραφημάτων», στη «μνήμη σχημάτων»! Αντιθέτως, οι «μονοτονικοί» παρουσίασαν διαφορά μονάχα στη «μνήμη εικόνων» αλλά... προς τα κάτω! Συμπερασματικά, διαπιστώθηκε ότι η διδασκαλία της ιστορικής ορθογραφίας επιδρά θετικά στις οπτικοαντιληπτικές ικανότητες και λειτουργίες των παιδιών, και μάλιστα στην κρίσιμη ηλικία των 6-9 ετών, όπως αυτές κατεξοχήν αναπτύσσονται. Και γιατί; Η επίδραση αυτή ανάγεται άμεσα στο είδος του ερεθίσματος: όσο πλουσιότερο σε οπτικά σημεία (τόνους και πνεύματα) το γνωστικό αντικείμενο τόσο περισσότερο εξαναγκάζεται σε εστίαση της προσοχής του ο δέκτης κι εξασκείται στην αναγνώρισή τους, αποκτώντας επιπλέον ικανότητα ταχύτερης οφθαλμικής κίνησης και ισχυρότερης συγκέντρωσης. Τα πολλά λόγια βλάπτουν, οι τόνοι όμως ωφελούν!

Όσοι θα ήθελαν να ερευνήσουν ακριβέστερα το πώς και τι, μπορούν να μελετήσουν τις 50 σελίδες με τους διαφωτιστικότατους πίνακες και τα συγκριτικά διαγράμματα ή να ελέγξουν τη μεθοδολογία της έρευνας. Οι δύο σελίδες ωστόσο των πορισμάτων θα 'πρεπε να τυπωθούν σε είκοσι ή τριάντα χιλιάδες αντίτυπα και να μοιραστούν σ' όλους τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν Ελληνικά στα σχολεία, για να ξέρουν πόσο στραβώνει τα παιδιά και η δικιά τους άγνοια πλέον, και να 'ναι συνυπεύθυνοι με την αβελτηρία τους εφεξής να υψώνουν τη φωνή τους και για θέματα παιδείας καθαρά, κι όχι μόνο για τους μισθούς τους έξω από τα υπουργεία, με τις ντουντούκες!

Θυμάστε που, χρόνια πίσω, κάτι δάσκαλοι του «πρακτικού» ισχυρίζονταν πως ήταν ανώτερο από το «κλασικό» διότι «τα μαθηματικά οξύνουν τον νουν». Κι εμείς κοροϊδεύαμε βέβαια, μα έλα που βρέθηκε επιστημονικά μετρημένο, με τα μαθηματικά τους κιόλας, πως τ' Αρχαία και η ορθογραφία εντέλει όξυναν περισσότερο τον νουν! Αυτή κι αν είν' εκδίκηση των τόνων!..

Πέρα όμως από αστεία κι αντεκδικήσεις, χρόνια τώρα ακούγονται τα φληναφήματα διαφόρων πως τάχα «τίποτε δεν χάσαμε με το μονοτονικό» κι «άχρηστες όλες εκείνες οι κουτσουλιές πάνω απ' τις λέξεις» και «οι αρχαίοι δεν τα 'χαν, οι Αλεξανδρινοί τα πρόσθεσαν» και «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» κι άλλα τέτοια επιπόλαια κι αντιεπιστημονικά. Οι αποδείξεις για το τι χάσαμε βρίσκονται μπρος στα μάτια μας. Μήπως ξαναδιαβάζουν κάποιοι στον τοίχο, γραμμένο από αόρατο χέρι, εκείνο «Μανή, θεκέλ, φάρες» που είδε ο τελευταίος Βαβυλώνιος βασιλιάς, σαν έμπαιÎ! �ε κιόλας στις πύλες της πρωτεύουσας του ο Πέρσης που θα τον αφάνιζε κι αυτόν και το θρόνο του;.. «Μετρημένα, ζυγισμένα, διαιρεμένα» -δηλαδή: «τέλειωσες!» τον προειδοποιούσε τότε ο προφήτης.

Μήπως δεν χρειαζόμαστε προφήτες πια, παρά μάς αρκούν οι φωνές όσων ήξεραν ακόμα να χρησιμοποιούν αυτά τα «σημαδάκια» που μονοκοντυλιά κατάργησαν ανεγκέφαλοι κυβερνώντες, κι αν δεν μπορούν να σκεπάσουν τα μουγκανητά των «αρμοδίων» των υπουργείων όποιας Παιδείας εδώ και μίαν εικοσαετία, είναι πάντως σοβαρότατες και τώρα πια κι επιστημονικά επιβεβαιωμένες, ώστε να υποψιάζουν για το τι επίκειται;

Ασφαλώς το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Μόνο, συμφορά μας! Θα τρέχουμε για καθαρό νερό από τα νάματά του, αύριο με τον κουβά, μεθαύριο με το κουταλάκι!*"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
http://troktiko.blogspot.com/2010/01/blog-post_8112.html


στις 12:00 μ.μ.

Στην Αιτη???? και εκει βαλαν το χερακι τους ..κατα πως φαινεται

Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου 2010
Ο Τέσλα και το υπερόπλο «Haarp»


Ο Μέγας Σέρβος επιστήμων και εφευρέτης, Νίκολα Τέσλα, δημιούργησε το 1898 μια μηχανή παραγωγής σεισμών. Η «μηχανή σεισμών» του Τέσλα, γνωστή και ως «ταλαντωτής Τέσλα» (Tesla Oscillator), είχε μήκος 30 εκατοστά περίπου και βάρος δύο λίβρες. Το 1898, το εργαστήριο του Τέσλα στη Νέα Υόρκη στην οδό Houston 48 , τινάχτηκε σχεδόν στον αέρα από αυτή την συσκευή , που λειτούργησε με πίεση αέρα πέντε λιβρών που παρείχε μια μικρή ατμομηχανή. Το περιστατικό, το απεκάλυψε ο ίδιος ο Τέσλα στην New York World, στις 11 Ιουλίου 1935, λέγοντας ότι ο σεισμός στην γειτονιά, που προκάλεσε την κινητοποίηση της αστυνομίας και ασθενοφόρων , ήταν αποτέλεσμα της μηχανής του. Το περιστατικό αυτό καταγράφηκε στην επιστήμη σαν το «Συμβάν Τέσλα». Ο Τέσλα πειραματιζόταν για να βρει τρόπους να διαβιβαστεί κινητήρια δύναμη μέσω της γης! Πίστευε ότι μεγάλοι ταλαντωτές, 100-200 φορές μεγαλύτεροι από τη μηχανή που κατασκεύασε , θα μπορούσαν να διαβιβάσουν τη χρησιμοποιήσιμη κινητήρια δύναμη οπουδήποτε τον σε ολόκληρο πλανήτη . Η συσκευή Τέσλα μπορούσε να εντοπίσει σκάφη, υποβρύχια και κτήρια οπουδήποτε στον πλανήτη. Ο Τέσλα εξέφρασε μεγάλο προβληματισμό για τα αποτελέσματα της τεχνολογίας που ανακάλυψε, και τούτο διότι μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο του ανθρώπου άπαξ και αρχίσει η ταλάντωση εντός του εσωτερικού της Γης. Αυτή η ταλάντωση μπορεί να διαλύσει τη Γη σε κομμάτια. Τον Ιανουάριο του 1978, το περιοδικό «Specula», δημοσίευσε άρθρο που περιέγραφε το φαινόμενο που μπορούσε να παραχθεί εντός της Γης σύμφωνα με το «Συμβάν Τέσλα».

Σύμφωνα με το άρθρο , τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα ορισμένων συχνοτήτων τα οποία διαβιβάζονται εντός της Γης ,δύνανται να σχηματίσουν στάσιμα κύματα στο εσωτερικό της. Σε ορισμένες περιπτώσεις σε αλληλουχία με τα στατικά κύματα δύνανται να προξενηθεί μια διάσπαση του τεραστίου ηλεκτρομαγνητικού ρεύματος της Γης και να τροφοδοτήσει και να ενισχύσει τα εξ επιρροής στατικά κύματα .
Κατ’ αυτόν τον τρόπο , τα στατικά κύματα ενισχύονται διότι τροφοδοτούνται με περισσότερη ενέργεια από εκείνη που τροφοδοτήθηκε από την επιφάνεια της Γης. Με την τεχνική της μετρήσεως της επιδράσεως (interferometer techniques) γιγάντια στατικά κύματα δύνανται να συνδυασθούν για να παράγουν στενή δέσμη μιάς μεγάλης ενέργειας. Αυτή η συγκεντρωμένη ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς παραγωγή σεισμών σε μεμακρυσμένα σημεία.
Όλοι οι επιστήμονες, συμφωνούν ότι θεωρητικά και κάτω από ορισμένες συνθήκες η συντονισμένη ταλάντωση μπορεί να λάβει χώρα, αλλά οι διαφωνούντες επισημαίνουν ότι πρακτικά δεν μπορεί να συμβεί γιατί απαιτούνται αστρονομικά ποσά ενέργειας. Επομένως όποιος μπορούσε να παράγει την αναγκαία ενέργεια θα είχε και το υπερόπλο του Τέσλα. Από το 1898 έχουν περάσει 112 χρόνια. Όμως τον Απρίλιο του 1997, ο τότε υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ κ.Ουίλιαμ Κοέν, έκανε την ακόλουθη περίεργη και πολυσήμαντη δήλωση : «Ορισμένοι αναπτύσσουν ένα ηχητικό τύπο τρομοκρατίας , ώστε να μπορούν να αλλάξουν το κλίμα , να κάνουν από μακριά σεισμούς και να προκαλούν εκρήξεις ηφαίστειων , διά της χρήσεως ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων» (American Secretary of Defense William S. Cohen, April 1997)

ΕΛΛΗΝΕΣ...οι πρωτοι αποικοι στην Αμερικη

Η αμερικανίδα αρχαιολόγος Anne Terry Wait στο βιβλίο της «Προϊστορική Αμερική» , για τους τύμβους που απλώνονται κατά εκατοντάδες από τον κόλπο του Μεξικού μέχρι και το Ουισκόνσιν, γράφει: « …Ποιος τους ύψωσε αυτούς τους τύμβους εδώ και γιατί;», ρωτούσαν οι Ευρωπαίοι πρώτοι άποικοι της Αμερικής, τους Ινδιάνους. Εκείνοι δεν ήξεραν τίποτα. Και όταν ήρθαν οι αρχαιολόγοι και έσκαψαν πολλούς τύμβους ανακάλυψαν μέσα σ’ αυτούς μαργαριτάρια, περιδέραια, ορειχάλκινες ασπίδες, μαχαίρια, ξίφη, πέλεκεις, χάλκινα δόρατα, κοσμήματα από χρυσό και ασήμι, αγγεία με διάφορες καλλιτεχνικές μορφές.
Οι κατασκευαστές των τύμβων αυτών δεν ήταν Ινδιάνοι. Από πού λοιπόν είχαν έρθει και ποιοι στην Αμερική; Ήταν Κινέζοι, Αιγύπτιοι; Ή μήπως είχαν έρθει από την χαμένη Ατλαντίδα, από την χώρα της Θεάς Μά;»
Ο τουριστικός οδηγός της Παναμερικανικής Εταιρίας Σιδηροδρόμων, « Μπέρλιγκτον Ρούστ» ( 1962), γράφει: « …Υπάρχουν εδώ ίχνη ενός χαμένου πολιτισμού, μιας φυλής της οποίας η προέλευση και η εποχή της ακμής της, αποτελούν για τους αρχαιολόγους ένα άλυτο μυστήριο. Φαίνεται ότι οι αφηγήσεις του Πλάτωνα είναι αληθινές. Ως αληθινές δε, τις πιστεύει και ο αρχαιολόγος Ντόναλυ.
Ο δρόμος που περνά από τα αρχαία μνημεία του Γκρήκ Αμφιθέατερ και από τις πύλαρις οφ Έρκουλους(πύλες του Ηρακλή) είναι για τους αρχαιολόγους ιδιαίτερα δημοφιλής…».
Τέτοιες αναφορές σε θέματα που δεν έχουν ακόμη μέχρι σήμερα επαρκώς εξηγηθεί, ίσως ουδέ καν μερικώς, πολλοί συγγραφείς, ερευνητές αλλά και αρχαιολόγοι ακόμη και περιοδικά ή τουριστικοί οδηγοί, κάνουν αφήνοντας κάποια υπονοούμενα ή ακόμη και δίνοντας τις δικές τους ερμηνείες οι οποίες όμως συγκλίνουν πάντα προς ένα συμπέρασμα κοινό. Ότι δηλαδή Έλληνες ήταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες της Ηπείρου αυτής που ήρθαν και άφησαν τα αχνάρια του πολιτισμού τους να σταθούν αρωγοί στην πολιτισμική ανάπτυξη των ιθαγενών της μεγάλης ηπείρου της Δύσης.
Τα αρχαία Ινδιάνικα κείμενα γράφουν: « Ήσαν οι άνδρες του Ανού-Καν, ο Μάγκο Κάπο ήταν ο σοφός τους. Δεν ήθελαν να μας κάνουν δούλους. Ύστερα ο αρχηγός τους Μπάλαμ ανέβηκε σε ένα μεγάλο πάε(=πλοίο) και έφυγε βεβαιώνοντας μας ότι θα ξανάρθει…». Αυτά αναφέρει το Troano, ένα πανάρχαιο κείμενο των Ινδιάνων της Αμερικής το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Ο Ανού-Καν ήταν ο βασιλιάς Ουρανός που φέρεται να είναι και ο πρώτος αποικιστής της Αμερικής. Ο Μπάλαμ είναι ο Βήλος- Κρόνος ο Βάλτερ των σκανδιναβών και ο Βάαλ της Μεσοποταμίας. Ο Μάγκο –Κάπο ο μεγάλος σοφός ακόλουθος του Μπάλαμ είναι ο Γραμματέας του Κρόνου Ερμής Τρισμέγιστος.
Ένα άλλο ινδιάνικο κείμενο γράφει σχετικά με τους πρώτους εποικιστές της Αμερικής: « Όταν επληθύνθησαν οι άνθρωποι στην γη, άλλοι τράβηξαν προς την Ανατολή και άλλοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην χώρα μας. Όλος ο κόσμος μιλούσε τότε την ίδια γλώσσα και οι άνθρωποι Μαύροι και Άσπροι ζούσαν στην εποχή εκείνη ειρηνικά…»(Popol vux, αρχαίο κείμενο των Ινδιάνων της Γουατεμάλας, μέρος Γ΄ κεφ. 20, Μέρος Δ΄ Κεφ. 11ο).
Ακόμη η Ηenrietta Mertz στο βιβλίο της «The Wine dark sea», με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ότι τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας είχαν φτάσει ο μεν πρώτοι στην Νότιο Αμερική, ο δε ήρωας της Τροίας έως τον κόλπο του Μεξικού. Η αμερικανίδα συγγραφέας της «Σκοτεινής Κρασάτης Θάλασσας», είχε σχεδόν αφιερώσει την ζωή της στην έρευνα αυτή. Ήταν δικηγόρος το επάγγελμα και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως Ύπαρχος στο πολεμικό αμερικανικό Ναυτικό, είχε διαπλεύσει πολλές φορές τις ακτές της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, αλλά και επί του Αμαζονίου είχε αναπλεύσει πέντε φορές. Μετά τον πόλεμο διήνυσε με τα πόδια τεράστιες αποστάσεις επί των Άνδεων του Περού, της Βολιβίας , της Κολομβίας και όλων των γύρω περιοχών, βασισμένη στα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου και στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Η Enrieta Mertz μετά από αυτά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ήρες των Αργοναυτικών και αυτός της Οδύσσειας, είχαν φτάσει στην Αμερική πολλές χιλιετίες νωρίτερα απ’ τον Χριστόφορο Κολόμβο!!!
Μάλιστα η ερασιτέχνης αρχαιολόγος και ερευνήτρια της ελληνικής Προϊστορίας και Ιστορίας αλλά κυρίως μεγάλη λάτρης του Ελληνικού Πνεύματος και της Ελλάδος γενικότερα, η οποία είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα, σε μία από αυτές της τις επισκέψεις έμεινε επί μακρόν στην Κεφαλονιά την οποία ανίχνευσε διαπιστώνοντας πως αυτό ήταν το νησί που βασίλευε ο Οδυσσέας και όχι η Ιθάκη. Βασισμένη σε κάποιο ομηρικό στίχο τον οποίο δεν έλαβαν ποτέ εκ του σοβαρού οι ιστορικοί, αναφέρεται ότι το νησί του Οδυσσέα ήταν το δυτικότερο απ’ τα Ιόνια νησιά. Και αυτό είναι η Κεφαλονιά και όχι η μικρή Ιθάκη. Επίσης η Ιθάκη δεν μπορούσε τα τόσα πρόβατα και τα άλλα ζώα που αναφέρει ο Όμηρος, αφού όπως είναι φανερό δεν διαθέτει τους ανάλογους χώρους. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε σε άλλο μας θέμα.
Από το 1950 και μετά η Ενριετα Μέρτζ διετύπωσε τις θεωρίες και απόψεις της όχι μονάχα στα βιβλία της αλλά και μέσα από διεθνή συνέδρια και ανακοινώσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν έτυχε της αναλόγου προσοχής και αυτό μάλλον πρέπει να το καταλογίσουμε στους δικούς μας αρμόδιους κύκλους παρά σε οποιονδήποτε άλλον. Γιατί εύλογο είναι πως η κάθε αρχαιολογική σχολή(κυρίως η Γαλλική και Αμερικανική), εργάζονται για τα δικά τους οφέλη παρά για άλλα ξένα προς αυτούς. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς και κατά πόσο μπορούμε να αξιοποιήσουμε εκείνα τα σημεία που θα μας ωφελήσουν από κάθε άποψη. Μέχρι σήμερα μάλλον δεν το έχουμε επιτύχει κάτι τέτοιο…
Αμέτρητες λοιπόν, οι μαρτυρίες και οι πηγές που κάνουν αναφορές στα χρόνια εκείνα της απώτατης αρχαιότητας και που όλα αποδεικνύουν την ελληνική παρουσία σε ολόκληρο τον κόσμο. Μία παρουσία που χαρακτηριστικό της έχει όχι την τάση που βλέπουμε πολύ συχνά μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και φανερώνουν την ανθρώπινη αδυναμία της επιβολής της εξουσίας μέσα από μία κατάκτηση και επικυριαρχία του δυνατού επί του αδυνάτου, αλλά ακριβώς το αντίθετο εκείνο που έχει να κάνει με το Πνεύμα και τις υψηλές ιδέες, την ανάγκη εκπολιτισμού των πλασμάτων εκείνων που έχουν από την φύση τους ή λόγω συνθηκών την ανάγκη μιας τέτοιας βοήθειας προς την εξελικτική πορεία, τον πολιτισμό.
Αυτό το χαρακτηριστικό που είναι το κύριο στην ελληνική νοοτροπία και γενικότερα τρόπος ζωής, των προγόνων μας, είναι που τους οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις, σε νέους δρόμους και αφήνουν έτσι τα ίχνη τους μέσω της πολιτιστικής και αναμορφωτικής τους κληρονομιάς, σφραγίδα που ανεξίτηλα θα δείχνει ανά τις χιλιετηρίδες το πέρασμα του Πνεύματος από κάθε γωνιά του πλανήτη για το καλό του ανθρώπου.
Αναρτήθηκε από kapodistria στις 10:32 μ.μ.

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ....ΜΥΘΟΣ....ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Ο Ηρακλής ήταν παγκόσμιος γεωλόγος και μηχανικός»

26-01-2010


ΜΕΛΕΤΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: ΤΑ ΝΕΑ, Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010 Της Μαίρης Αδαμοπούλου




Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο
Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς». Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε - η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής.

Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό»

«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες»


Γύρεψε χαλκό ώς τον Καναδά

Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο.

Τι γύρευε εκεί;
Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι. Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή!

Αλητη μ ειπες μια βραδια....

Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2010
Η χαμένη τιμή του αλήτη
Ο ορισμός του αλήτη δεν είναι θέμα λεξικού. Μάλλον δεν είναι ούτε λέξεων. Είναι αίσθηση. Εικόνα και υποψία. Φόβος και γοητεία. Είναι αυτό το μπερδεμένο πράγμα που σε κάνει να τραγουδάς αυτάρεσκα και αυτοκαταστροφικά «αλήτη σαν και μένανε δεν θα ξαναγαπήσεις» πάνω από ένα ποτήρι με αλκοόλ και λίγο αργότερα να σπας στο ξύλο αυτόν που τόλμησε να σε αποκαλέσει ό,τι και εσύ τον εαυτό σου, «αλήτη». Ο πιο όμορφος χαρακτηρισμός που έχω ακούσει για άντρα είναι «ευγενής αλήτης». Και δεν μπήκα στον κόπο της ερμηνείας. Απλώς μου άρεσε. Για τις κυρίες που θα μπουν στον πειρασμό να ανακαλύψουν πάνω μου όλες τις αντανακλάσεις μιας φαλλοκρατικής κοινωνίας που ενδεχομένως υποδηλώνουν το απωθημένο μου για μια κακή λειτουργία (όχι της κοινωνίας βέβαια) ,θα τους θυμίσω τη γοητεία που άσκησε η αλητεία στην παγκόσμια ιστορία των γυναικών.

Μπορείς να συναντήσεις τις... ωραιότερες γυναίκες στον κόσμο δίπλα σε μαφιόζους, παράνομους, αντισυμβατικούς τύπους και ρέμπελους της κοινωνίας. Και επειδή δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί πως οι γυναίκες έχουν ένα είδος γονιδιακής ροπής προς τον μαζοχισμό, σίγουρα η αλητεία ασκεί μια κάποια γοητεία. Εν ολίγοις η Σούλα του Ριτζάι δεν είναι η εξαίρεση. Στα εφηβικά μου χρόνια θυμάμαι τα κορίτσια στο σχολείο που τσαλάκωναν την ερωτική μας αυτοπεποίθηση επιλέγοντας για συντρόφους τους αλητάμπουρες εξωσχολικούς. Αυτούς που κάπνιζαν, έπιναν, τράβαγαν χόρτο, ήταν δακτυλοδεικτούμενοι εν πάσι περιπτώσει απ την κοινωνία, αλλά είχαν το προνόμιο του αγγίγματος των δακτύλων των κοριτσιών. Ο Παπαχρόνης, παρότι δράκος, δολοφόνος γυναικών, συνεχίζει να δέχεται ερωτικές επιστολές από γυναίκες. Ακόμη δεν έχω καταλάβει αυτή την ερωτική έλξη της παραβατικότητας, και το χειρότερο, είναι πολύ αργά για να αρχίσω να κάνω ληστείες.

Μια άποψη είναι πως συμβιβασμένες νοικοκυρές, καταπιεσμένες ερωμένες και αγανακτισμένες σύζυγοι, αναγνωρίσουν στο έγκλημα και την αλητεία την κρυμμένη τεστοστερόνη που μπορεί να ανατρέψει τη ζωή τους. Τον άντρα που δεν φοβάται κυρίως να εκτεθεί και λιγότερο να πεθάνει. Αλλά αυτά ανήκουν στη σφαίρα των υποθέσεων ψυχολογικού τύπου.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως πίσω από τον χαρακτηρισμό της αλητείας, υπήρχαν πάντα προσπάθειες για να ξεμπερδεύει η εξουσία περισσότερο και λιγότερο κοινωνία ,με συμπεριφορές που ήταν απειλητικές και επικίνδυνες για την ίδια. Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, οι μεγάλοι ρέμπελοι των βουνών που αντιδρούσαν στην οθωμανική εξουσία, χαρακτηρίστηκαν με αρνητικούς προσδιορισμούς. Κλέφτες και οι αρματολοί. Λίγο αργότερα, το σύγχρονο κράτος του Όθωνα, το οποίο αντί να λύσει προβλήματα έφερε στην Ελλάδα την βαυαρική κατοχή,έσπρωξε τους παλιούς αγωνιστές στα βουνά και τους έκανε «ληστές των Ορέων». Ο Νταβέλης, ο Γιαγκούλας, ο Κορκόντζελος, οι λήσταρχοι της ιστορίας (που γράφουν πάντα οι νικητές) ήταν οι Έλληνες Ρομπέν των δασών. Και (για να επανέλθουμε και στα προηγούμενα) με τα τυχερά τους στον θέμα γυναίκες πάντα. Αιώνες μετά, η ερωτική ιστορία του Νταβέλη με την Δούκισσα της Πλακεντίας έγινε τραγούδι από τον Κραουνάκη.

Στις σπηλιές του Αφγανιστάν, στις ζούγκλες του Περού, στην έρημο του Λιβάνου ή του Ιράκ, υπάρχουν εκατομμύρια ρέμπελοι, αλήτες για την κυρίαρχη αντίληψη, που μετασχηματίζουν την κοινωνική τους ανησυχία σε μια ζωή διαφορετική από των άλλων. Και πάντα γίνεται προσπάθεια πριν από τα στρατιωτικά χτυπήματα, να δεχτούν αυτά της αξιακής υποτίμησης. «Αλήτες»...

Με τους αλήτες λοιπόν είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση. Με όλες τις κατηγορίες και ανεξάρτητα από ερμηνείες. Έχω συναντήσει πολλούς σε όλα τα μέρη του κόσμου. Θαυμάζω,χωρίς να δικαιολογώ πάντα,τους ανθρώπους που βρίσκουν μια χαραμάδα να ξεφεύγουν από την χτισμένη, στεγανοποιημένη πραγματικότητα. Αυτούς τους διαφορετικούς με προσωπικό κόστος. Αλλά με απωθεί η ράτσα των νεαοαλητών. Οι τζάμπα μάγκες. Οι αλήτες χωρίς προσωπικό κόστος. Παλιά τους έλεγαν κουτσαβάκια.

Αυτούς που αλείφουν με κρέμες νυκτός την επιμελημένα ατημέλητη εμφάνισή τους. Που καλλιεργούν την αγριάδα τους σε θερμοκήπιο για να γίνει ελκυστική φύση. Τις αρσενικές πουτάνες, που η τεστοστερόνη τους είναι εργαλείο γνωριμιών.

Μου είναι απωθητική η εικόνα του μεθοδευμένα ρέμπελου. Του αραχτού, του «δε με νοιάζει τίποτα», του «εγώ μεγάλε στη ζωή ό,τι κάτσει», του αλήτη για κάλυψη. Του τύπου που ονομάζει την προσωπική του τεμπελιά και περιθωριοποίηση «αντισυμβατική» στάση. Του τυπά που προσπαθεί να απενοχοποιηθεί από την προσωπική του αδυναμία και αναξιότητα και εφευρίσκει νόρμες και κριτήρια μαγκιάς για να τον συμπεριλαμβάνουν.

Σιχαίνομαι την εικόνα του «αλήτη» που θεωρεί πως ότι κάνει το κάνει από άποψη ενώ δεν έχει καμία αφού ο καμένος από τα χημικά εγκέφαλος δεν παράγει απόψεις αλλά ψευδαισθήσεις. Με ανατριχιάζει η «αλητεία» του προσωπικού ευδαιμονισμού, που χτίζεται πάνω στην αδιαφορία και αυτοαποκαλείται γαμάτη στάση. Με τσαντίζουν οι αλήτες από πρόθεση και όχι οι αλήτες που έχουν προθέσεις. Οι αλήτες που έχουν δικαίωμα να σπάσουν, να προσβάλουν, να απαιτήσουν και να απολογηθούν σε όλους τους κανόνες που δημιουργούν για να αποδείξουν πως δεν έχουν κανόνες.

Ναι είμαι με τους αλήτες. Αλλά με τον Νταβέλη, τους αντάρτες, τον ξεχασμένο χίπη που ζει ακόμη στα Μάλια, και τον βιομήχανο που επέστρεψε στο χωριό του και παίζει πρέφα. Με τους αλήτες που συγκινούν τις γυναίκες και όχι με αυτούς που γίνονται αλήτες μπας και συγκινήσουν καμιά γυναίκα.
Κώστας Βαξεβάνης στο κουτί της Πανδώρας