Το «έργο» το έχουμε ξαναδεί: Ξεσηκωμός στα Πανεπιστήμια.
Φοιτητές καταλαμβάνουν τα Ιδρύματα. Σύγκλητοι μεταφέρουν τις εξεταστικές. Ετοιμάζονται συλλαλητήρια. Κάθε Πέμπτη γίνονταν παλιότερα. Ακριβώς το ίδιο θα γίνεται και τώρα.
Παλιά “έκτιζαν” τις πόρτες των γραφείων των καθηγητών. Τώρα λένε πως ετοιμάζονται γιαούρτια για όσους τολμήσουν να εφαρμόσουν το νόμο.
Τότε ήταν αιτία ο νόμος -πλαίσιο της Μαριέττας Γιαννάκου. Τώρα είναι ο νόμος-πλαίσιο της Αννας Διαμαντοπούλου.
Και αυτή τη φορά, σεβαστοί και προσφιλείς μου καθηγητές «αγωνίζονται» για την ανατροπή του χωρίς να το ομολογούν δημοσίως.
Δε θεωρώ τέλειο το νέο νόμο. Δεν πιστεύω ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα των ελληνικών Πανεπιστημίων. Ειδικά κάποιες διατάξεις με τις οποίες διαλύονται τα τμήματα, γίνονται παντοδύναμα τα μονοπρόσωπα όργανα και δίδεται ξανά η δυνατότητα δημιουργίας νέων «συμμαχιών» αν όχι «συναλλαγών», που μπορεί να είναι χειρότερες απ΄αυτές που (υποτίθεται ότι) καταργήθηκαν με το καινούργιο νόμο.
Σαφώς, δεν περιμένω να μεταλλαχθούν ξαφνικά τα Ιδρύματα σε Καίμπριτζ και Γέηλ, ειδικά με τις συγκεκριμένες διατάξεις.
Περίμενα, όμως, ότι οι...
καιροί θα είχαν επιδράσει αρκετά ώστε να αρχίζουν να αλλάζουν νοοτροπίες, συνήθειες και μέθοδοι. Τόσο στην ακαδημαϊκή κοινότητα, όσο και στην πολιτική ηγεσία. Για άλλη μια φορά όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Το υπουργείο αγνόησε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, ακόμη κι αν επιτυγχάνεται ευρεία συναίνεση στη Βουλή, αυτό δεν συνεπάγεται αποδοχή από την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Ευθύνες όμως -ίσως μεγαλύτερες- έχουν κι οι Πανεπιστημιακοί εκείνοι που πιστεύουν ότι πρέπει να ανατραπεί ο νόμος, ακόμη και αν χρειασθεί να “ ισοπεδωθεί” το σύμπαν.
Λάθη έγιναν από όλους: Η Άννα Διαμαντοπούλου υποστήριξε σθεναρά ότι το δικό της σχέδιο θα σώσει την κατάσταση και δεν σήκωνε κουβέντα. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή έκανε την «κίνηση». Υποχώρησε στις απαιτήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και δέχθηκε να αλλάξει ορισμένες διατάξεις, όπως η εκλογή του Πρύτανη από το σύνολο των διδασκόντων. Αναρωτιέμαι: Μήπως θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα αν αυτό το έκανε «υποχωρώντας» στα αιτήματα των εκπαιδευτικών, θέτοντας έτσι τις βάσεις για την εφαρμογή τουλάχιστον μέρους των διατάξεων του νόμου; Δεν το έπραξε. Τώρα δρέπει τους καρπούς των επιλογών της.
(Μαθαίνω ότι αυτές τις τελευταίες μέρες επιχειρεί να προσεγγίσει κάποιους Πρυτάνεις, φοβάμαι όμως ότι είναι πια αργά).
Φταίνε, όμως, και οι Πανεπιστημιακοί. Ορισμένοι, μάλιστα, εξακολουθούν να μιλούν με «γλώσσα» άλλων εποχών. Των εποχών που νομίζαμε ότι είμαστε «άρχοντες» και μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Φυσικά, ανάμεσά τους υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι : «Σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Όπως πάντα , η αλήθεια είναι κάπου ανάμεσα.
Φυσικά και δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει κάποιος να αγωνιστεί για να ανατραπούν τα κακώς κείμενα, ακόμη και νόμοι και κανόνες, αφού μόνο με τις ανατροπές προχώρησαν οι κοινωνίες.
Το θέμα είναι οι τρόποι που, κάθε φορά, επιλέγονται για τις πραγματικές αλλαγές. Κι αυτούς ακριβώς τους τρόπους πρέπει να βρουν οι Πανεπιστημιακοί. Σ’ αυτούς πέφτει το μεγαλύτερο βάρος των πραγμάτων τώρα.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, κάποια στιγμή θα φύγει απ’ το υπουργείο Παιδείας, όπως τόσοι άλλοι, οι Πανεπιστημιακοί όμως θα μείνουν στα Πανεπιστήμια. Αλλά προηγουμένως, θα πρέπει να έχουμε Πανεπιστήμια για να μείνουν.
Αιχμη
Φοιτητές καταλαμβάνουν τα Ιδρύματα. Σύγκλητοι μεταφέρουν τις εξεταστικές. Ετοιμάζονται συλλαλητήρια. Κάθε Πέμπτη γίνονταν παλιότερα. Ακριβώς το ίδιο θα γίνεται και τώρα.
Παλιά “έκτιζαν” τις πόρτες των γραφείων των καθηγητών. Τώρα λένε πως ετοιμάζονται γιαούρτια για όσους τολμήσουν να εφαρμόσουν το νόμο.
Τότε ήταν αιτία ο νόμος -πλαίσιο της Μαριέττας Γιαννάκου. Τώρα είναι ο νόμος-πλαίσιο της Αννας Διαμαντοπούλου.
Και αυτή τη φορά, σεβαστοί και προσφιλείς μου καθηγητές «αγωνίζονται» για την ανατροπή του χωρίς να το ομολογούν δημοσίως.
Δε θεωρώ τέλειο το νέο νόμο. Δεν πιστεύω ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα των ελληνικών Πανεπιστημίων. Ειδικά κάποιες διατάξεις με τις οποίες διαλύονται τα τμήματα, γίνονται παντοδύναμα τα μονοπρόσωπα όργανα και δίδεται ξανά η δυνατότητα δημιουργίας νέων «συμμαχιών» αν όχι «συναλλαγών», που μπορεί να είναι χειρότερες απ΄αυτές που (υποτίθεται ότι) καταργήθηκαν με το καινούργιο νόμο.
Σαφώς, δεν περιμένω να μεταλλαχθούν ξαφνικά τα Ιδρύματα σε Καίμπριτζ και Γέηλ, ειδικά με τις συγκεκριμένες διατάξεις.
Περίμενα, όμως, ότι οι...
καιροί θα είχαν επιδράσει αρκετά ώστε να αρχίζουν να αλλάζουν νοοτροπίες, συνήθειες και μέθοδοι. Τόσο στην ακαδημαϊκή κοινότητα, όσο και στην πολιτική ηγεσία. Για άλλη μια φορά όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Το υπουργείο αγνόησε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, ακόμη κι αν επιτυγχάνεται ευρεία συναίνεση στη Βουλή, αυτό δεν συνεπάγεται αποδοχή από την ακαδημαϊκή κοινότητα.
Ευθύνες όμως -ίσως μεγαλύτερες- έχουν κι οι Πανεπιστημιακοί εκείνοι που πιστεύουν ότι πρέπει να ανατραπεί ο νόμος, ακόμη και αν χρειασθεί να “ ισοπεδωθεί” το σύμπαν.
Λάθη έγιναν από όλους: Η Άννα Διαμαντοπούλου υποστήριξε σθεναρά ότι το δικό της σχέδιο θα σώσει την κατάσταση και δεν σήκωνε κουβέντα. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή έκανε την «κίνηση». Υποχώρησε στις απαιτήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και δέχθηκε να αλλάξει ορισμένες διατάξεις, όπως η εκλογή του Πρύτανη από το σύνολο των διδασκόντων. Αναρωτιέμαι: Μήπως θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα αν αυτό το έκανε «υποχωρώντας» στα αιτήματα των εκπαιδευτικών, θέτοντας έτσι τις βάσεις για την εφαρμογή τουλάχιστον μέρους των διατάξεων του νόμου; Δεν το έπραξε. Τώρα δρέπει τους καρπούς των επιλογών της.
(Μαθαίνω ότι αυτές τις τελευταίες μέρες επιχειρεί να προσεγγίσει κάποιους Πρυτάνεις, φοβάμαι όμως ότι είναι πια αργά).
Φταίνε, όμως, και οι Πανεπιστημιακοί. Ορισμένοι, μάλιστα, εξακολουθούν να μιλούν με «γλώσσα» άλλων εποχών. Των εποχών που νομίζαμε ότι είμαστε «άρχοντες» και μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Φυσικά, ανάμεσά τους υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι : «Σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Όπως πάντα , η αλήθεια είναι κάπου ανάμεσα.
Φυσικά και δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει κάποιος να αγωνιστεί για να ανατραπούν τα κακώς κείμενα, ακόμη και νόμοι και κανόνες, αφού μόνο με τις ανατροπές προχώρησαν οι κοινωνίες.
Το θέμα είναι οι τρόποι που, κάθε φορά, επιλέγονται για τις πραγματικές αλλαγές. Κι αυτούς ακριβώς τους τρόπους πρέπει να βρουν οι Πανεπιστημιακοί. Σ’ αυτούς πέφτει το μεγαλύτερο βάρος των πραγμάτων τώρα.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, κάποια στιγμή θα φύγει απ’ το υπουργείο Παιδείας, όπως τόσοι άλλοι, οι Πανεπιστημιακοί όμως θα μείνουν στα Πανεπιστήμια. Αλλά προηγουμένως, θα πρέπει να έχουμε Πανεπιστήμια για να μείνουν.
Αιχμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.